Η ευαισθητοποίηση σε θέματα ψυχικής υγείας έχει ως στόχο να ενθαρρύνει τους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια να την αναζητήσουν και να βοηθήσει τους άλλους να προσφέρουν υποστήριξη σε όσους παλεύουν με ψυχικές ασθένειες. Ορισμένες φορές, ωστόσο, η ευαισθητοποίηση αυτή έχει ως αποτέλεσμα την ανησυχία -τόσο σε όσους πάσχουν από αυτά όσο και στους φίλους και την οικογένειά /τους- για τα φυσιολογικά συναισθήματα, συναισθήματα που μπορεί να είναι δύσκολο να διαχειριστούν, αλλά που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια μιας φυσιολογικής, υγιούς ζωής. Η δύσκολη μετάβαση στη μητρότητα είναι ένα παράδειγμα.

Τι σημαίνει για μια γυναίκα να γίνεται μητέρα;

Η εμπειρία του να γίνεις μητέρα για πρώτη φορά είναι τόσο κοινή που οι ακραίες προκλήσεις της συχνά περιθωριοποιούνται. “Ω, φυσικά, είστε κουρασμένη, αλλά αυτές οι διακεκομμένες νύχτες δεν διαρκούν για πάντα” επίσης, “Ναι, το να βγαίνεις από το σπίτι είναι πλέον περίπλοκο” και, “Σύντομα θα μάθεις πώς να το ηρεμείς“, είναι γνώριμες εκφράσεις που έχουν σκοπό να καθησυχάσουν, αλλά μπορεί να αφήσουν μια νέα μητέρα να νιώθει περισσότερο μόνη, παρά κατανοητή.

Αντί να εστιάζει στην ανάγκη που έχει για υποστήριξη και ανακούφιση ,συχνά της υπενθυμίζεται η χαρά, η αγάπη και ο ενθουσιασμός που θα έπρεπε να νιώθει, ως νέα μητέρα: “Θα πάει σχολείο πριν το καταλάβεις” και “πίστεψες ποτέ ότι μπορείς να αγαπήσεις κάποιον τόσο πολύ;“. Το θέμα της υπέρτατης αγάπης, συχνά προτείνεται, υπερισχύει κάθε άλλου. Μόνο που αυτό δεν ισχύει.

Ακόμη και αν το μωρό έχει δύο γονείς, μια νέα μητέρα εστιάζει στη μητρότητα, όχι επειδή μόνο οι νύχτες της είναι δύσκολες ή επειδή μόνο αυτή εμπλέκεται σε μια περίπλοκη λογική όταν προσπαθεί να βγει από το σπίτι, αλλά επειδή είναι πιο πιθανό να τα βιώνει αυτά με τρόπους που αναμειγνύονται με κάποια συμπτώματα επιλόχειας κατάθλιψης.

Όταν είμαστε κουρασμένοι, είναι πιο δύσκολο να επεξεργαστούμε τα συναισθήματά μας, να πάρουμε αποφάσεις και να βρούμε αποτελεσματικές λύσεις ακόμη και σε μικρά προβλήματα. Η αναφορά του Pearson στο νερό, που υποδηλώνει τη βραδύτητα των κινήσεων μέσα στο νερό, και η αναφορά του Fremlin σε μια ασταμάτητη πλημμύρα, εντοπίζουν την ιδιαίτερη αίσθηση του πνιγμού στη μητρότητα.

Πώς επηρεάζει η εγκυμοσύνη τον γυναικείο εγκέφαλο;

Η κόπωση και η πλήξη συχνά λέγεται ότι προκαλούν “ομίχλη του εγκεφάλου“. Ο εγκέφαλος μιας νέας μητέρας εργάζεται σκληρά και γίνεται όλο και πιο έξυπνος σχετικά με το βρέφος της, τις ανάγκες του, τον χαρακτήρα του, τον τρόπο επικοινωνίας και τα νοήματα πίσω από αυτές τις άναρθρες ακόμα χειρονομίες, τους θορύβους και τις εκφράσεις. Αυτή η πολύ ενεργή εγκεφαλική εργασία καταγράφει την εμπειρία αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί “ευθύνη χωρίς επιλογή” – την αίσθηση ότι οι ανάγκες του μωρού είναι υψίστης σημασίας. Και αυτή η ιεράρχηση των αναγκών του μωρού, παράλληλα με την επιμονή και το μέγεθος αυτών των αναγκών, θέτει σε κίνδυνο την αίσθηση του εαυτού.

Αυτό είναι το σημείο καμπής. Το να χάνετε τον εαυτό σας ισοδυναμεί με θάνατο, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι νέες μητέρες μπορεί να αισθάνονται απομονωμένες ή απογοητευμένες μέχρι δακρύων όταν η συνηθισμένη πρωτοβουλία τους – να πάνε μια βόλτα, να ψωνίσουν, να συναντήσουν μια φίλη, να κάνουν τζόκινγκ ή να κολυμπήσουν – νικιέται από την πληθώρα μικρών, πρακτικών διαπραγματεύσεων με μια βρώμικη πάνα ή ένα στήθος πρησμένο λόγω γάλακτος . Δεν είναι δυνατόν να θάψουμε τις αρνητικές εμπειρίες της πρώιμης μητρότητας με συναισθήματα ισχυρής αγάπης, επειδή αυτές συνδέονται. Είναι η αγάπη που ενισχύει μια συντριπτική αίσθηση ευθύνης, καθιστώντας δύσκολη τη μετριοπάθεια της κόπωσης και της οκνηρίας.

Οι περισσότερες μητέρες συναρμολογούν τα κομμάτια, σταδιακά, με κάθε επανασύνδεση να οδηγεί σε ευφορία. Για ορισμένες, είναι η εμπειρία του τζόκινγκ, του κολύμπι ή του τραγουδιού που ήταν τόσο σημαντικό για εκείνες πριν από τη μητρότητα. Για άλλες, μπορεί να είναι τόσο απλό όσο το να χωρέσουν στο τζιν που φορούσαν πριν από τη μητρότητα.

Αν βιαζόμαστε πολύ να δώσουμε στα δύσκολα συναισθήματα μια κλινική ετικέτα, υπονοούμε ότι μπορούν να αποφευχθούν και προσποιούμαστε ότι η νέα μητρότητα δεν είναι αυτό που είναι – συντριπτική, προκλητική και μπορεί να αλλάζει τη ζωή και τον εαυτό μιας γυναίκας. Αγνοούμε επίσης την ανάγκη για κοινωνική υποστήριξη και κοινή φροντίδα που επιτρέπει στις νέες μητέρες να επανασυνδεθούν με την ταυτότητά τους και να την αναδιαμορφώσουν.