Η παρατεταμένη θλίψη αποκτά πλέον τη δική της διάγνωση

Το διαγνωστικό εγχειρίδιο της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας περιλαμβάνει πλέον μια νέα διαταραχή που φέρει το όνομα «διαταραχή παρατεταμένης θλίψης». (Κατάθλιψη: Οι συμπεριφορές που την προδίδουν)

Τι είναι η διαταραχή παρατεταμένης θλίψης;

Η διαταραχή της παρατεταμένης θλίψης αφορά το ποσοστό του πληθυσμού που ταλαιπωρείται από επίμονη θλίψη που διαρκεί για περίπου ένα χρόνο. Αυτό το είδος της θλίψης, επηρεάζει την καθημερινότητα των ασθενών και δεν τους επιτρέπει να επιστρέψουν στις δραστηριότητες που ακολουθούσαν παλαιότερα, καθώς ένα περίπου χρόνο μετά από μια απώλεια, συνεχίζουν να νιώθουν καταβεβλημένοι. (4 ενδείξεις ότι διαχειρίζεστε την απώλεια λανθασμένα)

Η νέα αυτή διαταραχή, που προστέθηκε στην τελευταία έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου Ψυχικών Διαταραχών (DSM-5), θα επεκτείνει πιθανότατα την έρευνα των θεραπειών που αφορούν την παρατεταμένη θλίψη. Η ναλτρεξόνη, η οποία χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του εθισμού, βρίσκεται ήδη σε κλινικές δοκιμές ως μια μορφή θεραπείας της θλίψης.

Η απόφαση της ενσωμάτωσης της νέας διαταραχής, σηματοδοτεί το τέλος της συζήτησης που διήρκησε περισσότερο από μια δεκαετία, με ορισμένους ερευνητές να υποστηρίζουν, και άλλους όχι, την ιατρική θεραπεία της επίμονης θλίψης.

Σύμφωνα με τους υποστηρικτές, παρόλο που το πένθος για μια απώλεια είναι φυσιολογικό, μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να το διαχειριστούν σωστά, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε απομόνωση. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον Δρ. Paul Appelbaum, MD, πρόεδρο της διευθύνουσας επιτροπής αναθεωρήσεων του DSM-5, η θεραπεία της παρατεταμένης θλίψης είναι πολύ σημαντική για μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού. Αρκεί μόνο να αναλογιστούμε πόσες γυναίκες «θάφτηκαν» στα μαύρα και αποσύρθηκαν από την κοινωνική τους ζωή εγκλωβισμένες στη θύμηση του άντρα τους και πόσοι γονείς δεν ξεπέρασαν ποτέ την απώλεια του παιδιού τους. (Πένθος: Πώς θα αντιμετωπίσετε την απώλεια ενός δικού σας ανθρώπου λόγω COVID-19;)

Από την άλλη πλευρά, οι επικριτές αυτής της ενσωμάτωσης θεωρούν ότι το πένθος αποτελεί βασικό μέρος της ανθρώπινης φύσης και η θεραπεία της παρατεταμένης θλίψης θα μπορούσε να οδηγήσει σε ψευδώς θετικά αποτελέσματα μεταξύ των πενθούντων που πρέπει να θεραπευθούν φυσικά από την απώλεια που βιώνουν, αλλά αντ’ αυτού θα διαγνωστούν τελικά με ψυχική ασθένεια. Την ίδια ώρα, θεωρούν ότι οι άνθρωποι αυτοί ενδέχεται να νιώσουν πίεση στην ιδέα ότι πρέπει να παίρνουν φάρμακα για τη διαχείριση της θλίψης τους. (Θνησιμότητα και COVID-19: Ψυχολογικές επιπτώσεις στους συγγενείς)

Οι απαρχές της νέας διάγνωσης εντοπίζονται στη δεκαετία του 1990, σύμφωνα με τους New York Times, όταν η Holly Prigerson, PhD, ψυχίατρος επιδημιολόγος, μελέτησε ασθενείς που υποβάλλονταν σε θεραπεία για την κατάθλιψη. Οι ασθενείς ανταποκρίθηκαν θετικά στα αντικαταθλιπτικά, αλλά η θλίψη τους συνέχισε να είναι σε μεγάλο βαθμό υπαρκτή. Συγκεκριμένα, περίπου το 4% των πενθούντων συνέχισαν να νιώθουν θλίψη για μεγάλο χρονικό διάστημα, γεγονός που επηρέασε όλες τις πτυχές της ζωής τους. (Κατάθλιψη: 5 τρόποι να την διαχειριστείς)

Το 2010, η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία πρότεινε να επεκταθεί ο ορισμός της κατάθλιψης, για να συμπεριλάβει και τα άτομα που πενθούν, γεγονός που πυροδότησε αντιδράσεις και ανησυχίες σχετικά με την υπερδιάγνωση και την υπερβολική φαρμακευτική αγωγή των ασθενών. (9 απροσδόκητα οφέλη από τη θεραπεία της κατάθλιψης)

Έκτοτε, οι ερευνητές συνέχισαν να μελετούν το πένθος, το οποίο φαίνεται να διαφέρει από την κατάθλιψη και να σχετίζεται πιο στενά με διαταραχές άγχους, όπως η διαταραχή του μετατραυματικού στρες. Οι Appelbaum, Prigerson και άλλοι, εργάστηκαν πάνω σε κατευθυντήριες γραμμές που θα ξεχώριζαν τη φυσιολογική θλίψη από μια διαταραχή.

Σήμερα και μετά την ενσωμάτωση της διαταραχής της παρατεταμένης θλίψης στην τελευταία έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου Ψυχικών Διαταραχών (DSM-5), η διάγνωσή της μπορεί να γίνει μόνο όταν η θλίψη επιμένει ένα χρόνο μετά την απώλεια.