Ο αλκοολισμός αποτελεί συχνή διαταραχή σε διάφορες περιοχές του κόσμου. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατες μελέτες, το 12,7% των ενηλίκων Αμερικανών, πάσχουν από αλκοολισμό. Σύμφωνα με άλλες μελέτες, το 29% όλου του πληθυσμού, κατά την ενήλικη ζωή του, θα πληρεί τα κριτήρια που σηματοδοτούν ότι θα αναπτύξει αλκοολισμό.  Στην περίπτωση δε που στην εξίσωση προστεθούν και άλλες εθιστικές ουσίες, όπως ναρκωτικά (μαζί και ο αλκοολισμός), ο εθισμός είναι ακόμη πιο συνηθισμένο φαινόμενο και εκτιμάται μάλιστα ότι το 2015, 20,8 εκατομμύρια Αμερικανοί πληρούσαν τα κριτήρια του αλκοολισμού τους από το προηγούμενο έτος.

Όπως διαπιστώνουμε από αυτούς τους αριθμούς, το πρόβλημα είναι πολύ διαδεδομένο στις ΗΠΑ, ωστόσο ο εθισμός συνεχίζει να μην γίνεται αποδεκτός από την κοινωνία και μαζί με άλλες διαταραχές, όπως ο εθισμός στα ναρκωτικά και παθήσεις ψυχικής υγείας, όπως η κατάθλιψη, δημιουργούν στίγμα σε αυτή την ομάδα ανθρώπων, σε αντίθεση με άλλες ασθένειες. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, είναι η μειωμένη αυτοεκτίμηση των ατόμων που πάσχουν από εθισμό και μάλιστα επειδή ντρέπονται για την κατάσταση τους, προσπαθούν να το κρατήσουν μυστικό, δεν ζητούν βοήθεια και προσπαθούν να το αντιμετωπίσουν μόνοι τους. Συνήθως όμως, όταν συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν, είναι πολύ αργά για να διορθώσουν την πορεία της ήδη κατεστραμμένης ζωής τους.

Γιατί είναι σημαντικό να γνωστοποιήσει κάποιος το πρόβλημα εθισμού του;

Για να κατανοήσουμε το γιατί είναι σημαντικό να γνωστοποιηθεί το πρόβλημα εθισμού σε φίλους, γνωστούς και ειδικούς, θα αναφέρουμε το παράδειγμα του Δρ. Peter Grinspoon, ο οποίος έχει εθισμό στα οπιοειδή.

Σύμφωνα με τον ίδιο, τα πράγματα σε έναν εθισμό είναι πολύ πιο περίπλοκα από όσο νομίζει ο απλός κόσμος. Υπάρχει μια περίπλοκη αλληλένδετη διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης και νευροχημικής θεραπείας, η οποία στηρίζεται στο ρητό ότι «τα μυστικά σε κάνουν να αρρωσταίνεις», άρα η ειλικρίνεια σε απελευθερώνει. Το να κοινοποιήσει κάποιος, σε φίλους και συγγενείς τον εθισμό του, είναι βοηθητικό και λυτρωτικό, καθώς γνωρίζοντας τις προσπάθειες που καταβάλλει, ο περίγυρος του θα είναι εκεί κάθε φορά που χρειάζεται βοήθεια και δεν θα τον αφήσει να ξανακυλήσει. Τουλάχιστον αυτό συνέβη με τον Δρ. Grinspoon.

Ένα δεύτερο και πρακτικό θέμα, σύμφωνα με τον Δρ. Grinspoon, είναι το γεγονός ότι μιλώντας με ειλικρίνεια σε όλους, δεν θα χρειάζεται να βρίσκεις δικαιολογίες για τον καθένα ξεχωριστά και δεν θα χρειάζεται να προσπαθείς να θυμηθείς τι είπες στον καθένα. «Είναι πιο εύκολο τώρα που γνωρίζουν όλοι για τον εθισμό μου και έτσι δεν χρειάζεται να δικαιολογούμαι για το γιατί δεν πίνω αλκοόλ, αφού για 5 χρόνια δεν μου επιτρέπεται να πίνω αλκοόλ, ώστε να μπορέσω να κάνω τις ιατρικές μου εξετάσεις για τα οπιοειδή και να μπορέσω να ξαναπάρω την ιατρική μου άδεια. Αυτό δεν ήταν τόσο δύσκολο για εμένα, καθώς δεν ήμουν ποτέ οπαδός του αλκοόλ. Αλλά αυτό που ήταν πραγματική ταλαιπωρία ήταν το να προβάλω τον λόγο που δεν έπινα. Έτσι συνειδητοποίησα ότι ήταν πιο εύκολο να πω απλά ότι είμαι σε ανάρρωση και μετά από αυτό συνήθως έπαιρνα συγχαρητήρια» ανέφερε.

Τέλος, ένας τρίτος λόγος που αποφάσισε ο Δρ. Grinspoon να γνωστοποιήσει τον εθισμό του, ήταν γιατί ήθελε να καταστήσει σαφές σε όλους, πως οι άνθρωποι που εθίζονται δεν είναι περιθωριοποιημένοι άνθρωποι, αλλά είναι μια ομάδα ανθρώπων που μπορεί να φανεί τελικά πολύ χρήσιμη για την κοινωνία, καθώς μπορεί να πληροφορήσει βιωματικά το τι είναι ο εθισμός και να αποτρέψει τους νέους ανθρώπους να μπουν σε αυτούς τους φαύλους κύκλους. Επίσης, ο Δρ. Grinspoon, μέσα από την γνωστοποίηση του εθισμού του, ήθελε να δείξει σε όλους ότι όλοι ανεξαιρέτως μπορούν να εθιστούν στο οτιδήποτε, ακόμη και εκείνος που είναι γιατρός, αλλά πολύ πιο σημαντικό είναι ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως κοινωνικοοικονομικής κατάστασης πρέπει να έχουν δικαίωμα στη στήριξη που χρειάζονται, χωρίς στιγματισμούς.

Συμπερασματικά

Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να εθιστούν σε μια ουσία, κάποια στιγμή της ζωής τους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν κανένα γενετικό λάθος, ούτε είναι υποδεέστεροι από άλλους. Το μόνο τους πρόβλημα είναι ο εθισμός τους, ο οποίος μπορεί να θεραπευτεί με κατάλληλη στήριξη, συμπόνια και αλληλεγγύη, μακριά από στιγματισμούς που φέρνουν πάντα τα αντίθετα αποτελέσματα.