Τι πρέπει να ξέρετε για την ισχιαλγία;

Ο ισχιαλγμός είναι ο πόνος που προκαλείται από το ισχιακό νεύρο που μεταφέρει μηνύματα από τον εγκέφαλο στο νωτιαίο μυελό και στα πόδια. Ο πόνος της ισχιαλγίας, συνήθως εκτείνεται στη μια πλευρά του σώματος, από το κάτω μέρος της πλάτης στο πόδι και φτάνει συχνά μέχρι το γόνατο.

Η πιο συνηθισμένη αιτία που τον προκαλεί είναι η μετακίνηση ενός δίσκου (κήλη) στο κάτω μέρος της πλάτης. Οι δίσκοι είναι ελαστικές δομές που υπάρχουν ανάμεσα στα οστά της σπονδυλικής στήλης. Αν το εξωτερικό χείλος του δίσκου λυγίσει, συνήθως λόγω πίεσης στο κάτω μέρος της πλάτης, το εσωτερικό υλικό του που μοιάζει με ζελέ βγαίνει προς τα έξω και πιέζει το κοντινό νεύρο. Σημειώνεται ότι το φαινόμενο αυτό είναι πιο συνηθισμένο σε ανθρώπους 30-50 ετών.

Πώς θα καταλάβετε αν ο πόνος σας οφείλεται σε ισχιαλγία;

Το κλειδί για τη διάγνωση της ισχιαλγίας είναι μια διεξοδική και εστιασμένη εξέταση.

Πολλοί ασθενείς πιστεύουν ότι ακτινογραφία ή μαγνητική τομογραφία, μπορεί να βοηθήσει και συνήθως οι γιατροί κάνουν μια εξέταση απεικόνισης, παρόλο που γνωρίζουν ότι δεν θα βοηθήσει στην γρηγορότερη αντιμετώπιση της ισχιαλγίας.

Η φυσική εξέταση είναι πιο βοηθητική στη διάγνωση της ισχιαλγίας, διότι μπορεί να επιβεβαιώσει ότι υπάρχει πρόβλημα στο ισχιακό νεύρο. Μάλιστα, ο γιατρός μπορεί να ελέγξει εάν υπάρχουν μειωμένα ανακλαστικά στο πόδι, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι ο ασθενής χρειάζεται άμεση βοήθεια από κάποιον ειδικό.

Πώς θα διαχειριστείτε τον ισχιακό πόνο;

Οι περισσότεροι σκέφτονται ότι όσο πιο έντονος είναι ο πόνος, τόσο πιο πιθανόν είναι να έχουν κάτι κακό. Στην περίπτωση ωστόσο της ισχιαλγίας, δεν ισχύει κάτι τέτοιο καθώς το σώμα είναι σε θέση να απορροφήσει το υλικό του δίσκου που προκαλεί τα συμπτώματα, με τον ίδιο τρόπο σε όλους τους ασθενείς, ακόμη και σε εκείνους που ταλαιπωρούνται από έντονο πόνο. Έτσι λοιπόν, η θεραπεία της ισχιαλγίας επικεντρώνεται στον έλεγχο του πόνου και στη βοήθεια των ασθενών να παραμείνουν όσο γίνεται πιο ενεργοί.

Γενικότερα για τη διαχείριση του πόνου συνιστώνται αρχικά τα ακόλουθα:

• Εάν ο πόνος είναι ελάχιστός, συνιστάται ανάπαυση ανά τακτά χρονικά διαστήματα και για περιορισμένο χρόνο, καθώς η παρατεταμένη ανάπαυση δεν βοηθά.
• Όταν μειωθεί ο πόνος, συνιστάται περπάτημα σε μικρές αποστάσεις. Υπενθυμίζεται ότι η πίεση στους δίσκους και στη μέση αυξάνεται όταν κάποιος κάθεται.
• Τα συνταγογραφούμενα φάρμακα για τον πόνο, όπως το ibuprofen και το naproxen, είναι βοηθητικά. Συμβουλευτείτε τον γιατρό σας.

Σημειώνεται ότι τα περισσότερα άτομα νιώθουν καλύτερα μέσα σε λίγες εβδομάδες ακολουθώντας τις πιο πάνω πρακτικές, ωστόσο πολλοί δοκιμάζουν ως θεραπευτικά τεχνάσματα τον βελονισμό και το μασάζ, τα στοιχεία όμως δείχνουν ότι αυτές οι πρακτικές δεν είναι χρήσιμες για την ισχιαλγία, παραμόνο για την ανακούφιση του τυπικού πόνου στην πλάτη.

Στην περίπτωση που κάποιος δεν δει καμία βελτίωση μέσα στις πρώτες έξι εβδομάδες, τότε υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο ο γιατρός να του συστήσει χειρουργική επέμβαση ή ενέσεις. Η χειρουργική επέμβαση είναι μια ασφαλής διαδικασία με πολύ σπάνιες επιπλοκές, που μετά το πέρας της χρειάζονται 6-12 εβδομάδες για πλήρη ανάκαμψη. Κατά τη χειρουργική επέμβαση αφαιρείται το υλικό του δίσκου που επηρεάζει το νεύρο, όμως πρέπει να σημειωθεί ότι το 5-10% των ανθρώπων που έχουν χειρουργηθεί δεν είδαν καμία βελτίωση ή είχαν χειρότερο πόνο μετά την επέμβαση.

Από την άλλη, οι ενέσεις στην σπονδυλική στήλη είναι κατάλληλες για ασθενείς με ανεξέλεγκτο πόνο και άλλα ενοχλητικά συμπτώματα, οι οποίοι θέλουν να αποφύγουν την χειρουργική επέμβαση. Οι ενέσεις, παρέχουν μόνο βραχυπρόθεσμη ανακούφιση, αλλά υπάρχει και το ενδεχόμενο να προκαλέσουν περισσότερο πόνο μετά την εφαρμογή τους. Μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις η αποφυγή της χειρουργικής επέμβασης δεν ήταν εφικτή.

Συμπερασματικά

Οι ασθενείς που ταλαιπωρούνται από έντονο πόνο, θέλουν ένα άμεσο τρόπο ανακούφισης, με αποτέλεσμα να ζητούν από τους γιατρούς τους την άμεση χειρουργική επέμβαση ή την χρήση ενέσεων στην σπονδυλική τους στήλη. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η ισχιαλγία χρειάζεται υπομονή. Οι γιατροί αρχικά, αποσκοπούν -με τις προαναφερθείσες θεραπευτικές μεθόδους- στη μείωση του πόνου και στην αποφυγή της χειρουργικής επέμβασης ή την χρήση ενέσεων, για περίπου έξι μήνες -εάν ο πόνος είναι έως ένα βαθμό υποφερτός- ώστε να δώσουν στο σώμα τον χρόνο να ανακάμψει, εάν είναι εφικτό, από μόνο του.