Ο βελονισμός μειώνει το άγχος σε ασθενείς με Πάρκινσον

Ο βελονισμός είναι μια αποτελεσματική θεραπεία για το άγχος σε ασθενείς με νόσο του Πάρκινσον (ΝΠ), όπως δείχνουν τα αποτελέσματα μιας τυχαιοποιημένης ελεγχόμενης δοκιμής. Τόσο ο εικονικός όσο και ο πραγματικός βελονισμός μείωσαν το άγχος που σχετίζεται με τη νόσο του Πάρκινσον στο τέλος της θεραπείας 8 εβδομάδων, αλλά μόνο ο πραγματικός βελονισμός είχε διαρκή επίδραση 2 μήνες μετά τη λήξη της θεραπείας. Το πρώιμο αποτέλεσμα με τον εικονικό βελονισμό σε αυτόν τον κινεζικό πληθυσμό δεν αποτελεί έκπληξη, επισημαίνουν οι ερευνητές.

Στην Κίνα, ο βελονισμός είναι μια παραδοσιακή μέθοδος θεραπείας με μακρά ιστορία, η οποία έχει υψηλό βαθμό πολιτιστικής ταυτότητας μεταξύ των Κινέζων ασθενών. Ως εκ τούτου, ο ασθενής συνήθως εμπιστεύεται τον βελονισμό ως αποτελεσματική θεραπεία, γεγονός που οδηγεί στο θεραπευτικό αποτέλεσμα της εικονικής βελόνας στο τέλος της θεραπείας. Ωστόσο, ενώ ο βελονισμός μπορεί να παράγει ένα φαινόμενο εικονικού φαρμάκου σε σύντομο χρονικό διάστημα, το φαινόμενο αυτό θα εξαφανιστεί με την πάροδο του χρόνου, ενώ το θεραπευτικό αποτέλεσμα παραμένει σε σταθερό επίπεδο. Με βάση τα αποτελέσματά, ο βελονισμός θα πρέπει να συνιστάται για το άγχος στην νόσο του Πάρκινσον.

Τι έδειξαν τα αποτελέσματα της έρευνας;

Το άγχος είναι συχνό στους ασθενείς με νόσο του Πάρκινσον, αλλά η στοχευμένη θεραπεία για το άγχος που σχετίζεται με την νόσο είναι περιορισμένη. Τα ευρήματα βασίζονται σε μια τυχαιοποιημένη, διπλά τυφλή δοκιμή 64 ανδρών και γυναικών με Πάρκινσον και άγχος, στην οποία οι μισοί έλαβαν πραγματικό ή οι άλλοι μισοί εικονικό βελονισμό τρεις φορές την εβδομάδα για 8 εβδομάδες. Το πρωταρχικό αποτέλεσμα ήταν η βαθμολογία της κλίμακας άγχους Hamilton (HAM-A). Στο τέλος της θεραπείας, η μέση μεταβολή από την αρχική τιμή της βαθμολογίας HAM-A δεν ήταν στατιστικά σημαντική μεταξύ των ομάδων πραγματικού και εικονικού βελονισμού (-4,38 έναντι -4,16- 0,22 διαφορά- P = 0,62). Ωστόσο, 2 μήνες μετά το τέλος της θεραπείας, η ομάδα πραγματικού βελονισμού είχε σημαντική μείωση της βαθμολογίας HAM-A κατά 7,03 μονάδες μεγαλύτερη σε σύγκριση με την ομάδα εικονικού βελονισμού (-7,56 έναντι -0,53- P < 0,001).

Η διαφορά που δημιουργείται από τον πραγματικό βελονισμό δεν είναι μόνο στατιστικά σημαντική, αλλά φτάνει και την “ελάχιστη κλινικά σημαντική διαφορά (MCID), οπότε τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης είναι κλινικά σημαντικά. Ένα παρόμοιο ποσοστό των ομάδων πραγματικού (65,6%) και εικονικού βελονισμού (62,5%) έφτασε την τιμή MCID 4 και παρουσίασε κλινική βελτίωση του άγχους στο τέλος της θεραπείας. Στο τέλος της περιόδου παρακολούθησης 2 μηνών, το 86,8% των ασθενών στην ομάδα του πραγματικού βελονισμού πέτυχε το MCID σε σύγκριση με μόνο το 6,4% των ασθενών στην ομάδα του εικονικού βελονισμού. Υπήρξε επίσης βελτίωση στις δευτερεύουσες εκβάσεις με τον πραγματικό βελονισμό στους 2 μήνες παρακολούθησης, συμπεριλαμβανομένων των βαθμολογιών στην ενοποιημένη κλίμακα αξιολόγησης της νόσου του Πάρκινσον (UPDRS), του ερωτηματολογίου για τη νόσο του Πάρκινσον (PDQ-39) με 39 ερωτήματα και των επιπέδων της αδρενοκορτικοτροπικής ορμόνης (ACTH) στον ορό.

Είναι ο βελονισμός ένα όπλο ενάντια στο άγχος;

Το εύρημα ότι μετά από 8 εβδομάδες ο εικονικός και ο πραγματικός βελονισμός παρήγαγαν ένα αποτέλεσμα κατά του άγχους σε έναν 100% κινεζικό πληθυσμό με τεράστια πολιτισμική προκατάληψη προσδοκιών δεν είναι έκπληξη. Δεν ισχύει το ίδιο με την περίοδο παρακολούθησης – 8 ολόκληρες εβδομάδες μετά τη διακοπή της θεραπείας – το άγχος μετρήθηκε εκ νέου και υπήρξε σαφής, σημαντική κλινική βελτίωση μεταξύ των ομάδων του πραγματικού βελονισμού και του εικονικού. Το άγχος της εικονικής ομάδας επέστρεψε στα βασικά επίπεδα πριν από οποιαδήποτε παρέμβαση, ενώ η ομάδα του πραγματικού βελονισμού όχι μόνο είχε συνεχή ανταπόκριση κατά του άγχους, αλλά σημείωσε ακόμη περισσότερα κέρδη μετά τη διακοπή της θεραπείας. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το άγχος είναι βασικά μια διαταραχή της νόησης και της αυτόνομης λειτουργίας με αμφίδρομη σχέση. Οι ασθενείς με άγχος έχουν γνωστική δυσκαμψία (αδυναμία προσαρμογής στο περιβάλλον) και αυτόνομη δυσλειτουργία (υπερδιέγερση του καρδιακού ρυθμού, της αρτηριακής πίεσης και άλλης φυσιολογίας) και η διαταραχή ενός από τα δύο επιδεινώνει το άλλο. Σε ορισμένες νευροεκφυλιστικές διαταραχές, όπως η ΝΠ, το αυτόνομο νευρικό σύστημα διαταράσσεται ιδιαίτερα και προοδευτικά προκαλώντας αδυναμία προσαρμογής. Ο βελονισμός στην πραγματικότητα εκπαιδεύει αυτό το νευρικό σύστημα φυγής και μάχης (παρασυμπαθητικό και συμπαθητικό), ώστε να μπορεί να αντισταθμίζει το άγχος. Αυτή η μελέτη δεν σχεδιάστηκε για να αποδείξει το αξίωμά μου. Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν συνέλεξαν μετρήσεις της αυτόνομης λειτουργίας ούτε κατά την έναρξη ούτε μετά τη θεραπεία. Παρ’ όλα αυτά, είναι τα πιλοτικά δεδομένα που υποστηρίζουν περαιτέρω κλινική έρευνα για να αποδειχθεί (ή να διαψευστεί) τελικά ότι ο τυποποιημένος βελονισμός είναι μια αποτελεσματική θεραπεία για ασθενείς με άγχος και υποκείμενη προοδευτική νευρολογική νόσο.