Ασθενείς μετά από εγκεφαλικό: Πώς απαντάμε στην ερώτηση τους “θα βελτιωθώ;”

Οι παθολόγοι που ειδικεύονται στην ομιλία, δεν ακολουθούν μια κοινή πορεία για τη μετάδοση πληροφοριών στους ασθενείς τους, για το κατά πόσον θα βελτιωθούν μετά από κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο, σύμφωνα με μια μελέτη του Πανεπιστημίου του Queensland.

Πώς πρέπει να μεταδίδονται οι πληροφορίες της πρόγνωσης των ασθενών από τους γιατρούς;

Ο Bonnie Cheng, παθολόγος που ειδικεύεται στην ομιλία και φοιτητής στο UQ School of Health and Rehabilitation Sciences, υπογράμμισε πως όλοι οι συνάδελφοι του χρειάζονται επαγγελματική υποστήριξη στη βάση κατευθυντήριων γραμμών, οι οποίες θα αναφέρονται στον καλύτερο τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να μιλήσουν στους ασθενείς τους, για τις επιλογές που έχουν μετά την αποκατάσταση τους από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο.

Όπως εξηγεί ο Δρ. Cheng, η αφασία, μια γλωσσική διαταραχή που παρατηρείται συχνά μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, προκαλεί δυσκολίες στην ομιλία, την κατανόηση, την ανάγνωση και τη γραφή, γεγονός που δυσκολεύει την καθημερινή ζωή των ασθενών και των συγγενών τους. Μάλιστα, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, ένας στους τρεις ασθενείς που επιζούν από εγκεφαλικό, παρουσιάζει αφασία. Οι πάσχοντες με αφασία οδηγούνται τελικά σε κοινωνική απομόνωση λόγω της κατάστασης τους, η οποία επιδεινώνει την ψυχική υγεία τους και μπορεί άνετα να οδηγήσει σε κατάθλιψη.

Τι έδειξε η μελέτη;

Στην συγκεκριμένη μελέτη έλαβαν μέρος σε μια σειρά σεναρίων με ασθενείς με αφασία, 54 παθολόγοι που ειδικεύονται σε θέματα ομιλίας, για να διερευνηθεί ο τρόπος με τον οποίο τους γνωστοποιούσαν την κατάσταση και την πρόγνωση τους.

Ο Δρ. Cheng ανέφερε ότι οι περισσότεροι κλινικοί γιατροί, κατά την γνωστοποίηση της πρόγνωσης τους στους ασθενείς, είχαν να αντιμετωπίσουν βασικά ζητήματα, όπως το κατά πόσον οι ασθενείς κατανοούσαν τις πληροφορίες που άκουγαν, την συναισθηματική κατάσταση του ασθενούς και τις ελπίδες και τις προσδοκίες που είχαν, τόσο οι ίδιοι, όσο και οι συγγενείς τους. Διαπιστώθηκε επίσης ότι οι πιο σημαντικοί παράγοντες για τη διαμόρφωση της πρόγνωσης της αφασίας που είχαν να αντιμετωπίσουν οι γιατροί, ήταν η σοβαρότητα της λειτουργίας του εγκεφάλου μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο, το επίπεδο των κινήτρων που είχαν οι ασθενείς και η διαθεσιμότητα της κοινωνικής τους υποστήριξης.

Παρατηρήθηκε μάλιστα ότι οι απαντήσεις των γιατρών, διέφεραν στον τρόπο με τον οποίο γνωστοποιούσαν την πρόγνωση τους στους ασθενείς, χρησιμοποιώντας μια σειρά διαφορετικών εκφράσεων με διαφορετικούς τρόπους. Συγκεκριμένα, οι γιατροί ανέφεραν τις πραγματικές προβλέψεις τους για την ανάκαμψη των ασθενών και όλες τις άλλες πληροφορίες που χρειάζονταν για τις δραστηριότητες που θα συμβάλουν σε αυτή την ανάκαμψη, χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό εκφράσεων που εξέφραζαν πιθανότητα, όπως «πιθανόν» και «πιθανότατα». Αυτό ο τρόπος στηριζόταν εξ’ολοκλήρου στην εμπειρία και την επαγγελματική κρίση του γιατρού και κανείς δεν ξέρει αν είναι ο σωστός.

Όπως εξήγησε ο Δρ. Cheng, επειδή η ανάκαμψη από την αφασία είναι απρόβλεπτη και λόγω της ευαίσθητης φύσης αυτών των συζητήσεων ανάμεσα σε γιατρό και ασθενή, χρειάζεται καθοδήγηση που να στηρίζεται σε αποδεικτικά στοιχεία, για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να γνωστοποιείται η πρόγνωση. «Οι γιατροί», τόνισε «χρειάζονται άμεσα εκπαίδευση και υποστήριξη και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω ανάπτυξης τεκμηριωμένων κατευθυντήριων γραμμών».