Γιατί είναι σημαντικό να ερχόμαστε στη θέση του άλλου;

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε έγινα μάρτυρας ενός γεγονότος που ήταν τόσο απόλυτα απλό όσο και απόλυτα βαθύ, μιας αλληλεπίδρασης που αποδεικνύει περίφημα τι πραγματικά χρειαζόμαστε για να νιώθουμε καλά.

Καθόμουν σε μια καφετέρια, όταν αυτό που φαινόταν να είναι μια τριμελής οικογένεια: μια μαμά, ένας μπαμπάς και η κόρη τους (η οποία κρατούσε ένα τυλιγμένο δώρο) πλησίασαν και σταμάτησαν στη καφετέρια ακριβώς δίπλα στο τραπέζι όπου καθόμουν. Φαινόταν ότι πήγαιναν στο ίδιο πάρτι με αρκετές άλλες νεαρές οικογένειες που είχαν μπει στη πλατεία κρατώντας δώρα την τελευταία μισή ώρα. Όμως στο κάτω μέρος της σκάλας, το κοριτσάκι άρχισε να κλαίει. Από την όψη του προσώπου της, που ήταν κόκκινο και γεμάτο κηλίδες, φαινόταν ότι δεν ήταν το πρώτο κλάμα του πρωινού. Στη συνέχεια το κορίτσι ξάπλωσε στο πεζοδρόμιο, κλαίγοντας πλέον με λυγμούς, και ούρλιαζε ότι δεν ήθελε να πάει στο πάρτι- μισούσε τα πάρτι, δεν θα γνώριζε κανέναν εκεί πέρα από την “Ελεάνα” και κανείς δεν θα της μιλούσε γιατί κανείς δεν μιλούσε ποτέ. (Δείτε εδώ πώς μπορείτε να διαχειριστείτε τις εκρήξεις του παιδιού σας)

Οι γονείς της, που έδειχναν ευγενικοί, έκαναν αυτό που κάνουν οι περισσότεροι καλοί γονείς. Της είπαν ότι θα περνούσε υπέροχα μόλις πήγαινε εκεί, ότι πάντα έκανε φίλους όπου κι αν πήγαινε, ότι δεν θα θυμόταν καν ότι δεν ήθελε να πάει και ότι ήταν καλό γι’ αυτήν να δοκιμάζει νέα πράγματα. Της είπαν επίσης να μην ξεχάσει ότι η Ελεάνα θα στενοχωριόταν πολύ αν δεν ερχόταν, αφού της είχε υποσχεθεί ότι θα ερχόταν. Αλλά το κοριτσάκι συνέχισε να κλαίει και να ουρλιάζει, αδιαφορώντας για την πειθώ των γονιών της.

Και τότε ο πατέρας θύμωσε. “Έχω βαρεθεί να ξεσπάς κάθε φορά που πρέπει να κάνεις κάτι που απαιτεί προσπάθεια. Αυτό συμβαίνει όταν ασχολείσαι πολύ με την τεχνολογία“. Της είπε ότι αν πήγαιναν τώρα σπίτι, δεν θα μπορούσε να παίξει στο iPad της και, στην πραγματικότητα, δεν θα μπορούσε να παίξει  όλο το Σαββατοκύριακο. Επιπλέον, της είπε ότι δεν πρόκειται να ανεχτεί αυτές τις καταρρεύσεις κάθε φορά που της ζητείται κάτι και της φώναξε (αρκετές φορές): “Ποιο είναι το πρόβλημα;”.

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο εκνευρισμός του δεν βοήθησε την κόρη του ή την κατάσταση- στην πραγματικότητα, φάνηκε να κάνει τα πράγματα χειρότερα, καθώς η κραυγή της κόρης του ήταν πλέον ένα ολοκληρωμένο ουρλιαχτό και είχε πλέον γυρίσει στο πλάι και αγκάλιαζε τα γόνατά της σε εμβρυακή στάση.

Και τότε συνέβη κάτι μαγικό: Η μαμά κατέβηκε από το σκαλί και κάθισε στο πεζοδρόμιο δίπλα στην κόρη της. Έβαλε το χέρι της στην πλάτη της κόρης της και της εξομολογήθηκε ότι ούτε σε εκείνη άρεσε να πηγαίνει σε πάρτι. Και, ότι αν δεν πίεζε τον εαυτό της, πιθανότατα δεν θα έβλεπε ποτέ κανέναν άλλο εκτός από το κοριτσάκι, τον μπαμπά του κοριτσιού (τον σύντροφό της) και ίσως την καλύτερή της φίλη. Το να συναντά ανθρώπους που δεν γνώριζε απαιτούσε πολλή δουλειά και ενέργεια, και γι’ αυτήν- κάθε φορά που πήγαινε σε ένα πάρτι, έπρεπε να τσαλακώνεται λίγο και να υπενθυμίζει στον εαυτό της ότι έκανε κάτι πολύ δύσκολο. Η μητέρα της είπε ότι παρόλο που ήταν πραγματικά δύσκολο να γνωρίσει νέους ανθρώπους και σίγουρα πιο εύκολο να μείνει απλά στο σπίτι, ήξερε ότι μπορούσε να τα καταφέρει αν προσπαθούσε, και αυτό το κομμάτι ένιωθε ωραία – να νιώθει δυνατή και να ξέρει ότι μπορούσε να κάνει δύσκολα πράγματα. Η μαμά της την διαβεβαίωσε επίσης ότι, αν μετά από 20 λεπτά στο πάρτι εξακολουθούσε να αισθάνεται απαίσια, θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει την κωδική τους λέξη, “τάρανδος”, και θα έφευγαν από εκεί.

Εκείνη τη στιγμή, όλο το σώμα του μικρού κοριτσιού χαλάρωσε. Μέσα σε δευτερόλεπτα, ξετυλίχτηκε από την εμβρυακή στάση, κάθισε και έγειρε στην αγκαλιά της μαμάς της. Ακόμα λίγο δακρυσμένη, αλλά χωρίς να πει τίποτα άλλο, σηκώθηκε και άρχισε να κινείται προς την εξώπορτα, με το μικρό της χέρι μπλεγμένο στο χέρι της μαμάς της. Στη συνέχεια, οι τρεις τους ανέβηκαν τις σκάλες χωρίς να πουν άλλη κουβέντα. Ένα άλλο κοριτσάκι με φόρεμα για πάρτι άνοιξε την πόρτα και μετά εξαφανίστηκαν.

Μπορεί κάποιος άλλος να σας κάνει να αλλάξετε το συναίσθημα που σας κυριεύει;

Αυτή η μικρή συνάντηση καταδεικνύει τέλεια και έξοχα τη θεμελιώδη φύση των συναισθημάτων. Όταν πολεμάμε, επικρίνουμε, ντροπιάζουμε, απορρίπτουμε ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο απορρίπτουμε τα συναισθήματα, τα δικά μας ή κάποιου άλλου, αυτά τα συναισθήματα που θέλουμε να ξεφορτωθούμε στην πραγματικότητα δυναμώνουν. Όταν οι γονείς του μικρού κοριτσιού την μάλωναν και της έλεγαν όλους τους λόγους για τους οποίους δεν έπρεπε να νιώθει έτσι όπως ένιωθε, εκείνη ούρλιαζε πιο δυνατά και ένιωθε χειρότερα- φοβόταν να πάει στο πάρτι και, τώρα, εκτός από το ότι φοβόταν, ήταν και ολομόναχη με το φόβο της. Αλλά από τη στιγμή που οι γονείς της σταμάτησαν να την κατηγορούν και η μαμά της την συνάντησε εκεί που ήταν, σωματικά και συναισθηματικά, και της έδωσε την άδεια να νιώσει όπως ένιωθε, ήταν αξιοσημείωτα καλά.

Δεν είναι ότι τα συναισθήματα του κοριτσιού εξαφανίστηκαν ή ότι ξαφνικά ένιωσε ενθουσιασμένη που πήγε στο πάρτι. Αυτό που άλλαξε όμως ήταν ότι μπορούσε να πάει στο πάρτι από τη στιγμή που ήξερε ότι τα συναισθήματά της ήταν επιτρεπτά και ευπρόσδεκτα να έρθουν και αυτά στο πάρτι. Αυτό στο οποίο ανοίγουμε την πόρτα μέσα μας χαλαρώνει και μας επιτρέπει να προχωρήσουμε μπροστά.

Φοβόμαστε να επιτρέψουμε και να επικυρώσουμε τα δύσκολα συναισθήματά μας επειδή νομίζουμε ότι θα κολλήσουμε σε αυτά ή ότι αν το κάνουμε αυτό θα νιώσουμε χειρότερα. Φοβόμαστε, επίσης, επειδή νομίζουμε ότι δεν θα έπρεπε να έχουμε τέτοια συναισθήματα και ότι είμαστε κακοί που νιώθουμε αυτό που δεν θα έπρεπε να νιώθουμε. Αλλά, στην πραγματικότητα, όσο περισσότερο λέμε ναι στα προκλητικά συναισθήματά μας και τα επιτρέπουμε και τα αναγνωρίζουμε, τόσο περισσότερο μπορούμε να κινηθούμε μέσα από αυτά και, συνεπώς, τόσο λιγότερο κολλημένοι είμαστε στη ζωή. Παραδόξως, όσο περισσότερο κάνουμε χώρο για αυτό που πονάει, τόσο καλύτερα αισθανόμαστε. Το να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας είναι σαν να αναγνωρίζουμε αυτό που είναι αληθινό, το οποίο πάντα αισθάνεται καλά, ακόμα και όταν αυτό που είναι αληθινό μπορεί να μην είναι καλό.

Είναι μια πράξη αγάπης να καθίσουμε με τα δικά μας συναισθήματα κάποιου άλλου και να αφήσουμε αυτά τα συναισθήματα να ξέρουν ότι, στην παρέα σας, είναι ασφαλή και ευπρόσδεκτα και ότι δεν πρόκειται να κριθούν, να επικριθούν ή να τους ζητηθεί να φύγουν. Λίγα πράγματα είναι τόσο ευγενικά όσο το να αφήσετε κάποιον (συμπεριλαμβανομένου του εαυτού σας) να καταλάβει ότι καταλαβαίνετε γιατί αισθάνεται έτσι. Αυτή η μία μικρή αλλά απείρως γενναιόδωρη προσφορά είναι αυτό που όλοι μας ποθούμε πραγματικά- είναι αυτό που τελικά κινεί βουνά (και μικρά κορίτσια).