Ο Monte J. Wolfe ζει με HIV τα τελευταία 17 χρόνια και πιο κάτω μοιράζεται την ιστορία του μαζί μας, θέλοντας να αναδείξει το πόσο σημαντική είναι η ψυχολογική στήριξη των ασθενών.

Πόσο σημαντική είναι η ψυχολογική υποστήριξη των ασθενών με HIV;

«Η ζωή μου μετά την διάγνωση μου με HIV ήταν τρομακτική, χαοτική και συγκεχυμένη. Εκτός από το να βρεθεί ο σωστός γιατρός, το κατάλληλο θεραπευτικό σχήμα και τις συνεχείς αιματολογικές εξετάσεις, υπήρχαν πολλά αλλά πράγματα που έπρεπε να ληφθούν υπόψη, που αφορούσαν τον ψυχικό μου κόσμο. Έπρεπε να αποδεχτώ την ασθένεια μου και να την αντιμετωπίσω ως μια συνεχώς εξελισσόμενη διαδικασία και πέραν τούτου έπρεπε να βρω τρόπους να αποκαλύψω την κατάσταση μου σε φίλους και οικογένεια.

Με μεγάλη μου λύπη βλέπω ότι ακόμη και σήμερα, 30 χρόνια μετά την έναρξη της επιδημίας του HIV, η σημασία που δίνεται στις υπηρεσίες ψυχικής και συναισθηματικής υγείας των ασθενών με HIV, ειδικά όταν πρόκειται για άτομα που μόλις έχουν διαγνωστεί, είναι ελάχιστη και σχεδόν ανύπαρκτη.

Πηγαίνοντας πίσω στο 2004, όταν πρωτοδιαγνώστηκα μπορώ να δω μια έντονη διαφορά στον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκα το άγχος και τις δυσκολίες της διάγνωσης μου, σε σχέση με το πώς έμαθα στην πορεία να αντιμετωπίζω, να αναγνωρίζω και να δέχομαι όλες τις αλλαγές που ήταν αποτέλεσμα του HIV.

Την άνοιξη του 2008, άρχισα να βλέπω έναν θεραπευτή, μετά από έντονη επιμονή του γιατρού μου. Ενώ ήδη είχα ζήσει με HIV περίπου 4 χρόνια, δεν είχα ξεπεράσει το εμπόδιο της λήψης αντιρετροϊκών φαρμάκων. Όπως μου εξήγησε τότε ο γιατρός μου, με την έναρξη αυτών των φαρμάκων πιθανότατα θα προέκυπτε ένα είδος ψυχικής και συναισθηματικής διαταραχής και για να μπορέσω να την διαχειριστώ έπρεπε να δω έναν ειδικό, ο οποίος θα με βοηθούσε να ξεκλειδώσω και να βιώσω τα συναισθήματα μου. Τον Μάρτιο του 2008, όταν άρχισα να παίρνω ένα συνδυασμό αντιρετροϊκής θεραπείας τριών φαρμάκων σε ένα, είχα καθημερινά έντονα αρνητικά συναισθήματα. Τότε λοιπόν, ήταν που κατάλαβα ότι τα 4 χρόνια που είχα ζήσει με HIV ήταν μόνο η αρχή και ότι ο γιατρός μου είχε δίκιο που επέμενε να βλέπω έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας σε τακτική βάση.

Ένα μήνα από την έναρξη της θεραπείας μου, επισκεπτόμουν καθημερινά έναν θεραπευτή και σήμερα πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω το πώς ζουσα πριν το 2008. Όσο απρόθυμος και αν ήμουν στην αρχή, άρχισα σιγά σιγά να αναγνωρίζω την μετατόπιση στις σκέψεις και τα συναισθήματα μου και τις εναλλαγές στη διάθεση μου, καθώς το σώμα μου προσπαθούσε να προσαρμοστεί στη νέα θεραπευτική αγωγή. Έτσι, μετά τις πρώτες συνεδρίες, άρχισα να ανυπομονώ για αυτά τα 50 λεπτά της επόμενης φοράς, κατά τα οποία θα μπορούσα να μιλήσω για τα συναισθήματα μου και να νιώσω καλύτερα και να μάθω να διαχειρίζομαι τον εαυτό μου, τα συναισθήματα μου, τις ανάγκες και τις ανησυχίες μου. Πλέον μου είναι αδιανόητο ότι οι ασθενείς με HIV δεν θα έχουν ψυχολογική υποστήριξη και αναρωτιέμαι πολλές φορές το πώς μπόρεσα να ζήσω χωρίς βοήθεια τα πρώτα χρόνια».

Συμπερασματικά

Η ζωή με τον HIV δεν έχει μόνο θεραπευτική πλευρά. Δεν έχει μόνο φάρμακα και διαχείριση της ίδιας της ασθένειας, αλλά πίσω της κρύβει σωρεία καταστάσεων που ο ψυχικός κόσμος του ασθενούς καλείται να διαχειριστεί. Ο δρόμος είναι μακρύς, αλλά μπορεί να γίνει ευκολότερος με σωστή ψυχολογική στήριξη, ώστε ο ασθενής να μπορέσει να διαχειριστεί τις σκέψεις, τα συναισθήματα και όλες τις καταστάσεις που θα προκύψουν.

Αν ζείτε με HIV, φροντίστε να επισκεφτείτε όσο πιο σύντομα γίνεται έναν θεραπευτή, ώστε το ταξίδι σας να γίνει όσο γίνεται πιο ομαλό. Το κλειδί της επιτυχίας, είναι ο συνδυασμός φαρμακευτικής αγωγής και ψυχολογικής στήριξης.