«Έχεις Daddy Issues;». Πιθανότατα έχετε ξανακούσει τον όρο, αλλά είναι τα “ Daddy Issues” ένα πραγματικό γεγονός; Πρώτον, ας ασχοληθούμε με τον όρο.
Αυτή η όχι τόσο ευγενική φράση είναι μια επίθεση που στοχεύει συνήθως τις γυναίκες που θεωρείται ότι έχουν δυσλειτουργικές σχέσεις με τους άνδρες. Και δείχνει με το δάχτυλο της ευθύνης τα άλυτα ζητήματα που υποτίθεται ότι έχουν με τον “μπαμπά” τους.
Ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ντροπιάσει τις γυναίκες επειδή είναι “πολύ σεξουαλικές”. Για να τις καταδικάσει επειδή αποτυγχάνουν να βρουν τον “σωστό άντρα”.
Οι γυναίκες που είχαν έναν απόντα, καταχρηστικό ή συναισθηματικά μη διαθέσιμο πατέρα μπορούν και δυσκολεύονται στις ενήλικες σχέσεις τους με τους άνδρες. Ο όρος ” Daddy Issues “, ωστόσο, είναι υποτιμητικός και υποβαθμίζει το τραύμα τους. Κάνει μια γυναίκα να φαίνεται κάπως διεστραμμένη ή αηδιαστική για μια συμπεριφορά που δεν είναι πραγματικά δικό της λάθος.
Είναι λοιπόν τα ” Daddy Issues ” υπαρκτά; Λοιπόν, ναι. Αλλά ο όρος -και ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται γενικά- αφήνει πολλά περιθώρια.
Δεν είναι σαφές από πού προήλθε ο όρος ” Daddy Issues “. Αλλά η έννοια του Φρόιντ για το σύμπλεγμα του πατέρα, που περιέγραφε πώς η σχέση ενός άνδρα με τον πατέρα του μπορεί να επηρεάσει τις ενήλικες σχέσεις του, είναι πιθανότατα σχετική.
Χρησιμοποιήθηκε μόνο για λίγο από τον Φρόιντ, (και επικεντρώθηκε κυρίως στον αρνητικό αντίκτυπο που θα μπορούσε να έχει ο ανεπίλυτος φόβος, η προκλητικότητα και η δυσπιστία προς τον πατέρα κάποιου), το ” σύμπλεγμα του πατέρα” είναι μια πτυχή του οιδιπόδειου συμπλέγματος του Φρόιντ. Με την πάροδο των ετών, το “σύμπλεγμα του πατέρα” έχει χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς για να περιγράψει τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει ένας σωματικά ή συναισθηματικά απών πατέρας στη ζωή και τις σχέσεις τόσο των αγοριών όσο και των κοριτσιών παιδιών του.
Τα Daddy Issues -προφανώς- δεν αποτελούν αναγνωρισμένο ψυχολογικό όρο ή διάγνωση. Στη σύγχρονη ψυχολογία, ο κατάλληλος όρος για αυτό το πολύ πραγματικό είδος τραύματος είναι η διαταραχή προσκόλλησης. Και δεν επηρεάζει μόνο τις γυναίκες.
Η διαταραχή προσκόλλησης καταλήγει στην πραγματικότητα στο ότι η αγάπη του γονέα έλειπε ή ήταν ασυνεπής στη ζωή σας και πώς αυτή η ανεκπλήρωτη λαχτάρα για αγάπη και σύνδεση επηρέασε τη συμπεριφορά σας στις ενήλικες σχέσεις για τη δημιουργία συναισθηματικών δεσμών.
Αυτή η σκέψη βασίζεται σε κάτι που είναι γνωστό ως θεωρία της προσκόλλησης, η οποία προέρχεται από την έρευνα του Βρετανού ψυχολόγου John Bowlby. Στην ουσία, ο ίδιος και οι διάδοχοί του πρότειναν ότι το να μεγαλώνει κανείς με στοργικούς και προσεκτικούς γονείς ή φροντιστές καλλιεργεί την “ασφαλή προσκόλληση”, η οποία (μεταξύ άλλων) καθιστά το άτομο πιο πιθανό να αναπτύξει σχέσεις εμπιστοσύνης και σταθερότητας στην ενήλικη ζωή.
Όσοι δεν δημιουργούν αυτόν τον δεσμό στην παιδική ηλικία -με τον έναν ή και τους δύο γονείς/φροντιστές- μπορεί να έχουν “ανασφαλή προσκόλληση“, η οποία μπορεί να δυσχεράνει τη δημιουργία υγιών, στενών δεσμών με άλλους.
Μια γυναίκα ή ένας άνδρας που δυσκολεύεται να δημιουργήσει υγιείς ρομαντικές σχέσεις μπορεί να έχει προβλήματα προσκόλλησης επειδή ένας ή και οι δύο από τους κύριους φροντιστές τους ήταν:
Αυτοί οι γονείς [και οι φροντιστές] αφήνουν πίσω τους ένα μοναδικό αποτύπωμα στα συναισθήματα ενός ατόμου, επηρεάζοντας την αντίληψή του για την αγάπη και την εμπιστοσύνη. Αυτό γίνεται ο σπασμένος φακός μέσα από τον οποίο βλέπουν τον εαυτό τους και καθορίζει τη σχέση τους με τους άλλους.
Η ύπαρξη ενός απόντος, καταχρηστικού ή συναισθηματικά μη διαθέσιμου γονέα μπορεί να οδηγήσει σε μερικούς βασικούς τύπους ανθυγιεινών στυλ προσκόλλησης στην ενήλικη ζωή, σύμφωνα με τη θεωρία προσκόλλησης.
Αυτοί είναι οι εξής:
Η απουσία ή η μη διαθεσιμότητα της μαμάς ή του μπαμπά (ή του φροντιστή) έχει το καθένα το δικό του ιδιαίτερο τίμημα και μπορεί να εκδηλωθεί στους γιους και τις κόρες με διαφορετικό τρόπο.
Στην περίπτωση των πατεράδων και των κοριτσιών, ένα νεαρό κορίτσι με έναν συναισθηματικά ή σωματικά μη διαθέσιμο πατέρα μπορεί να μην μάθει πώς να αλληλεπιδρά με υγιή τρόπο με τους άνδρες. Μπορεί να μην δει πώς πρέπει να μοιάζει μια υγιής σχέση μεταξύ ανδρών και γυναικών μεταξύ ενηλίκων. Ένας κακοποιητικός ή αδιάφορος πατέρας μπορεί να οδηγήσει ένα έφηβο κορίτσι ή μια γυναίκα να φοβάται ότι δεν αξίζει την αγάπη ή ότι αξίζει να της φέρονται άσχημα οι άνδρες.
Οι άνδρες που δεν είχαν μια θετική πατρική φιγούρα κατά την παιδική ηλικία μπορεί να δυσκολεύονται σε πολλά μέτωπα. Χωρίς έναν άνδρα να αποτελεί πρότυπο για το πώς μοιάζει μια υγιής σχέση με τις γυναίκες και την οικογένεια, οι ανασφαλώς προσκολλημένοι άνδρες μπορεί να γίνουν οι ίδιοι απόντες ή καταχρηστικοί πατέρες και σύντροφοι. Μπορεί επίσης να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, δυσκολία αυτορρύθμισης των συναισθημάτων τους και δυσκολία να ανοιχτούν και να γίνουν ευάλωτοι στους άλλους – όλα αυτά μπορούν να εμποδίσουν την ικανότητά τους να οικοδομήσουν σχέσεις εμπιστοσύνης και οικειότητας.
Ενώ οι ανασφαλώς προσκολλημένες γυναίκες μπορεί να τείνουν προς ένα αγχώδες-προσεγγιστικό στυλ προσκόλλησης, ορισμένες έρευνες δείχνουν ότι το αποφευκτικό-διασπαστικό στυλ είναι πιο συχνό στους άνδρες.
Το συμπέρασμα; Η σχέση σας με τον πατέρα σας παίζει κρίσιμο ρόλο στην ανάπτυξή σας και επηρεάζει μακροπρόθεσμα την ποιότητα της παιδικής σας ηλικίας, της εφηβείας και της ενήλικης ζωής σας. Επηρεάζει τα πάντα στη ζωή σας, συμπεριλαμβανομένης της επιλογής των ανδρών με τους οποίους βγαίνετε και του τρόπου με τον οποίο σχετίζεστε μαζί τους.
Εάν δυσκολεύεστε να εμπιστευτείτε ή να δεσμευτείτε με τους άνδρες, διψάτε για εγγύτητα αλλά δεν μπορείτε να την επιτύχετε, χρειάζεστε πολλές επιβεβαιώσεις από έναν σύντροφο ή βασικά δυσκολεύεστε να δημιουργήσετε μόνιμη, υγιή οικειότητα με άλλους, ζητήστε υποστήριξη από έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας.
Η θεραπεία με βάση το δεσμό μπορεί να είναι ιδιαίτερα χρήσιμη, καθώς πηγάζει από τη θεωρία της προσκόλλησης. Αρχικά επικεντρωμένη στην οικοδόμηση ενός δεσμού εμπιστοσύνης με τον θεραπευτή, η θεραπεία προσκόλλησης βοηθά τους ασθενείς να επανεξετάσουν την παιδική ηλικία όπου ένιωσαν για πρώτη φορά πληγωμένοι ή εγκαταλελειμμένοι. Στη συνέχεια, μαθαίνουν να αναδιαμορφώνουν την αφήγησή τους, “ξαναγεννώντας” κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό τους με την αγάπη και την αποδοχή που έλειπε από τη ζωή τους.
Οι θεραπευτές που ειδικεύονται στο τραύμα είναι εκπαιδευμένοι να εργάζονται με τους ασθενείς για να έχουν πρόσβαση στο τμήμα του εγκεφάλου που έχει βιώσει το τραύμα. Χρησιμοποιώντας βιωματικές θεραπείες και θεραπείες απευαισθητοποίησης και επανεπεξεργασίας μέσω οφθαλμικών κινήσεων (EMDR), εκτός από τη θεραπεία συζήτησης, οι θεραπευτές τραύματος διδάσκουν τους ασθενείς να στρέφουν την προσοχή τους μακριά από τις σκέψεις τους και προς τα συναισθήματα και τις σωματικές αισθήσεις που είναι παρούσες τη στιγμή. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να βοηθήσει στην απελευθέρωση αρνητικών συναισθημάτων, όπως ο θυμός και η απογοήτευση, που μπορεί να διατηρούνται σε όλο το σώμα για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Ποτέ δεν είναι αργά για να συνεργαστείτε με έναν θεραπευτή. Στη θεραπεία μπορείτε να μάθετε να αλλάζετε το αποτέλεσμα των εμπειριών του παρελθόντος. Σε οποιοδήποτε σημείο -και με τη σωστή βοήθεια- μπορείτε να μάθετε τι χρειάζεται για να έχετε μια πιο υγιή σχέση με τον εαυτό σας και τους άλλους στη ζωή σας.
Σε μια εποχή όπου η τεχνολογία μεταμορφώνει ραγδαία κάθε πτυχή της ζωής μας, ο τομέας…
Οι αλλεργίες μπορεί να είναι ένα προβληματικό και ανησυχητικό ζήτημα για πολλούς γονείς, ειδικά όταν…
Η πρωτεΐνη παίζει πολλούς σημαντικούς ρόλους στην ανθρώπινη υγεία και ως εκ τούτου, η κατανάλωση…
Τα τελευταία χρόνια, η συζήτηση γύρω από το σωματικό βάρος έχει γίνει τόσο για την…
Η διάσειση είναι ένας τύπος τραυματικής εγκεφαλικής βλάβης που δεν πρέπει να λαμβάνεται αψήφιστα, ιδίως…
Το σαπούνι από κατσικίσιο γάλα συγκέντρωσε πρόσφατα την προσοχή ως φυσικό θαύμα για την περιποίηση…