Τι βιώνουν στ΄ αλήθεια οι ασθενείς με ημικρανίες;

Εάν δεν έχετε νιώσει ποτέ ημικρανία είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσετε πραγματικά το πώς επηρεάζουν τη ζωή των ασθενών. Από το τι τρώνε και πίνουν, μέχρι το σε ποιες δραστηριότητες θα συμμετάσχουν, πώς και αν θα εργαστούν, οι ημικρανίες καθοδηγούν τη ζωή των ανθρώπων αυτών.

Πιο κάτω, η Andi Schmerin, η οποία υποφέρει από χρόνιες ημικρανίες προσπαθεί να περιγράψει το πώς πραγματικά νιώθουν οι ασθενείς, ώστε να βοηθήσει τους υγιείς ανθρώπους να τους κατανοήσουν περισσότερο.

“Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν ακούνε κάποιον να μιλά για ημικρανίες, θεωρούν ότι πρόκειται για κάτι εύκολο, καθώς όπως λένε έχει τύχει και σε αυτούς να έχουν πονοκέφαλο και με ένα παυσίπονο τους είχε περάσει. Το χειρότερο από όλα είναι ότι υποτιμούν το πόνο του άλλου, αλλά πριν το κάνουν, πρέπει να γνωρίζουν ότι για τους ανθρώπους που ταλαιπωρούνται από χρόνιες ημικρανίες τα περισσότερα παυσίπονα δεν λειτουργούν.

Η πραγματικότητα για πολλούς ασθενείς είναι ότι χρειάζεται να περάσουν χρόνια δοκιμάζοντας φάρμακα μέχρι να βρουν εκείνο που λειτουργεί για την περίπτωσή τους. Και όταν το βρουν, ανακουφίζονται μόνο για μικρό χρονικό διάστημα, καθώς χωρίς καμία προειδοποίηση το φάρμακο σταματά να λειτουργεί αναγκάζοντας τους να στραφούν προς άλλα φάρμακα, μέχρι να βρουν κάποιο άλλο, το οποίο θα σταματήσει να λειτουργεί κάποια στιγμή και αυτός ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται για όλη τους τη ζωή.

Μάλιστα, τα άτομα που πάσχουν από ημικρανίες δεν μπορούν να πάνε πουθενά χωρίς το «οπλοστάσιο» τους, δηλαδή χωρίς μια τσάντα γεμάτη φάρμακα, γιατί πρέπει πάντα να είναι προετοιμασμένοι για μια ενδεχόμενη ημικρανία, την οποία πρέπει να προλάβουν από το να επιδεινωθεί.

Την ίδια στιγμή, χρειάζεται να προσαρμόσουν τη ζωή και τη διατροφή τους, με την ελπίδα ότι θα αποφύγουν την ημικρανία. Τις φορές δε, που τα φάρμακα τους δεν λειτουργούν, αφήνονται πραγματικά στο έλεος της ημικρανίας, η οποία παραμένει βασανιστικά για ώρες ή και για μέρες. Ο ύπνος τους, από την άλλη, δεν είναι ξεκούραστος και μάλιστα φοβούνται να ξυπνήσουν, γιατί γνωρίζουν ότι δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν κανονικά μέσα στη μέρα τους.

Αυτοί οι άνθρωποι, όπως και εμείς, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να πάνε κανονικά στη δουλειά τους και να δουλέψουν είτε έχουν, είτε δεν έχουν ημικρανία. Δυστυχώς όμως, τους είναι πολύ δύσκολο να εργαστούν με πλήρη διαύγεια, γεγονός που δημιουργεί πολλά προβλήματα στον εργασιακό τους χώρο, γιατί οι άλλοι δεν μπορούν να κατανοήσουν την κατάσταση τους.

Οι άνθρωποι αυτοί υποφέρουν πολλές φορές σιωπηλά, πίσω από κλειστές πόρτες, σε κρύα και σκοτεινά δωμάτια στην προσπάθεια τους να απαλύνουν τον πόνο τους. Οι πόρτες αυτές κρύβουν σιωπηλές, αλλά απελπιστικές κραυγές που δυστυχώς δεν γίνονται κατανοητές από τους άλλους.

Όταν λοιπόν οι γύρω μου λένε πως δεν μπορούν να φανταστούν το πώς είναι να ζει κάποιος με ημικρανία ή πολύ περισσότερο όταν λένε πως έχουν νιώσει τον πονοκέφαλο και με ένα χάπι περνάει, απλά χαμογελάω και κουνάω το κεφάλι. Πραγματικά δεν ξέρουν πώς είναι και ελπίζω ποτέ να μην μάθουν. Το μόνο που εύχομαι είναι να μπορέσουν να  κατανοήσουν έστω και λίγο τους ασθενείς, κάνοντας τη ζωή τους λίγο ευκολότερη”.