Παιδικοί τραυματισμοί: Ποια είναι τα επιδημιολογικά τους στοιχεία;

Εκατομμύρια παιδιά και έφηβοι συμμετέχουν κάθε χρόνο σε αθλητικές δραστηριότητες που σχετίζονται με το σχολείο και μη. Μόνο στον σχολικό αθλητισμό στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν περίπου δύο εκατομμύρια τραυματισμοί που συμβαίνουν κάθε χρόνο. Μια μελέτη ανέφερε ότι μία στις πέντε επισκέψεις στα παιδιατρικά επείγοντα οφείλονταν σε αθλητικό τραυματισμό. Επιπλέον, στις κλινικές πρωτοβάθμιας περίθαλψης, οι αθλητικοί τραυματισμοί αναφέρονται ως ο κύριος λόγος για μια παιδιατρική επίσκεψη.

Η ηλικία και το φύλο διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην παιδιατρική αθλητική επιδημιολογία. Σύμφωνα με μια μελέτη που ολοκληρώθηκε από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC), τα υψηλότερα ποσοστά παιδιατρικών αθλητικών τραυματισμών εμφανίζονται στα αγόρια και στην ηλικιακή ομάδα 10-14 ετών. Για τα αγόρια, οι αθλητικοί τραυματισμοί τείνουν να συμβαίνουν περισσότερο κατά τη διάρκεια ομαδικών αθλητικών δραστηριοτήτων. Για τα κορίτσια, οι τραυματισμοί υπερχρήσης τείνουν να συμβαίνουν περισσότερο στα αθλήματα. Οι γυναίκες είναι επίσης πιο πιθανό να έχουν τραυματισμούς του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου (ACL), ιδίως στην καλαθοσφαίριση και το ποδόσφαιρο. Η ηλικία και η σκελετική ανωριμότητα είναι σημαντικοί παράγοντες στους αθλητικούς τραυματισμούς στα παιδιά λόγω των επιφυσιακών πλακών. Έως και το 10% των τραυματισμών σε παιδιά που αθλούνται περιλαμβάνουν βλάβη των επιφυσιακών πλακών . Στην εφηβεία, ο αυξημένος ρυθμός ανάπτυξης μπορεί να συμβάλει σε αδυναμία της επίφυσης και γενικά των οστών και μειωμένη μυϊκή ευελιξία, συμβάλλοντας σε μεγαλύτερη συχνότητα καταγμάτων των οστών. Τα άτομα που έχουν ολοκληρώσει την εφηβεία είναι πιο πιθανό να έχουν διαστρέμματα. Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι οι τραυματισμοί στην ηλικιακή ομάδα 5-12 ετών είναι πιθανό να είναι πιο τραυματικής φύσης. Αυτή η ομάδα τείνει επίσης να έχει περισσότερα κατάγματα και τραυματισμούς στα άνω άκρα. Τα άτομα στην ηλικιακή ομάδα 13-17 ετών τείνουν να έχουν περισσότερους τραυματισμούς της λεκάνης, της σπονδυλικής στήλης και του θώρακα.

Στα παιδιατρικά αθλήματα, οι τύποι τραυματισμών που συμβαίνουν ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό:

• Οι τραυματισμοί των κάτω άκρων είναι οι πιο συνηθισμένοι συνολικά. Οι πιο συνηθισμένοι τραυματισμοί των άνω άκρων είναι κατάγματα. Το χέρι είναι το πιο συχνό σημείο κατάγματος στα παιδιατρικά αθλήματα. Οι τραυματισμοί του αγκώνα αντιπροσωπεύουν περίπου το 5% των παιδιατρικών αθλητικών τραυματισμών.
• Πέρα από τους ορθοπεδικούς τραυματισμούς, η θερμοπληξία και η αφυδάτωση μπορεί να είναι η αιτία σοβαρών τραυματισμών, ιδίως στο ποδόσφαιρο.
• Με τις παιδιατρικές κακώσεις στο κεφάλι και το πρόσωπο, περίπου το 1/3 αυτών περιλαμβάνει οδοντικές βλάβες. Οι νευρολογικοί τραυματισμοί είναι επίσης σημαντικοί στην παιδιατρική αθλητική επιδημιολογία, όπου περίπου το 20% των τραυματισμών στο κεφάλι στις Ηνωμένες Πολιτείες συμβαίνουν κατά τη διάρκεια του αθλητισμού.
• Οι τραυματισμοί της σπονδυλικής στήλης συμβαίνουν συνήθως κατά τη διάρκεια του αθλητισμού, ιδίως στο ποδόσφαιρο και στις μαζορέτες.
• Επιπλέον, οι καρδιαγγειακές κακώσεις, όπως ο αιφνίδιος καρδιακός θάνατος, είναι ένας άλλος πολύ σοβαρός τύπος παιδιατρικού αθλητικού τραυματισμού. Τα συνήθη αίτια αιφνίδιου καρδιακού θανάτου στον παιδιατρικό πληθυσμό περιλαμβάνουν την υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια και τις ανώμαλες στεφανιαίες αρτηρίες. Σπανιότερα αίτια είναι η αιφνίδια καρδιακή ανακοπή, λόγω χτυπήματος στο στήθος και το σύνδρομο Brugada, όπου είναι πιθανό να εμφανιστεί κοιλιακή μαρμαρυγή.

Το είδος του αθλήματος επηρεάζει επίσης σημαντικά την επιδημιολογία των παιδιατρικών αθλητικών τραυματισμών. Για τους άνδρες, οι περισσότεροι τραυματισμοί συμβαίνουν στο ράγκμπι και για τις γυναίκες οι περισσότεροι τραυματισμοί συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο. Το σόφτμπολ και η καλαθοσφαίριση είναι επίσης αθλήματα στα οποία τραυματίζεται μεγάλος αριθμός αθλητριών. Οι περισσότεροι τραυματισμοί στα πόδια και τα δάχτυλα των ποδιών συμβαίνουν στο ταεκβοντό. Οι περισσότεροι τραυματισμοί στον αστράγαλο συμβαίνουν στο βόλεϊ, στο στίβο, στο μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο, στις μαζορέτες και στο λακρός. Οι περισσότεροι τραυματισμοί των άνω άκρων συμβαίνουν σε αθλήματα ρίψεων ή σε δραστηριότητες όπου κάποιος πρέπει να πιαστεί, όπως το τζούντο, η ρυθμική, το μπέιζμπολ και το σνόουμπορντ. Οι τραυματισμοί του προσώπου συμβαίνουν συχνά στις πολεμικές τέχνες και στο χόκεϊ. Οι τραυματισμοί του αυχένα και της σπονδυλικής στήλης συμβαίνουν συχνότερα σε αθλήματα επαφής, όπως η πάλη και το ράγκμπι.