Κοιτάζοντας πίσω στο ιστορικό της σχέσης σας, σκέφτεστε ποτέ, “έμεινα πολύ καιρό με [τον/την] – έπρεπε να είχαμε χωρίσει πολύ νωρίτερα“;

Εκ των υστέρων, μπορεί να φαίνεται ξεκάθαρο ότι θα ήταν καλύτερα να είχαμε προχωρήσει. Ωστόσο, τη δεδομένη στιγμή, κάποιες σχέσεις νιώθουμε “αρκετά καλές” ώστε να περνάμε τους μήνες και τα χρόνια χωρίς να εξετάζουμε πραγματικά αν ικανοποιούν τις ανάγκες μας.

Η έρευνά της Tyler Jamison με τον Dr. Jonathon Beckmeyer αποκαλύπτει ότι ορισμένες μακροχρόνιες σχέσεις γνωριμιών δεν είναι πολύ ικανοποιητικές, έχουν μέτρια ποσότητα συγκρούσεων και οι σύντροφοι δεν είναι σίγουροι ότι θέλουν να είναι μαζί στο μέλλον. Ειδικά για τους νέους ανθρώπους που χτίζουν τα θεμέλια της ενήλικης ζωής τους, η παραμονή σε στάσιμες σχέσεις μπορεί να τους εμποδίσει να επιδιώξουν άλλους στόχους ή να αναζητήσουν πιο συμβατούς συντρόφους.

Σε μια πρόσφατη μελέτη, περιγράψαμε αυτή την κατάσταση ως “κόλλημα” σε μια σχέση. Το αίσθημα του κολλήματος αφορούσε στην πραγματικότητα την ισορροπία διαφορετικών τύπων δέσμευσης. Πόσο θέλετε να είστε στη σχέση (αφοσίωση) και πόσο μένετε λόγω των εμποδίων που υπάρχουν για να φύγετε (δέσμευση περιορισμών);

Στις ισχυρές σχέσεις, υπάρχει ισορροπία και των δύο τύπων δέσμευσης. Τα ζευγάρια θέλουν να είναι μαζί επειδή απολαμβάνουν ο ένας την παρέα του άλλου και θέλουν ένα κοινό μέλλον και επειδή έχουν χτίσει μια ζωή που καθιστά πιο δύσκολο να χωρίσουν, όπως το να επενδύουν ο ένας στην οικογένεια του άλλου, να παντρεύονται, να αποκτούν παιδί ή να υιοθετούν ένα αγαπημένο κατοικίδιο. Ο περιορισμός δεν είναι μόνο κακός. Απλώς πρέπει να εξισορροπείται από μια υγιή δόση αφοσίωσης.

Πώς τα ζευγάρια κολλάνε;

Στις “κολλημένες” σχέσεις, η αρχή ήταν υπέροχη. Οι συμμετέχοντες στην έρευνα μιλούσαν με ενθουσιασμό για τις πρώτες μέρες των σχέσεών τους και για το πώς ήλπιζαν συνεχώς να επιστρέψουν σε εκείνες τις καλές στιγμές. Αλλά τελικά, τα θετικά ξεθώριαζαν και τα μειονεκτήματα της σχέσης μεγάλωναν. Αυτή η διαδικασία είναι φυσιολογική για τις σχέσεις και τα ισχυρά ζευγάρια βρίσκουν νέους δρόμους ανάπτυξης και σύνδεσης. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, τα ζευγάρια μπορεί να κολλήσουν σε μακροχρόνιες, μη ικανοποιητικές σχέσεις.

Η καθυστέρηση του χωρισμού συνέβαλε επίσης στο να κολλήσει κανείς. Αρκετοί συμμετέχοντες στη μελέτη μίλησαν για το ότι ήθελαν να χωρίσουν με έναν μακροχρόνιο σύντροφο που έβγαινε μαζί τους, αλλά μετά προέκυψε κάτι που τους καθυστέρησε. Για παράδειγμα, ήταν έτοιμοι να τελειώσουν τα πράγματα και τότε ο σύντροφός τους ανακάλυψε ότι η μητέρα τους είχε καρκίνο ή ότι οι γονείς τους χώριζαν. Τους φάνηκε σκληρό να τερματίσουν τη σχέση σε μια περίοδο που ο σύντροφός τους χρειαζόταν υποστήριξη – έτσι έμειναν.

Είναι δυνατόν να ξεκολλήσετε από μια σχέση;

Για να εγκαταλείψετε μια μακροχρόνια σχέση που είναι ως επί το πλείστον εντάξει χρειάζεται είτε ένα σημαντικό γεγονός είτε μια αργή δημιουργία προσωπικής δυναμικής για να αλλάξετε τη ζωή σας. Για παράδειγμα, μερικοί συμμετέχοντες ανέφεραν ότι, η απιστία (δική τους ή των συντρόφων τους) τους βοήθησε να αποφασίσουν να χωρίσουν. Για τους περισσότερους, επρόκειτο για τη συνειδητοποίηση ότι είχαν ατομικά ενδιαφέροντα και στόχους που απλά δεν μπορούσαν να επιδιώξουν στην τρέχουσα σχέση. Άφησαν τα δικά τους συμφέροντα να υπερισχύσουν της ιστορίας που μοιράζονταν με τον σύντροφο και ό,τι καλό είχε απομείνει μεταξύ τους. Εκ των υστέρων, ήταν πάντα χαρούμενοι που επέλεξαν να εγκαταλείψουν τη σχέση.

Τα ραντεβού προορίζονται να είναι ένα πεδίο δοκιμών για το πώς να είμαστε σε σχέσεις, να αξιολογούμε τι χρειαζόμαστε σε ρομαντικούς συντρόφους και να θέτουμε τα όρια που θέλουμε. Όταν σταματάμε να εξετάζουμε αν είμαστε συμβατοί και αν ικανοποιούνται οι ανάγκες μας, χάνουμε κάτι σημαντικό.

Το μήνυμα που πρέπει να πάρουμε από εδώ είναι ότι δεν είναι κάθε σχέση κατάλληλη για να προχωρήσουμε σε μεγαλύτερη δέσμευση ή σε μεγαλύτερη επένδυση χρόνου. Ακόμα και μια σχέση που αισθάνεται “μια χαρά” πρέπει μερικές φορές να τελειώνει. Το να προχωράμε παρακάτω μας αφήνει ανοιχτούς για να χτίσουμε σχέσεις που εμπνέουν μεγαλύτερη αφοσίωση και αισθάνονται πιο ικανοποιητικές.