Αθλητικοί τραυματισμοί ειδικά σε παιδιά και εφήβους

Ενώ τα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας στους νέους έχουν μειωθεί, μεγάλος αριθμός παιδιών και εφήβων εξακολουθεί να συμμετέχει σε οργανωμένα αθλήματα. Επιπλέον, η προπόνηση των παιδιών γίνεται όλο και πιο έντονη και οι νέοι συχνά εξειδικεύονται σε συγκεκριμένα αθλήματα από μικρότερες ηλικίες. Υπάρχουν αντίστοιχα υψηλά ποσοστά τραυματισμών σε αυτά τα παιδιά, συμπεριλαμβανομένων των τραυματισμών από υπερβολική χρήση, και ορισμένα παιδιά παρουσιάζουν εξουθένωση. Τα παιδιά δεν είναι, ωστόσο, “μικροί ενήλικες” – τείνουν να παρουσιάζουν διαφορετικούς τραυματισμούς από εκείνους που συνήθως παρατηρούνται στους ενήλικες.

Αθλητισμός και ηλικία παιδιού

Όπως αναφέρουν ο DiFiori και οι συνεργάτες του, “η χρονολογική ηλικία δεν είναι ένας καλός δείκτης στον οποίο θα βασιστούν τα μοντέλα ανάπτυξης του αθλητισμού, επειδή οι κινητικές, γνωστικές και κοινωνικές δεξιότητες εξελίσσονται με διαφορετικούς ρυθμούς, ανεξάρτητα από την ηλικία”. Υπάρχει ένας αριθμός “ηλικιών” που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά την εργασία με τα παιδιά, συμπεριλαμβανομένων των:

1. Αναπτυξιακή ηλικία
2. Σκελετική ηλικία
3. Γενική εκπαιδευτική ηλικία
4. Ηλικία προπόνησης για συγκεκριμένα αθλήματα
5. Σχετική ηλικία

Είναι επίσης χρήσιμο να παρακολουθείται η ανάπτυξη ενός παιδιού. Αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει τακτικές (π.χ. ανά τρίμηνο) μετρήσεις ύψους σε όρθια και σκυφτή θέση, καθώς και μέτρηση της έκτασης των χεριών του. Αυτή η παρακολούθηση μπορεί να βοηθήσει στον εντοπισμό του ύψους της μέγιστης ταχύτητας (δηλ. τη στιγμή που το παιδί αναπτύσσεται ταχύτερα).

Γιατί οι τραυματισμοί στα παιδιά διαφέρουν από εκείνους των ενηλίκων;

Οι τραυματισμοί που παρατηρούνται στα παιδιά είναι συχνά διαφορετικοί από εκείνους που παρατηρούνται στους ενήλικες για διάφορους λόγους, όπως:

1. Ο χόνδρος της επιφυσιακής (αυξητικής) πλάκας στα παιδιά είναι λιγότερο ικανός να αντισταθεί στην πίεση σε σύγκριση με τον αρθρικό χόνδρο στους ενήλικες. Είναι επίσης λιγότερο ανθεκτικός σε δυνάμεις διάτμησης και τάσης από ό,τι το περιβάλλον οστό. Έτσι, σε περιστατικά όπου οι ενήλικες υφίστανται πλήρη ρήξη ενός συνδέσμου ή εξάρθρωση της άρθρωσης, τα παιδιά μπορεί να υποστούν διαχωρισμό της επιφυσιακής πλάκας. Τα παιδιά φαίνεται να είναι πιο επιρρεπή σε τραυματισμούς της επιφυσιακής πλάκας κατά τη διάρκεια περιόδων ταχείας ανάπτυξης.
2. Μια αναντιστοιχία μεταξύ της ανάπτυξης των οστών και της ανάπτυξης των μυών, η οποία οδηγεί σε ασυντόνιστες κινήσεις και, κατά συνέπεια, σε κάταγμα.
3. Ασθενέστερη σωματική διάπλαση, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε κάταγμα.

Ποιοι είναι οι πιο συχνοί τύποι τραυματισμών στα παιδιά;

1. Αποφυσίτιδα:

• Προκαλείται από τραυματισμούς λόγω έλξης στο χόνδρο και την οστική πρόσφυση των τενόντων
• Συχνά σχετίζεται με υπερβολική χρήση σε παιδιά που αναπτύσσονται
• Πιο συχνή στα κάτω άκρα
• Παραδείγματα περιλαμβάνουν το σύνδρομο Sinding Larsen Johansson, τη νόσο Osgood-Schlatter και τη νόσο Sever

2. Οστεοχόνδρωση:

• Λιγότερο συχνές, αλλά οι οστεοχονδρώσεις είναι μια ομάδα παθήσεων που επηρεάζουν την επίφυση
• Εμφανίζονται όταν υπάρχουν εκφυλιστικές αλλαγές στα επιφυσιακά κέντρα οστεοποίησης των αναπτυσσόμενων οστών
• Προκαλούνται από προσωρινή διακοπή της παροχής αίματος στο σύμπλεγμα οστού-χόνδρου και όχι από έλξη
• Τείνουν να υποχωρούν αυθόρμητα, αλλά πρέπει να παρακολουθούνται (σπάνια απαιτείται χειρουργική επέμβαση).
• Παραδείγματα περιλαμβάνουν τη νόσο Kohler και τη νόσο Legg-Calve-Perthes.

3. Μεταφυσιακά κατάγματα:

• Κατάγματα που επηρεάζουν τη μετάφυση των σωληνοειδών οστών
• Εμφανίζονται συχνότερα στο αντιβράχιο και στο κάτω μέρος του ποδιού

4. Αποσπαατικά κατάγματα:

• Εμφανίζονται όταν υπάρχει βλάβη του οστού – ένα θραύσμα οστού υπάρχει όταν απομακρύνεται από το κύριο σώμα του από τους μαλακούς ιστούς που είναι συνδεδεμένοι με αυτό.

Κατά τη διάρκεια περιόδων ταχείας ανάπτυξης στα παιδιά, το οστό μακραίνει πριν οι μύες και οι τένοντες προλάβουν να τεντωθούν και να αναπτύξουν την απαραίτητη δύναμη και συντονισμό για να ελέγξουν αυτό το νέο μακρύτερο οστό. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε “αμηχανία” στα πρότυπα κίνησης ενός παιδιού.

Τραυματικές κακώσεις οδηγούν σε κατάγματα του οστού ή της πλάκας ανάπτυξης, όπως:

• Κάταγμα τύπου χλωρού ξύλου – δηλαδή κάταγμα μερικού πάχους – ο φλοιός και το περιόστεο διαταράσσονται μόνο στη μία πλευρά του οστού. Δεν επηρεάζονται στην άλλη πλευρά. Είναι συχνότερα σε παιδιά ηλικίας κάτω των 10 ετών, αν και μπορεί να εμφανιστούν σε οποιαδήποτε ηλικία.
• Πρόωρο κάταγμα της επιφυσιακής πλάκας = κάταγμα λόγω καταπόνησης
• Ισχυρές ασυντόνιστες συσπάσεις των μυών οδηγούν σε αποσπατικά κατάγματα, παρά σε ρήξη του μυός ή του τένοντα

Ποια είναι η σωστή διαχείριση τραυματισμών σε παιδιά;

1. Αποσπατικά κατάγματα:

Τα μυοτενόντια αποσπατικά κατάγματα αντιμετωπίζονται συντηρητικά (δηλαδή όπως και μια ρήξη μυός βαθμού ΙΙΙ)

Τα συνδεσμικά αποσπατικά κατάγματα των συνδέσμων αντιμετωπίζονται συχνά με χειρουργική επέμβαση, οπότε το παιδί θα πρέπει να αξιολογηθεί από ειδικό

2. Μεταφυσιακά κατάγματα:

Πρέπει να ακινητοποιούνται

Τείνουν να επουλώνονται γρήγορα (3 εβδομάδες).

3. Τραυματισμοί της επιφυσιακής πλάκας:

Συνήθως απαιτούν συντηρητική διαχείριση / διαχείριση φορτίου, ιδίως σε παιδιά που παρουσιάζουν νόσο Osgood-Schlatter και νόσο Sever

Εάν τα επίπεδα πόνου είναι υψηλά και το παιδί δυσκολεύεται να σηκώσει βάρος, μπορεί να χρειαστούν πατερίτσες για ένα διάστημα (1 έως 2 εβδομάδες)

Η επιβάρυνση επανέρχεται σταδιακά

Μπορεί να υιοθετηθεί μια προσέγγιση διαβαθμισμένης έκθεσης στη φόρτιση, έτσι ώστε το σύστημα να αρχίσει να προσαρμόζεται και να αναπτύσσει ανοχή στη φόρτιση.

4. Οστεοχόνδρωση / Σχαλιδωτική οστεοχονδρίτιδα:

Το παιδί πρέπει να παραπεμφθεί σε ειδικό, ο οποίος μπορεί να καθορίσει εάν απαιτείται ακινητοποίηση ή χειρουργική επέμβαση.