Ποια είναι η κατάλληλη συντηρητική φροντίδα για ανθρώπους με πολλαπλό μυέλωμα;

Το πολλαπλό μυέλωμα (ΠΜ) είναι ένας τύπος καρκίνου που σχηματίζεται από καρκινικά πλασματοκύτταρα (μονοκλωνικός πολλαπλασιασμός πλασματοκυττάρων). Μέχρι σήμερα, το πολλαπλό μυέλωμα είναι μια ανίατη ασθένεια με κακή πρόγνωση. Τα περισσότερα άτομα πεθαίνουν από 1 έως 3 έτη από τη διάγνωση.

Ποια είναι η θεραπεία για το πολλαπλό μυέλωμα;

1. Η αρχική θεραπεία του Π.Μ. ποικίλλει ανάλογα με τη διαστρωμάτωση του κινδύνου της νόσου και τη λειτουργική κατάσταση, η οποία θα βοηθήσει στον καθορισμό της επιλεξιμότητας για μεταμόσχευση. Οι ασθενείς που είναι κατάλληλοι για μεταμόσχευση λαμβάνουν συνήθως επαγωγική θεραπεία για μερικούς μήνες για να μειωθεί ο όγκος, ακολουθούμενη από κινητοποίηση και συλλογή βλαστικών κυττάρων περιφερικού αίματος και, τέλος, αυτόλογη μεταμόσχευση. Στους ασθενείς που είναι κατάλληλοι για μεταμόσχευση, τα συνήθη σχήματα περιλαμβάνουν λεναλιδομίδη και δεξαμεθαζόνη, βορτεζομίμπη και δεξαμεθαζόνη, μελφαλάνη/πρεδνιζόνη/βορτεζομίμπη και άλλα σχήματα με βάση τη βορτεζομίμπη. Νέοι παράγοντες, όπως οι από του στόματος αναστολείς του πρωτεασώματος, έχουν δείξει πολλά υποσχόμενα αποτελέσματα.
2. Για τη συμπτωματική αναιμία, χρησιμοποιείται μετάγγιση αίματος και μερικές φορές παράγοντες διέγερσης της ερυθροποίησης.
3. Η πλασμαφαίρεση χρησιμοποιείται για το σύνδρομο υπεραιμίας.
4. Οι θεραπείες υπερασβεστιαιμίας και νεφρικής ανεπάρκειας περιλαμβάνουν ενυδάτωση, γλυκοκορτικοειδή, διφωσφονικά, καλσιτονίνη και αιμοκάθαρση.
5. Οι ασθενείς με Π.Μ. είναι πιο επιρρεπείς σε λοιμώξεις. Τα προφυλακτικά μέτρα περιλαμβάνουν ετήσιο εμβόλιο κατά της γρίπης, εμβόλιο κατά του πνευμονιόκοκκου κατά τη διάγνωση, προφυλακτικά αντιβιοτικά και αιμοποιητικούς αυξητικούς παράγοντες κατά τους πρώτους μήνες της επαγωγής της χημειοθεραπείας, ενδοφλέβια ανοσοσφαιρίνη για ασθενείς με υποτροπιάζουσες λοιμώξεις.
6. Ο οστικός πόνος απαιτεί συνήθως οπιοειδή για τον έλεγχό του
7. Η συμπίεση του νωτιαίου μυελού από σπονδυλικό κάταγμα ή πλασματοκύττωμα αποτελεί επείγον ιατρικό περιστατικό και πρέπει να αντιμετωπίζεται επιθετικά με ακτινοθεραπεία και ορθοπεδική συμβουλή.

Ποια είναι η ενδεδειγμένη μέθοδος φυσικοθεραπείας στο πολλαπλό μυέλωμα;

Ασκήσεις ενδυνάμωσης 

Οι θεραπευτές μπορούν να βοηθήσουν τα άτομα με πολλαπλό μυέλωμα να διαχειριστούν τόσο τη νόσο, όσο και τα συμπτώματα που σχετίζονται με τη θεραπεία, να βελτιώσουν τη συνολική ποιότητα ζωής και να αποτρέψουν περαιτέρω επιπλοκές που σχετίζονται με τη μειωμένη δραστηριότητα και άσκηση.

Ένας σημαντικός ρόλος στα διάφορα στάδια της εξέλιξης αυτής της νόσου περιλαμβάνει την πρόληψη και τη διαχείριση:

• της υπερενεργοποίησης των σκελετικών μυών
• της κόπωσης που σχετίζεται με τον καρκίνο και των παθολογικών καταγμάτων.

Οι παρεμβάσεις άσκησης για τη βελτίωση της λειτουργίας και τη μείωση της μυϊκής “σπατάλης” και της σχετιζόμενης με τον καρκίνο κόπωσης κατά τη διάρκεια και μετά τη θεραπεία του καρκίνου για το πολλαπλό μυέλωμα έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικές.

Εξατομικευμένα προγράμματα άσκησης για άτομα που λαμβάνουν επιθετική θεραπεία για το πολλαπλό μυέλωμα μπορεί να είναι αποτελεσματικά για τη μείωση της κόπωσης και της διαταραχής της διάθεσης και για τη βελτίωση του ύπνου.

Οι κατευθυντήριες γραμμές προτείνουν την παραπομπή σε φυσικοθεραπεία: Αξιολόγηση της φυσικής κατάστασης και συστάσεις άσκησης (έμφαση στο να αυξάνουν οι πελάτες σταδιακά το επίπεδο δραστηριότητάς τους για να αποφεύγεται ο τραυματισμός ή η αποθάρρυνση). Σύντομα, χαμηλής έντασης προγράμματα άσκησης μπορεί να είναι χρήσιμα στην αρχή.

Η εφαρμογή ενός προγράμματος πρόληψης των πτώσεων μπορεί να αποτελέσει σωτήρια παρέμβαση για το άτομο που διατρέχει κίνδυνο παθολογικών καταγμάτων

Ποια είναι η πρόγνωση για το πολλαπλό μυέλωμα;

Οι ηλικιωμένοι ασθενείς έχουν συχνά σοβαρές συνοδές ασθένειες που επηρεάζουν την επιβίωση. Οι νεότεροι ασθενείς έχουν λιγότερη νοσηρότητα που σχετίζεται με τη θεραπεία και, κατά συνέπεια, έχουν καλύτερη τύχη. Το 2003, με θεραπεία υψηλών δόσεων ακολουθούμενη από αυτόλογη μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων, η διάμεση επιβίωση εκτιμήθηκε σε περίπου 4,5 έτη, σε σύγκριση με διάμεση επιβίωση περίπου 3,5 ετών με τη συνήθη θεραπεία. Η συνολική επιβίωση στο Π.Μ. έχει βελτιωθεί την τελευταία δεκαετία λόγω της ακριβέστερης διάγνωσης και της διαστρωμάτωσης του κινδύνου, της καλύτερης κατανόησης του τρόπου με τον οποίο η τοξικότητα και η αδυναμία μπορούν να επηρεάσουν την πρόγνωση, της ανακάλυψης νέων παραγόντων και της προόδου στην υποστηρικτική φροντίδα κατά την περίοδο μετά τη μεταμόσχευση. Συνολικά, το ποσοστό 5ετούς επιβίωσης είναι περίπου 35%.