Η προπόνηση αντίστασης βελτιώνει τα συμπτώματα του Πάρκινσον

Η προπόνηση αντίστασης μπορεί να βοηθήσει στη βελτίωση διαφόρων συμπτωμάτων της νόσου του Πάρκινσον (PD) – αλλά δεν είναι ανώτερη από άλλες σωματικές δραστηριότητες, σύμφωνα με νέα έρευνα. Μια μετα-ανάλυση, η οποία περιελάμβανε 18 τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες και περισσότερους από 1000 ασθενείς με Πάρκινσον, έδειξε ότι όσοι υποβλήθηκαν σε ασκήσεις αντίστασης είχαν σημαντικά μεγαλύτερη βελτίωση στην κινητική εξασθένιση, τη μυϊκή δύναμη και την κινητικότητα/ισορροπία από τους υπόλοιπους που υποβλήθηκαν σε παθητικές παρεμβάσεις ή εικονικό φάρμακο. Ωστόσο, δεν υπήρχε σημαντική διαφορά μεταξύ των ασθενών που συμμετείχαν σε προπόνηση αντίστασης και εκείνων που συμμετείχαν σε άλλες ενεργητικές σωματικές παρεμβάσεις, συμπεριλαμβανομένης της γιόγκα. Συνολικά, τα αποτελέσματα υπογραμμίζουν τη σημασία που έχει το γεγονός ότι οι ασθενείς αυτοί θα πρέπει να συμμετέχουν σε κάποιο είδος σωματικής άσκησης. Οι ασθενείς θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνουν ασκήσεις, συμπεριλαμβανομένης της προπόνησης με αντιστάσεις, αν το επιθυμούν. Αλλά το είδος της άσκησης είναι δευτερεύοντος ενδιαφέροντος.

Ποιες παρεμβάσεις ερευνήθηκαν στη νόσο Πάρκινσον;

Προηγούμενες ανασκοπήσεις έχουν υποδείξει ότι η προπόνηση αντίστασης έχει θετικές επιδράσεις στην κινητική λειτουργία στην νόσο Πάρκινσον. Ωστόσο, τα αποτελέσματα από τις μελέτες που συμπεριλήφθηκαν ήταν ασυνεπή και λίγες ανασκοπήσεις εξέτασαν τα μη κινητικά αποτελέσματα των ασκήσεων σε αυτόν τον πληθυσμό. Αφού πραγματοποίησαν βιβλιογραφική αναζήτηση μελετών που εξέτασαν τα αποτελέσματα της προπόνησης αντίστασης στην νόσο Πάρκινσον, οι ερευνητές συμπεριέλαβαν 18 τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες στην τρέχουσα ανασκόπηση. Μεταξύ των 1134 συνολικά συμμετεχόντων, η μέση ηλικία ήταν 66 έτη, το μέσο στάδιο Hoehn & Yahr ήταν 2,3 (εύρος 0-4) και η μέση διάρκεια της νόσου Πάρκινσον ήταν 7,5 έτη. Η έρευνα ομαδοποιήθηκε σε δύο ομάδες μετα-ανάλυσης: η μία εξέταζε τις ασκήσεις αντίστασης έναντι παθητικής παρέμβασης ή εικονικού φαρμάκου και η άλλη αξιολογούσε τις ασκήσεις αντίστασης έναντι ενεργητικών σωματικών παρεμβάσεων, όπως η γιόγκα. Κατά τη διάρκεια των ασκήσεων αντίστασης, οι συμμετέχοντες χρησιμοποιούν όλη τους τη δύναμη για να κάνουν μια επανάληψη, δουλεύοντας τους μύες για να ξεπεράσουν ένα συγκεκριμένο όριο. Αντίθετα, μια παρέμβαση με εικονικό φάρμακο είναι “πολύ χαμηλής έντασης” και περιλαμβάνει ένα πολύ χαμηλότερο κατώφλι. Οι παθητικές παρεμβάσεις περιλαμβάνουν πράγματα όπως οι διατάσεις, όπου το ερέθισμα “δεν είναι αρκετά υψηλό ώστε οι μύες να προσαρμοστούν” και να αναπτύξουν δύναμη. Μια παθητική παρέμβαση μπορεί επίσης να περιλαμβάνει “θεραπεία ως συνήθως” ή κανονικές καθημερινές δραστηριότητες.

Ποια είναι τα αποτελέσματα της μετα-ανάλυσης;

Η μετα-ανάλυση που σύγκρινε τις ομάδες που έκαναν ασκήσεις αντίστασης με τις ομάδες παθητικού ελέγχου έδειξε σημαντικές μεγάλες επιδράσεις στη μυϊκή, στην κινητική εξασθένιση, στην κινητικότητα και ισορροπία. Η ανασκόπηση έδειξε επίσης σημαντικές αλλά μικρές επιδράσεις στην ποιότητα ζωής. Ωστόσο, η μετα-ανάλυση που αξιολόγησε τις ασκήσεις αντίστασης έναντι άλλων φυσικών παρεμβάσεων δεν έδειξε σημαντικές διαφορές μεταξύ των ομάδων. Αν και υπήρχαν κάποιες αξιολογήσεις της γνωστικής λειτουργίας και της κατάθλιψης, τα δεδομένα ήταν πολύ περιορισμένα για να προσδιοριστεί η επίδραση της σε αυτά τα αποτελέσματα. Χρειαζόμαστε περισσότερες μελέτες, ειδικά τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές, για να διερευνηθούν επιδράσεις των ασκήσεων αντίστασης σε μη κινητικές εκβάσεις όπως η κατάθλιψη και η νοητική λειτουργία. Αν και η άσκηση γενικά είναι ευεργετική για τους ασθενείς με Πάρκινσον, η επιλογή της δραστηριότητας θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τις προτιμήσεις των ασθενών. Είναι σημαντικό οι ασθενείς να επιλέγουν μια άσκηση που τους αρέσει γιατί διαφορετικά πιθανώς δεν θα ακολουθήσουν τη θεραπεία, είναι σημαντικό να διασκεδάζουν. Θα πρέπει επίσης να λαμβάνονται υπόψη συγκεκριμένοι στόχοι ή επιδιώξεις, όπως η βελτίωση της ποιότητας ζωής ή της ισορροπίας.

Ποιες ασκήσεις είναι ωφέλιμες στη νόσο Πάρκινσον;

Το είδος της άσκησης δεν είναι δευτερεύουσας σημασίας στην νόσο Πάρκινσον. Είναι πρωταρχικού ενδιαφέροντος, ειδικά στα μέσα και τα μεταγενέστερα στάδια. Είναι δύσκολο να γίνουν μετα-αναλύσεις των ασκήσεων αντίστασης έναντι άλλων παρεμβάσεων, επειδή οι μελέτες που συγκρίνουν διαφορετικούς τύπους άσκησης είναι λίγες. Ένα άλλο ζήτημα είναι ότι η δόση μπορεί να διαφέρει. Είναι βέβαια κοινώς αποδεκτό ότι οι παρκινσονικοί ασθενείς πρέπει να ασκούνται, επειδή είναι καλύτερο από την αδράνεια και θα πρέπει να είναι ελεύθεροι να επιλέξουν έναν τρόπο που τους ενδιαφέρει. Ωστόσο, η άσκηση απαιτεί σημαντική προσπάθεια εκ μέρους των ασθενών με Πάρκινσον, απαιτεί “συνεχή κίνητρα” και πρέπει να γίνει συνήθεια. Αυτό καθιστά πολύ σημαντική τη “στόχευση της άσκησης”, με το στόχο να αλλάζει κατά την πορεία της νόσου. Για παράδειγμα, για έναν ασθενή σε πρώιμο στάδιο της νόσου, ο οποίος μπορεί ακόμη να κινείται αρκετά καλά, τόσο η προπόνηση αντίστασης όσο και η προπόνηση αντοχής μπορούν να βελτιώσουν τη φυσική κατάσταση και την υγεία- αλλά σε ένα μεσαίο στάδιο, είναι ίσως καλύτερο για τους ασθενείς να εργάζονται για την ισορροπία και την ποιότητα του βαδίσματος “για να προλάβουν τον κίνδυνο πτώσεων και την ανάπτυξη παγώματος”. Αργότερα, καθώς η κίνηση γίνεται πολύ δύσκολη, το «μενού» άσκησης είναι ακόμη πιο περιορισμένο.