Τα άτομα με κατάθλιψη που είχαν υψηλά επίπεδα C-αντιδρώσας πρωτεΐνης ανταποκρίθηκαν ελάχιστα σε επιλεγμένους αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης σε σύγκριση με εκείνα με χαμηλότερα επίπεδα C-αντιδρώσα πρωτεΐνη, βάσει δεδομένων από περισσότερους από 900 ασθενείς.

Μπορεί η C-αντιδρώσα πρωτεΐνη να προβλέψει τα αποτελέσματα της αντικαταθλιπτικής θεραπείας;

Η C-αντιδρώσα πρωτεΐνη (CRP) έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να προβλέψει τα αποτελέσματα της αντικαταθλιπτικής θεραπείας σε καταθλιπτικούς ασθενείς, αλλά οι προηγούμενες μελέτες ήταν μικρές και υπό περιορισμένες συνθήκες, ενώ λείπουν δεδομένα από μεγάλες μελέτες.

Σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Journal of Affective Disorders, οι ερευνητές εντόπισαν καταθλιπτικούς ασθενείς ηλικίας 12-60 ετών, οι οποίοι είχαν εξετάσει τα επίπεδα της C-αντιδρώσας πρωτεΐνης. Οι συμμετέχοντες παρακολουθήθηκαν μέσω επισκέψεων στα εξωτερικά ιατρεία ή τηλεφωνικών συνεντεύξεων για τη συλλογή πληροφοριών σχετικά με τη χρήση φαρμάκων και την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας με βάση την κλίμακα Clinical Global Impressions-Improvement.

Η C-αντιδρώσα πρωτεΐνη διαχωρίστηκε στην ομάδα χαμηλής CRP των 709 ασθενών (CRP ) και στην ομάδα υψηλής CRP των 209 ασθενών (CRP ≥ 1 mg/L). Η πρωταρχική έκβαση ήταν η αποτελεσματικότητα που ορίστηκε ως αποτελεσματική και αναποτελεσματική για τα υψηλά και χαμηλά επίπεδα CRP σε ασθενείς που χρησιμοποιούσαν διαφορετικά φάρμακα: Αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης (SSRIs), αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης-νορεπινεφρίνης (SNRIs), αγωνιστές υποδοχέων μελατονίνης (MTs) και νορεπινεφρινεργικά και ειδικά σεροτονινεργικά αντικαταθλιπτικά (NaSSAs).

Οι ερευνητές συνέκριναν την αποτελεσματικότητα σε διάφορες ομάδες ανάλογα με τα επίπεδα CRP.

Συνολικά, οι ασθενείς με χαμηλή C-αντιδρώσα πρωτεΐνη παρουσίασαν σημαντικά μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα με SSRIs από ό,τι εκείνοι με υψηλή C-αντιδρώσα πρωτεΐνη (λόγος κινδύνου [HR], 1,257, P = 0,047). Οι αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης-νορεπινεφρίνης ήταν πιο αποτελεσματικοί από τους SSRI για τη θεραπεία ασθενών με υψηλά επίπεδα CRP (HR, 1,652, P = 0,037).

Ένας πιθανός λόγος για τη διαφορά στην αποτελεσματικότητα είναι η συσχέτιση μεταξύ της CRP και του δείκτη μάζας σώματος– προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι οι SSRI μπορεί να είναι λιγότερο αποτελεσματικοί σε παχύσαρκα άτομα.

Μια άλλη πιθανή εξήγηση είναι ότι σε υψηλά επίπεδα φλεγμονής, οι νευρώνες, η μικρογλοία και τα μακροφάγα ανταποκρίνονται στις φλεγμονώδεις προκλήσεις σε κυτταρικό επίπεδο ενεργοποιώντας μεταβολικές οδούς.

Δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές αλλαγές στα επίπεδα της CRP πριν και μετά την έναρξη της χρήσης φαρμάκων, γεγονός που υποστηρίζει τη σταθερότητα της CRP ως βιοδείκτη υπό φυσιολογικές συνθήκες.

Δεν εμφανίστηκε διαφορά στην αποτελεσματικότητα μεταξύ SSRIs και SNRIs σε ασθενείς με χαμηλή CRP, γεγονός που μπορεί να υποδεικνύει ότι οι SNRIs έχουν ισχυρότερη αντιφλεγμονώδη δράση από τους SSRIs.

Τα ευρήματα της μελέτης περιορίστηκαν από διάφορους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένου του μικρού αριθμού ασθενών που έλαβαν ΜΤ και NaSSA, των ακανόνιστων χρονικών διαστημάτων για πριν και μετά τη θεραπεία με SSRI σε 90 ασθενείς, της έλλειψης ταξινόμησης ανά τύπο αντικαταθλιπτικού και της πιθανότητας μεροληψίας ανάκλησης.

Ωστόσο, τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι η C-αντιδρώσα πρωτεΐνη θα μπορούσε να προβλέψει την αποτελεσματικότητα των SSRI σε καταθλιπτικούς ασθενείς σε ένα πραγματικό περιβάλλον, το οποίο μπορεί να ενημερώσει τις αποφάσεις θεραπείας.