Πώς θα βοηθήσετε το παιδί σας να αντιμετωπίσει την απουσία ενός γονέα;

Η μετάθεση, το διαζύγιο ή η φυλάκιση είναι πιο συνηθισμένα φαινόμενα από ό,τι νομίζετε, και είναι πιθανό να γνωρίζετε μια οικογένεια που βιώνει έναν χωρισμό γονέα-παιδιού ή να περάσετε και εσείς έναν τέτοιο χωρισμό. Το 2018, πάνω από 2,7 εκατομμύρια παιδιά είχαν έναν γονέα που ήταν φυλακισμένος (Barnert, 2018). Αριθμοί από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας εκτιμούσαν ότι πάνω από 1 εκατομμύριο παιδιά επηρεάστηκαν από το διαζύγιο σε μια περίοδο πολλών ετών (Cohen et al., 2016). Και μεταξύ των στρατιωτικών οικογενειών, πάνω από 2 εκατομμύρια αμερικανικά παιδιά είχαν έναν γονέα σε αποστολή μεταξύ 2001 και 2013 (Clever and Segal, 2013).

Πώς μπορούμε να υποστηρίξουμε καλύτερα ένα παιδί όταν ένας από τους κύριους φροντιστές του φεύγει;

Ανεξάρτητα από τον λόγο του χωρισμού γονέα-παιδιού, είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε πώς αυτοί οι αποχωρισμοί μπορεί να επηρεάσουν τον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο και ποιες πρακτικές και προσεγγίσεις βοηθούν στην υποστήριξη της σύνδεσης και της σταθερότητας στη σχέση φροντιστή-παιδιού, και κατ’ επέκταση να θέσουμε αυτό το κομβικό θεμέλιο της υγιούς ανάπτυξης του εγκεφάλου των παιδιών.

Πόσο σημαντική είναι η πρώιμη σχέση φροντιστή-παιδιού;

Σε ένα βέλτιστο περιβάλλον φροντίδας, οι φροντιστές είναι ασφαλείς, σταθεροί και περιποιητικοί, και τα μωρά εμπιστεύονται τους φροντιστές τους και μαθαίνουν να βασίζονται σε αυτούς για την κάλυψη των πολλών αναγκών τους. Αυτό το περιβάλλον και αυτές οι αλληλεπιδράσεις βοηθούν στην υποστήριξη της ασφαλούς προσκόλλησης. Τα μωρά λαμβάνουν εισροές από τις καθημερινές αλληλεπιδράσεις εξυπηρέτησης και επιστροφής, οι οποίες συμβάλλουν στην ανάπτυξη και εξέλιξη του εγκεφάλου τους – δημιουργώντας πάνω από 1 εκατομμύριο νευρωνικές συνδέσεις ανά δευτερόλεπτο κατά τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής τους.

Τα μωρά και τα μικρά παιδιά μπορεί να αποχωριστούν το πρόσωπο που τα φροντίζει για διάφορους λόγους, όπως για παράδειγμα μετάθεση, διαζύγιο ή φυλάκιση. Όλα αυτά τα περιστατικά μπορούν να θεωρηθούν ως δυσμενείς εμπειρίες της παιδικής ηλικίας (ΔΕΠΥ). Τις τελευταίες δεκαετίες έχει καταστεί σαφές ότι οποιοσδήποτε μακροχρόνιος αποχωρισμός από έναν γονέα ή φροντιστή μπορεί να αποτελέσει πρόκληση. Ως εκ τούτου, οι σχέσεις που έχουν τα μωρά με εκείνους που παραμένουν είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξή τους. Μπορείτε να βοηθήσετε τις οικογένειες να προωθήσουν αυτές τις υγιείς σχέσεις εν μέσω ενός χωρισμού γονέα-παιδιού.

Τι συμβαίνει στα παιδιά κατά τη διάρκεια των χωρισμών;

Όταν αυτές οι θεμελιώδεις σχέσεις διαταράσσονται -για οποιονδήποτε λόγο- ο αντίκτυπος εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους για τα μωρά και τα νήπια:

• Αυξημένη αντίδραση στο στρες και άγχος. Επειδή τα μικρότερα παιδιά δεν έχουν τη γνωστική ικανότητα να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει όταν χωρίζονται από τον φροντιστή, γιατί συμβαίνει αυτό ή την κατανόηση του χρόνου και πόσος χρόνος θα περάσει μέχρι να επανενωθούν, είναι δύσκολο να τα προετοιμάσουμε ή να μετριάσουμε το άγχος τους με πληροφορίες. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε υψηλότερα επίπεδα στρες, ακόμη και σε άγχος (Osofsky and Chartrand, 2013).
• Μειωμένη εμπιστοσύνη. Οι αποχωρισμοί είναι δύσκολο να προετοιμαστούν με μικρά παιδιά, οπότε η αποχώρηση του φροντιστή μπορεί να φαίνεται απότομη. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μείωση της αυξανόμενης ικανότητας του παιδιού να εμπιστεύεται αυτές τις πρωταρχικές σχέσεις (Osofsky, 2018).
• Απορρύθμιση των συναισθημάτων και της συμπεριφοράς. Όταν ένας φροντιστής αποσπάται, δεν επηρεάζονται μόνο τα μωρά, τα νήπια και τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, αλλά και οι άλλοι φροντιστές, αυξάνοντας την ανάγκη για υποστήριξη σε ολόκληρο το οικογενειακό σύστημα (Osofsky, 2018). Το φαινόμενο αυτό είναι πιθανό να εμφανιστεί και σε άλλους τύπους χωρισμού, καθιστώντας την ανάγκη για οικογενειακή υποστήριξη σε περιπτώσεις φυλάκισης ή διαζυγίου εξίσου σημαντική.

Πώς θα βοηθήσετε το παιδί σας να προσαρμοστεί στον αποχωρισμό του γονέα;

Δεν είναι πάντα δυνατό να προετοιμαστεί κανείς για τον χωρισμό ή την επανένωση. Αλλά όταν είναι μια επιλογή, συνιστάται ιδιαίτερα να βοηθήσετε με στην προετοιμασία του παιδιού. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τις ακόλουθες πρακτικές:

1. Μιλήστε γι’ αυτό. Για τα παιδιά που είναι αρκετά μεγάλα για να κατανοήσουν μια αφήγηση (συνήθως γύρω στα 3 έτη), μπορεί να είναι χρήσιμο να μιλήσετε εκ των προτέρων για το τι θα συμβεί και πώς μπορεί να αισθάνονται (Walsh and Rosenblum, 2018). Ο γονέας που θα παραμείνει στο σπίτι μπορεί να πει: “Η μπαμπάς θα λείψει για έξι μήνες και αυτό είναι μεγάλο χρονικό διάστημα. Θα τον βλέπουμε με βιντεοκλήση αλλά δεν θα μπορούμε να παίξουμε μαζί του μέχρι να επιστρέψει”. Ή, στην περίπτωση διαζυγίου, “Ο μπαμπάς θα είναι στο νέο του σπίτι στην άλλη άκρη της πόλης- θα τον δείτε αυτό το Σαββατοκύριακο”. Προεκπαιδεύστε με γνώμονα τον συναισθηματικό γραμματισμό και τη συναισθηματική νοημοσύνη: “Εσύ, η αδελφή σου και εγώ θα νιώθουμε όλοι λυπημένοι και ίσως και θυμωμένοι μερικές φορές όσο η μπαμπάς θα λείπει. Αυτό είναι φυσιολογικό, και θα είμαι μαζί σας κατά τη διάρκεια της αναστάτωσής σας” ή “Μπορεί να σου λείψει ο μπαμπάς και θα σε φροντίσω μέχρι να τον ξαναδείς το Σάββατο”.
2. Κάντε ένα σχέδιο για να παραμείνετε σε επαφή. Ο φροντιστής που φεύγει μπορεί να θελήσει να δημιουργήσει κάποιες ηχογραφήσεις για να τις ακούνε τα παιδιά του όσο λείπουν -ακόμη κι αν πρόκειται μόνο για εναλλασσόμενες εβδομάδες λόγω της κοινής επιμέλειας. Το παιδί και ο φροντιστής μπορούν να ανταλλάσσουν μικρά σημεία αναφοράς (μπαλώματα στολής, λούτρινα ζωάκια ή είδη ρουχισμού). Εάν είναι δυνατόν, μπορούν να μοιραστούν φωτογραφίες ή βίντεο που περιλαμβάνουν αυτά τα αντικείμενα ως έναν τρόπο να νιώσουν ότι έχουν κάποια επαφή (Osofsky and Chartrand, 2013). Όταν είναι εφικτό, συνιστάται η ηλεκτρονική σύνδεση μέσω βιντεοκλήσης.
3. Συνεχίστε με συναισθηματική και φυσική παρουσία. Με τον έναν γονέα μακριά, ο εναπομείναντας φροντιστής πρέπει να αφιερώσει χρόνο για να ακούσει τα μικρά παιδιά και να ανταποκριθεί στα συναισθήματα και τις ανησυχίες που μπορεί να βιώνουν (Osofsky and Chartrand, 2013). Είναι σημαντικό να απαντάτε σε τυχόν ερωτήσεις με απλούς και ξεκάθαρους όρους, να επικυρώνετε όλα τα συναισθήματα και να διαβεβαιώνετε τα παιδιά ότι είναι ασφαλή και ότι θα τα φροντίζουν καλά (Osofsky and Chartrand, 2013). Λάβετε υπόψη σας ότι τα μωρά και τα νήπια μοιράζονται τα συναισθήματά τους κυρίως μέσω της συμπεριφοράς και του παιχνιδιού τους και όχι μέσω λέξεων.
4. Διατηρήστε τις οικογενειακές ρουτίνες και τη διαχείριση του νοικοκυριού με συνέπεια. Τα μικρά παιδιά θα νιώσουν ιδιαίτερα καθησυχασμένα και πιο χαλαρά αν οι τακτικές ρουτίνες δεν αλλάζουν. Η εισαγωγή ενός τελετουργικού στην ημέρα που αναγνωρίζει τον απόντα γονέα μπορεί να είναι μια υποστηρικτική πρακτική. Για παράδειγμα, ένα παιδί μπορεί να φιλήσει μια φωτογραφία του γονέα του, να του διαβάσει μια ιστορία, να προσευχηθεί γι’ αυτόν ή να ακούσει μια ηχογράφηση της φωνής του γονέα (Osofsky and Chartrand, 2013).
5. Επανασυνδεθείτε με πρόθεση. Είτε ο χωρισμός διαρκεί εβδομάδες είτε χρόνια, στοχεύστε στην προετοιμασία των μικρών παιδιών για την επανένωση. Όταν ένας φροντιστής λείπει για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να είναι μια προσαρμογή. Παρόλο που υπάρχει πιθανώς ανακούφιση και χαρά, υπάρχει επίσης πιθανό άγχος καθώς η οικογένεια αναδιαμορφώνεται (Walsh and Rosenblum, 2018). Αφήστε χώρο για διαταρακτικές συμπεριφορές από τα παιδιά και θλίψη από τον φροντιστή που επιστρέφει – ενδεχομένως έχασε πολλά όσο απουσίαζε. Ίσως χρειαστεί να γνωρίσουν εκ νέου το παιδί τους και να προσαρμόσουν τη γονική τους συμπεριφορά στη νέα αναπτυξιακή φάση του παιδιού (Walsh and Rosenblum, 2018).

Πώς να προωθήστε την ανθεκτικότητα στο παιδί σας κατά την διάρκεια του αποχωρισμού;

Αν και δεν είναι ιδανικό για έναν κύριο φροντιστή να απουσιάζει από τη ζωή ενός παιδιού για μεγάλα χρονικά διαστήματα, αποτελεί προστατευτικό παράγοντα για το παιδί εάν ο εναπομείνας κύριος φροντιστής είναι σταθερός, συνεπής και παρών, ιδίως όσον αφορά τα συναισθήματα και την αυτορρύθμιση (Tomlin, et al., 2020). Σε καταστάσεις διαζυγίου ή οικογενειακού χωρισμού, τα παιδιά μπορεί να βιώσουν μακροχρόνιες επιπτώσεις- ωστόσο, τα περισσότερα προσαρμόζονται με την πάροδο του χρόνου και λειτουργούν καλά, ιδίως όταν οι γονείς παραμένουν υποστηρικτικοί και συναισθηματικά διαθέσιμοι (Cohen et al., 2016). Μην υποτιμάτε τον θετικό αντίκτυπο που μπορούν να έχουν  οι επαγγελματίες.