Ψυχική υγεία

Θυμός και καρκίνος: Υπάρχει άραγε σύνδεση;

Ο θυμός είναι ένα αρνητικό συναίσθημα που μπορεί να ακολουθήσει την ματαίωση, την αποτυχία και την αδικία. Μπορεί να ποικίλλει από ήπιο και βραχυπρόθεσμο έως έντονο και μακροπρόθεσμο. Θα αναφερθούμε στη τελευταία, την έντονη και μακροχρόνια εκδοχή, αυτό που έχουμε ονομάσει ανθυγιεινό θυμό .

Για να αρχίσουμε να απαντάμε στο ερώτημα σχετικά με τη σχέση μεταξύ θυμού και καρκίνου, ας ξεκινήσουμε με ένα απόσπασμα και στη συνέχεια ας γίνουμε πιο ακριβείς. Οι Groer, Davis, Droppleman, Mozingo και Pierce (2000) έκαναν την ακόλουθη γενική δήλωση: “Σε πολυάριθμες μελέτες ασθενών με καρκίνο έχουν παρατηρηθεί εξαιρετικά χαμηλές μετρήσεις θυμού. Τέτοιες χαμηλές τιμές υποδηλώνουν καταπίεση, καταστολή ή συγκράτηση του θυμού. Υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι ο καταπιεσμένος θυμός μπορεί να είναι προπομπός για την ανάπτυξη του καρκίνου, αλλά και παράγοντας στην εξέλιξή του μετά τη διάγνωση”. Παρατηρήστε ότι το συμπέρασμά τους επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο είδος θυμού, εκείνον που δεν εκφράζεται φανερά, αλλά αντίθετα, για να εκφράσουμε μια κοινή έκφραση, είναι εγκλωβισμένος. Το επόμενο ερώτημά μας, λοιπόν, είναι να αναζητήσουμε υποστηρικτικές αποδείξεις αυτού του ισχυρισμού περί καταπιεσμένου θυμού που σχετίζεται με τον καρκίνο, και τις βρίσκουμε στην πρώιμη μελέτη των Greer και Morris (1975). Σε ένα δείγμα 160 γυναικών, αναφέρουν μια στατιστικά σημαντική σχέση μεταξύ αυτού που αποκαλούν ακραία καταπίεση του θυμού και του καρκίνου του μαστού. Σημειώστε ότι η καταπίεση του θυμού δεν είναι ένα φυσιολογικό είδος αυτοσυγκράτησης, αλλά αντίθετα είναι ακραία, καθώς σπάνια, αν ποτέ, εκτονώνεται. Αυτή η σχέση μπορεί να προκαλείται από τον ίδιο τον καρκίνο, δεδομένου ότι οι άνθρωποι θυμώνουν λόγω της διάγνωσης. Ωστόσο, σε μια άλλη πρώιμη μελέτη, οι Pettingale, Greer, & Tee (1977) παρακολούθησαν 160 γυναίκες για μια περίοδο δύο ετών πριν από τη διάγνωση του καρκίνου και στη συνέχεια μετά τη διάγνωση. Διαπίστωσαν ότι εκείνες με καρκίνο του μαστού (ακόμη και πριν από τη διάγνωση) που “συνήθιζαν να καταπιέζουν το θυμό” είχαν διαχρονικά αυξημένα επίπεδα ανοσοσφαιρίνης Α στον ορό (που εμπλέκεται σε ορισμένες αυτοάνοσες ασθένειες) σε σύγκριση με εκείνες που δεν κατέστειλαν το θυμό τους.

Συνδέονται συγκεκριμένα είδη καρκίνου με τον θυμό;

Πρέπει να αναρωτηθούμε, με βάση τα παραπάνω, αν είναι συγκεκριμένα είδη καρκίνου που συνδέονται με το θυμό ή αν έχουμε μια γενική τάση. Μια παρατήρηση προέρχεται από τον Boerma (2007), όπως αναφέρεται στο Hendricks, Vore, Aslinia, & Morriss (2013), στο οποίο ο ανθυγιεινός θυμός εμπλέκεται σε συμβιβασμό του ανοσοποιητικού συστήματος γενικά: “Ο θυμός προκαλεί επίσης την απελευθέρωση της ορμόνης του στρες, της κορτιζόλης. Η απελευθέρωση αυτής της ορμόνης δίνει στον οργανισμό εκρήξεις ενέργειας. Ωστόσο, η υπερβολική ποσότητα αυτής της ορμόνης μπορεί να προκαλέσει πλήθος αρνητικών επιπτώσεων στον οργανισμό. Η υπερβολική ποσότητα κορτιζόλης στο σώμα μπορεί να προκαλέσει:

  • ανισορροπία στο σάκχαρο του αίματος
  • μπορεί να καταστείλει τη λειτουργία του θυρεοειδούς
  • να μειώσει την οστική πυκνότητα.

Αυτή η ορμονική ανισορροπία επηρεάζει επίσης το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος. Έρευνες δείχνουν ότι οι χρόνια θυμωμένοι άνθρωποι υποφέρουν συχνότερα από κρυολογήματα, λοιμώξεις από γρίπη, άσθμα, αναζωπυρώσεις δερματικών παθήσεων και αρθρίτιδα, σε σύγκριση με τους μη χρόνια θυμωμένους ανθρώπους (Boerma, 2007)”.

Αν το ανοσοποιητικό σύστημα μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο σε ορισμένους ανθρώπους που τρέφουν ανθυγιεινό θυμό (έντονο και για μεγάλες περιόδους), τότε μπορεί να υπάρχει μια γενικότερη σχέση μεταξύ αυτής της μορφής θυμού και καρκίνου. Ωστόσο, σε μια μεγάλη (πάνω από 19.000) μελέτη για 9 χρόνια, δεν υπήρξε καμία σχέση μεταξύ των αναφερόμενων επιπέδων θυμού και του καρκίνου του μαστού. Υπήρξε, ωστόσο, μια μικρή και στατιστικά σημαντική σχέση με τον καρκίνο του προστάτη, του πνεύμονα και του παχέος εντέρου (White, English, Coates, Lagerlund, Borland, et al., 2007). Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με αυτά τα ευρήματα για τον σκοπό μας εδώ, επειδή η αξιολόγηση του θυμού αφορούσε μόνο το αν ο θυμός αυτός εκφράστηκε ή όχι. Δεν υπήρχε καμία μέτρηση της έντασης ή της διάρκειας του θυμού. Η μέτρηση της αρνητικής επίδρασης περιελάμβανε διάφορα είδη συναισθημάτων, όχι μόνο θυμό. Η συσχέτιση ιδίως του καταπιεσμένου θυμού και του καρκίνου του προστάτη συζητείται στο Penedo, Dahn, Kinsinger, Antoni, Molton, et al. (2006). Οι εν λόγω ερευνητές αναφέρουν ισχυρότερη παρουσία της κυτταροτοξικότητας των κυττάρων φυσικών φονέων (NKCC) όταν ο θυμός δεν είχε κατασταλεί σε δείγμα 61 ανδρών.

Μέχρι σήμερα, υπάρχουν εντυπωσιακά λίγες μελέτες για τη σχέση θυμού και καρκίνου. Οι μέχρι σήμερα έρευνες υποδηλώνουν μια σύνδεση, ιδίως όσον αφορά τον έντονο και επίμονο θυμό που καταστέλλεται. Αυτή η σύνδεση μέχρι σήμερα δεν υποδηλώνει μια γενική συσχέτιση μεταξύ του καταπιεσμένου θυμού και όλων των τύπων καρκίνου, αλλά μπορεί να εμπλέκεται σε ορισμένους καρκίνους, όπως ο καρκίνος του μαστού (αν και τα ευρήματα δεν είναι συνεπή) και ο καρκίνος του προστάτη, του πνεύμονα και του παχέος εντέρου. Ίσως ήρθε η ώρα τόσο η ιατρική όσο και η ψυχολογία να ενωθούν σε μια νέα οπτική γωνία στη μάχη κατά ορισμένων μορφών καρκίνου, συνεχίζοντας να εξετάζουν τη σχέση θυμού-καρκίνου. Αν συνεχιστούν τα παραπάνω ευρήματα, θα πρέπει να βρούμε τρόπους μείωσης του θυμού, ιδίως όταν αυτός είναι έντονος, διαρκής και δεν εκφράζεται. Αυτό μπορεί να αποτελέσει μέρος μιας θεραπευτικής αγωγής για την πρόληψη του καρκίνου, τουλάχιστον για ορισμένα είδη καρκίνου και για άτομα που έχουν οικογενειακό ιστορικό τέτοιων καρκίνων.


+ 7 πηγές

©2022 WikiHealth All Rights Reserved

Enright, R.D. & Fitzgibbons, R. (2015). Forgiveness therapy. Washington ,APA Books. https://www.apa.org/pubs/books/4317358

Greer, S. & Morris, T. (1975). Psychological attributes of women who develop breast cancer: A controlled study. Journal of Psychosomatic Research, 19, 147-153. https://psycnet.apa.org/record/1976-04914-001

Hendricks, L., Bore, S., , Aslinia,D., & Morriss, G. (2013). The effects of anger on the brain and body. National Forum Journal of Counseling and Addiction, 2, 1-12 http://www.nationalforum.com/Electronic%20Journal%20Volumes/Hendricks,%20LaVelle%20The%20Effects%20of%20Anger%20on%20the%20Brain%20and%20Body%20NFJCA%20V2%20N1%202013.pdf

Penedo, F.J., Dahn, J.R., Kinsinger, D., Antoni, M.H., Molton, I., et al. (2006). Anger suppression mediates the relationship between optimism and natural killer cell cytotoxicity in men treated for localized prostate cancer. Psychosomatic Research, 60, 423-427 https://journals.sagepub.com/doi/10.1177/15579883211023699

Pettingale, K.W., Greer, S., & Tee, D.E. (1977). Serum IgA and emotional expression in breast cancer patients. Psychosomatic Research, 21, 395-399. https://psycnet.apa.org/record/1978-29628-001

Thomas, S.P., Groer, M., Davis, M., Droppleman, P., Mozingo,J., & Pierce M. (2000), Anger and cancer: an analysis of the linkages. Cancer Nursing, 23, 344-349 https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/11037954/

White, V.M., English, D.R., Coates, H., Lagerlund, M., Borland, R., et al. (2007). Is cancer risk associated with anger control and negative affect? Findings from a prospective cohort study. Psychosomatic Medicine, 69, 667-674. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/17766690/