Δεν είναι εύκολο για τους ηγέτες να αναγνωρίσουν ότι έκαναν λάθος. Είναι ακόμη πιο δύσκολο γι’ αυτούς να παραδεχτούν ότι έκαναν λάθος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί ηγέτες υιοθετούν τη νοοτροπία του “ποτέ δεν ζητώ συγγνώμη” – επιμένουν στα όπλα τους αντί να παραδεχτούν ότι έκαναν λάθος και να μειώσουν τις απώλειές τους.  Είναι συχνό φαινόμενο ηγέτες να οχυρώνονται με απατηλή αυτοπεποίθηση. Νομίζουν ότι το να μην παραδέχονται το λάθος τούς κάνει να φαίνονται πιο δυνατοί.

Το να κάνεις λάθος δεν αποτελεί κάποια πάθηση

Έχουμε την ψυχολογική τάση να πιστεύουμε ότι έχουμε δίκιο, ακόμη και αν τα γεγονότα αποδεικνύουν το αντίθετο. Μας αρέσει να έχουμε δίκιο. Ωστόσο, οι ζωές μας είναι γεμάτες ψευδαισθήσεις, λάθη στη μνήμη και παράλογες πεποιθήσεις. Η πεποίθηση ότι έχουμε δίκιο μας οδηγεί στο λάθος.

Η “τύφλωση σφάλματος” είναι ένας όρος που επινοήθηκε από την Kathryn Schulz. Πιστεύει ότι δεν έχουμε ένα εσωτερικό σημάδι για να καταλάβουμε ότι κάνουμε λάθος σε κάτι μέχρι που είναι πολύ αργά. Εξηγεί στο βιβλίο της Being Wrong ότι αυτή η παραπλανητική αυτοπεποίθηση περνάει από τρεις φάσεις:

1. Πρώτον, κάνουμε λάθος αλλά δεν το συνειδητοποιούμε ακόμη. Αποτυγχάνουμε να ξανά ελέγξουμε τα γεγονότα επειδή υποθέτουμε ότι έχουμε δίκιο.
2. Δεύτερον, όταν τελικά συνειδητοποιούμε ότι κάνουμε λάθος, νιώθουμε ότι δεχόμαστε επίθεση.
3. Τέλος, οχυρωνόμαστε στην άρνηση – δεν θέλουμε να παραδεχτούμε στους άλλους ότι κάναμε λάθος.

Αυτή η αυταπάτη ενισχύεται αν κατέχετε μια ισχυρή θέση.

Η οργανωτική ψυχολόγος Tasha Eurich επινόησε τη φράση “ασθένεια του CEO” για να αναφερθεί σε αυτή την κατάσταση. Είναι το αποτέλεσμα της χαμηλής εξωτερικής αυτογνωσίας. Καθώς ανεβαίνετε στην εταιρική σκάλα, θα αρχίσετε να λαμβάνετε λιγότερο ειλικρινή ανατροφοδότηση. Οι συνάδελφοί σας φοβούνται να διαφωνήσουν μαζί σας και αρχίζουν να φιλτράρουν αυτά που λένε.

Δεν είναι μόνο τα στελέχη, όλοι έχουμε λιγότερη αυτογνωσία απ’ ό,τι νομίζουμε. Έρευνα του Dr. Eurich δείχνει ότι το 95% των ανθρώπων πιστεύει ότι έχει αυτογνωσία, αλλά μόνο το 10-15% έχει πραγματικά. Δεν έχει σημασία αν έχετε κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τους άμεσους αναδόχους σας και αν η εταιρεία σας διευκολύνει τις αξιολογήσεις απόδοσης 360 μοιρών. Συχνά, αυτά τα αποτελέσματα δεν μετράνε.

Ως κουλτούρα, εξυμνούμε τους ηγέτες-διευθυντές με υπερβολική αυτοπεποίθηση έναντι εκείνων που έχουν αυτογνωσία, γιατί είναι ευάλωτοι και ταπεινοί. Η αναγνώριση ενός λάθους σηματοδοτεί αδυναμία για πολλούς.

Πολλοί εταιρικοί ηγέτες παρουσιάζουν ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά. Σύμφωνα με μια μελέτη του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Όρεγκον, οι ναρκισσιστές δεν μαθαίνουν από τα λάθη τους επειδή δεν πιστεύουν ότι κάνουν λάθη. Δεν δέχονται συμβουλές από άλλους ανθρώπους ούτε εμπιστεύονται τις γνώμες των άλλων. Ο ναρκισσισμός συνδέεται άμεσα με την κατοχή εξουσίας. Όπως εξηγούν οι ερευνητές, “οι ναρκισσιστές το κάνουν αυτό πολύ περισσότερο επειδή πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους”.

Η κοινωνία μας εξιδανικεύει τη νίκη και την πυγμή, γεγονός που ενισχύει αυτό το στυλ “παραδέχομαι-δεν κάνω λάθος”. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ηγέτες λαμβάνουν τόσο συχνά αποφάσεις με βάση τη δημοτικότητα και όχι με βάση τα αποδεικτικά στοιχεία. Ωστόσο, οι αποτελεσματικοί ηγέτες δίνουν προτεραιότητα στην αλήθεια έναντι της φήμης τους. Γνωρίζουν ότι η νίκη απαιτεί να μειώσουν τις ζημίες τους.

Παραδεχτείτε ότι κάνετε λάθος – Μειώστε τις απώλειές σας

Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του να τα παρατάς και του να συνειδητοποιείς ότι ήρθε η ώρα να παραιτηθείς.

Στο βιβλίο The Psychology of Sunk Cost (Η ψυχολογία του βυθισμένου κόστους), ο καθηγητής Hal Richard Arkes εξηγεί την παγίδα στην οποία πέφτουν οι περισσότεροι από εμάς. Όσο περισσότερα χρήματα, χρόνο ή προσπάθεια ξοδεύουμε, τόσο περισσότερο θέλουμε να συνεχίσουμε να επενδύουμε σε ένα έργο. Η ψυχολογική αιτιολόγηση αυτής της συμπεριφοράς βασίζεται στην επιθυμία να μη φανεί κανείς ως αποτυχημένος.

Το πείσμα συχνά γίνεται βάρος για τους ηγέτες. Πέφτουν στην παγίδα του “βυθισμένου κόστους”. Δεν θέλουν να διαγράψουν όλα τα χρήματα και τον χρόνο που επενδύθηκαν σε μια προσπάθεια. Δικαιολογώντας μια κακή απόφαση, αυξάνουν συνεχώς τις ζημίες τους.

Δείτε τι μπορείτε να κάνετε για να αποφύγετε την παγίδα του βυθισμένου κόστους:

Γνωρίστε τους περιορισμούς σας

Αμφισβητήστε τις υποθέσεις σας για τον εαυτό σας. Ρωτήστε τον εαυτό σας: “Κι αν κάνω λάθος;”. Πριν προσπαθήσετε να αποδείξετε ότι έχετε δίκιο, δώστε στους άλλους το πλεονέκτημα της αμφιβολίας. Μια από τις πιο επιτυχημένες εταιρείες στη χώρα της, η 7-Eleven Ιαπωνίας δημιούργησε μια κουλτούρα που βασίζεται στη συνεχή υποβολή διερευνητικών ερωτήσεων.

Μοιραστείτε τα λάθη σας

Δημιουργείστε τη σωστή συμπεριφορά μοιραζόμενος τα πρόσφατα λάθη σας με την ομάδα σας. Οργανώστε μια μηνιαία συνάντηση όπου όλοι μπορούν να μοιραστούν τα λάθη τους και τι έμαθαν από αυτά. Να είστε ο πρώτος που μοιράζεται για να ενθαρρύνετε και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Ο διευθύνων σύμβουλος του ομίλου Tata, ενός ινδικού κατασκευαστή αυτοκινήτων, Natarajan Chandrasekaran, πιστεύει ότι τα λάθη είναι χρυσωρυχεία και δημιούργησε ένα βραβείο για να ενθαρρύνει την αποτυχία – και να μαθαίνει από αυτήν.

Να λέτε πιο συχνά “δεν ξέρω”

Τίποτα δεν στέλνει ισχυρότερο μήνυμα από την πνευματική ταπεινότητα. Οι ηγέτες πιστεύουν ότι η φήμη τους εξαρτάται από το να έχουν όλες τις απαντήσεις. Οι μεγάλοι ηγέτες κάνουν τις σωστές ερωτήσεις και αφήνουν τις ομάδες τους να βρουν τη λύση. Δεν χρειάζεται να τα ξέρετε όλα.

Τι λειτουργεί; Τι δεν λειτουργεί;

Αν ρωτήσετε τι κάνετε λάθος, οι άνθρωποι μπορεί να αισθάνονται πολύ φοβισμένοι για να απαντήσουν με ειλικρίνεια. Αν ρωτήσετε για το τι κάνετε σωστά, θα λάβετε μόνο κολακευτικά λόγια. Ζητήστε και τα δύο ταυτόχρονα. Ζητήστε από την ομάδα σας να σας δώσει ανατροφοδότηση για το τι λειτουργεί και τι όχι, μια μέθοδος που χρησιμοποίησε ο Steve Jobs.

Σταματήστε τις απώλειες

Το βυθισμένο κόστος παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Μην ανησυχείτε για τη φήμη σας. Είναι προτιμότερο να ρισκάρεις να φαίνεσαι αδύναμος αλλά να έχεις δίκιο, παρά να φαίνεσαι δυνατός και να έχεις άδικο.