Πώς μπορείτε να βοηθήσετε τα παιδιά σας στις μεταβάσεις;

Αν είστε γονέας και αντιμετωπίζετε τις μεταβάσεις των παιδιών σας, σας συμβουλεύω : Δώστε δύο εβδομάδες.

Αυτό σημαίνει να περιμένετε δύο εβδομάδες (δεν ισχύει για σοβαρές ή επείγουσες καταστάσεις- αν ανησυχείτε για κάτι που παραπέμπει σε σαφή απειλή ή κίνδυνο για το παιδί σας, ζητήστε αμέσως βοήθεια) πριν πανικοβληθείτε ότι, για παράδειγμα:

• Το παιδί σας δεν θα κοιμηθεί ποτέ ξανά
• Το παιδί σας δεν θα αποχωριστεί ποτέ το μπιμπερό/δεν θα φάει στερεά τροφή/δεν θα φάει τίποτα άλλο εκτός από κοτομπουκιές σε σχήμα δεινοσαύρου
• Το παιδί σας δεν θα προσαρμοστεί ποτέ στο σχολείο και πάντα θα κλαίει και ζητάει να μείνετε μαζί του

Αρχίστε να χρησιμοποιείτε τον κανόνα των δύο εβδομάδων για να αντιμετωπίσετε το άγχος σας γύρω από τα αναπτυξιακά ορόσημα και τις μεταβάσεις. Η τυπική ιστορία που ακούγεται από τις μαμάδες είναι: το παιδί αρχίζει να συμπεριφέρεται περίεργα- η μαμά αρχίζει αμέσως να καταστροφολογεί, υποθέτοντας ότι θα ακολουθήσει το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα. Οι μαμάδες συλλογίζονται αυτό το τρομερό αποτέλεσμα (το παιδί τους δεν θα κοιμηθεί ποτέ ξανά, το παιδί τους δεν θα θέλει ποτέ να πάει στο σχολείο) και καταλαμβάνονται από άγχος και τρόμο.

Αυτή η καταστροφολογία συνοδεύεται συχνά από μια αγωνιώδη προσπάθεια επίλυσης προβλημάτων. Οι μητέρες πιστεύουν ότι αν μπορέσουν να σπάσουν τον κώδικα του γιατί το παιδί τους ουρλιάζει τη νύχτα/αρνείται να αφήσει το μπιμπερό/κολλάει πάνω τους, θα μπορέσουν να κάνουν τη συμπεριφορά να σταματήσει. Αυτό περιλαμβάνει πολλές εικασίες, αφού τα μικρά παιδιά δεν μπορούν να εκφράσουν λεκτικά τι συμβαίνει στο μυαλό τους. Συχνά υπάρχει μανιώδης αναζήτηση στο διαδίκτυο για συμβουλές “ειδικών” για το πώς να διορθωθεί το πρόβλημα και απογοήτευση όταν οι υποτιθέμενες λύσεις δεν λειτουργούν.

Τι είναι ο “κανόνας των δύο εβδομάδων” και πώς μπορεί να βοηθήσει τους γονείς;

Ο κανόνας των δύο εβδομάδων είχε σκοπό να βοηθήσει τις μαμάδες πολύ μικρών παιδιών να κατανοήσουν τις αναπτυξιακές αλλαγές χωρίς να πέφτουν σε λαγότρυπα άγχους κάθε φορά που το παιδί τους άρχιζε να κάνει (ή να μην κάνει) κάτι καινούργιο. Αλλά αποδεικνύεται ότι ισχύει εξίσου καλά για παιδιά όλων των ηλικιών, σε όλα τα αναπτυξιακά στάδια, ανεξάρτητα από το πόσο λεκτικό είναι το παιδί.

Πέρασα ένα μεγάλο μέρος του Σεπτεμβρίου βλέποντας πολλούς γονείς στο δικό τους άγχος, καθώς τα παιδιά τους πάλευαν να προσαρμοστούν ξανά στο σχολείο. Κάθε πρωί, το παιδί τους φαινόταν εμφανώς βασανισμένο και επανειλημμένα αναφωνούσε ότι δεν ήθελε να πάει. Ράγισε η καρδιά τους να το βλέπουν έτσι, ειδικά επειδή ένιωθαν αδύναμοι να βοηθήσουν. Έλεγαν ότι μέχρι να πάνε τα παιδία στο σχολείο, ένιωθαν εντελώς εξαντλημένοι. Το βράδυ, ο παιδί τους παραπονιόταν που έπρεπε να πάει σχολείο την επόμενη μέρα. Τελικά κατέρρεαν στο κρεβάτι, μόνο και μόνο για να επαναλάβουν ολόκληρο τον άθλιο κύκλο την επόμενη μέρα.

Τώρα είναι τέλη Ιανουαρίου. Και το σχολείο, όπως φαίνεται, δεν είναι πια το πύρινο κολαστήριο που το παιδί τους πίστευε κάποτε ότι ήταν. Δεν μπορώ να πω ότι είναι και η καλύτερη επιλογή του, κάθε πρωί, αλλά δεν υπάρχει πια θλίψη, ούτε δάκρυα. Του αρέσει ο χρόνος με τους φίλους του και εκμεταλλεύεται τις σχολικές δραστηριότητες που δεν προσφέρονταν πέρυσι λόγω του COVID-19.

Αναλογιζόμενη εκείνη την δύσκολη περίοδο, σκέφτηκα ότι, όσο οδυνηρή και αν ήταν, στην πραγματικότητα ήταν μόνο δύο κακές εβδομάδες. Και ακόμη και μέσα σε αυτές τις εβδομάδες, υπήρχαν σίγουρα στιγμές διασκέδασης και ελαφρότητας. Δεν ήταν 100% δυστυχία όλη την ώρα.

Ο κανόνας των δύο εβδομάδων! Τι κι αν δεν είναι βρέφος ή νήπιο; Το παιδί περνούσε κάτι μεταβατικό, δυσκολεύτηκε και μετά επαναπροσδιορίστηκε.

Η εμπειρία των γονέων με τα παιδιά τους με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι, παρόλο που τα μεγαλύτερα παιδιά μπορούν να εκφράσουν λεκτικά τις εμπειρίες τους, μπορεί να μην είναι σε θέση να αρθρώσουν αυτό ακριβώς που τα ενοχλεί. Σκέφτομαι στιγμές μετάβασης στην ενήλικη ζωή μου – όταν ξεκίνησα μια νέα δουλειά, ας πούμε, ή μετακόμισα σε ένα νέο σπίτι. Δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσα να εκφράσω πλήρως, γιατί ένιωθα άγχος εκείνες τις στιγμές – ήταν περισσότερο μια αίσθηση αστάθειας, ότι δεν είχα ιδέα τι θα επακολουθούσε. Είναι δύσκολο να οραματιστείς μια πορεία προς τα εμπρός όταν δεν είσαι εξοικειωμένος με το έδαφος.

Αν η εμπειρία μου είναι ενδεικτική, το να περιμένετε τουλάχιστον δύο εβδομάδες μετά από μια μετάβαση πριν πανικοβληθείτε/προσπαθήσετε να λύσετε το πρόβλημα είναι πραγματικά σημαντικό, ανεξάρτητα από την ηλικία του παιδιού σας. Φυσικά, πάντα θα υπάρχουν θέματα που δεν μπορούν να διευθετηθούν σε δύο εβδομάδες και απαιτούν την προσοχή και την παρέμβασή σας. Αλλά θα υπάρξουν και πολλά θέματα που, αν τους δοθεί λίγος χρόνος, θα λυθούν μόνα τους.

Τα παιδιά μεταβαίνουν συνεχώς – σε νέα περιβάλλοντα, σε νέες δραστηριότητες, σε νέες φιλίες. Πρέπει να τους δώσουμε, και στους εαυτούς μας, το χρόνο και το χώρο για να συμβούν αυτές οι μεταβάσεις. Μόλις όλοι μας γνωρίσουμε το έδαφος, θα είμαστε σε πολύ καλύτερη θέση για να προχωρήσουμε με επιτυχία.