Ένας 28χρονος άνδρας με σημαντική συνεχιζόμενη μεσοπλεύρια νευραλγία μετά από ενδοσκοπική θωρακική συμπαθεκτομή βρήκε άμεση, πλήρη και διαρκή ανακούφιση από τον πόνο μετά από κολύμπι σε πολύ κρύο νερό, αναφέρουν Βρετανοί ερευνητές. Ενώ είναι πιθανή μια τυχαία συσχέτιση, η σαφής χρονική εγγύτητα που συνδέει την κολύμβηση με την ύφεση του πόνου καθιστά δυνατή μια αιτιώδη σχέση.

Πώς να ανακουφιστείτε από μεσοπλεύρια νευραλγία;

Ο ασθενής υποβλήθηκε σε ενδοσκοπική θωρακική συμπαθεκτομή για σοβαρό πρωτοπαθές κοκκίνισμα του προσώπου που ήταν ανθεκτικό στη συντηρητική αντιμετώπιση. Δεν είχε άλλο σημαντικό ιατρικό ιστορικό. Η χειρουργική επέμβαση ήταν αδιατάρακτη, χωρίς μετεγχειρητικές επιπλοκές εκτός από έντονο αμφοτερόπλευρο αντανακλούμενο μεσοπλεύριο πόνο. Πήρε εξιτήριο με μια πορεία διαβαθμισμένης φυσικοθεραπείας (ΦΘ) και συνδυασμού αναλγητικών, συμπεριλαμβανομένων μη στεροειδών και οπιούχων φαρμάκων. Δεν βοήθησαν πολύ. Δέκα εβδομάδες μετά τη χειρουργική επέμβαση, ο ασθενής συνέχισε να αναφέρει περιορισμένο μόνο όφελος από τα αναλγητικά και τη φυσική αγωγή. Ο ασθενής ανέφερε ότι η άσκηση και η κίνηση επιδείνωναν τη μεσοπλεύρια νευραλγία και τον εμπόδιζαν να συμμετάσχει πλήρως στη φυσικοθεραπεία.  Ο συνεχιζόμενος πόνος του προκαλούσε σημαντική δυσφορία και τον εμπόδιζε να επιστρέψει στα προεγχειρητικά επίπεδα του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Πριν από τη χειρουργική επέμβαση, ο άνδρας ήταν τριαθλητής και είχε κολυμπήσει αγωνιστικά σε ανοιχτή θάλασσα. Σκεπτόμενος ότι μια κρύα κολύμβηση σε ανοιχτό νερό θα του παρείχε τουλάχιστον κάποια απόσπαση της προσοχής από τον πόνο του, επέστρεψε στον τόπο ενός προηγούμενου τριάθλου. Χωρίς να το γνωρίζει ο γιατρός του, βούτηξε από μια βραχώδη προεξοχή στο νερό και αναγκάστηκε να κολυμπήσει για περίπου 1 λεπτό πριν μπορέσει να βγει με ασφάλεια στην ακτή. Η θερμοκρασία του νερού ήταν περίπου 11°C (51,8°F). Είναι ενδιαφέρον ότι, σε αντίθεση με την προσδοκία του ασθενούς για έντονο πόνο, ο ασθενής απροσδόκητα δεν ανέφερε καμία πρόκληση πόνου κατά τη διάρκεια της κολύμβησης.  Από τότε που έκανε τη βουτιά στο κρύο νερό, ο ασθενής δεν είχε άλλες κρίσεις μεσοπλεύριας νευραλγίας και είναι σε θέση να κινείται και να ασκείται ελεύθερα χωρίς πόνο. Η κολύμβηση σε κρύο νερό φαίνεται ότι παρείχε “άμεση και διαρκή αναλγησία”. Ο ασθενής έχει έκτοτε επιστρέψει στα προ της επέμβασης επίπεδα κινητικότητας, άθλησης και ποιότητας ζωής και δεν λαμβάνει πλέον παυσίπονα. Ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι ότι υπήρχε ένας κύκλος πόνου και ακινησίας που απελευθερώθηκε από την κολύμβηση σε κρύο νερό. Αντί της συγκεκριμένης εμπειρίας του τριάθλου καθεαυτήν, το άνοιγμα και η προθυμία να δοκιμάσει κολύμβηση σε κρύο νερό φαίνεται να έχει μεγαλύτερη σημασία για την ανάρρωσή του. Αν και υπάρχει σημαντική βιβλιογραφία σχετικά με την αποκατάσταση στο νερό και τα λουτρά κρύου νερού στην αθλητιατρική, η κολύμβηση σε κρύο νερό δεν έχει περιγραφεί στο πλαίσιο της μετεγχειρητικής φροντίδας, επισημαίνουν οι συγγραφείς. Είναι πιθανό, ότι το σοκ της ξαφνικής επαφής σε κρύο νερό μπορεί να προκάλεσε ένα κύμα συμπαθητικής δραστηριότητας, που ίσως οδήγησε σε μεταβολή της αντίληψης του πόνου, προσφέροντας άμεση ανακούφιση και, με τη σειρά του, αυξημένη κινητικότητα. Η μετεγχειρητική μεσοπλεύρια νευραλγία αποτελεί “σημαντική θεραπευτική πρόκληση”, η οποία μπορεί να μην ανταποκρίνεται καλά στα αναλγητικά και φέρει σημαντική ψυχοκοινωνική νοσηρότητα. Χρειάζεται περαιτέρω προοπτική διερευνητική έρευνα για την αξιολόγηση της αναπαραγωγιμότητας και της σκοπιμότητας της αναγκαστικής κολύμβησης σε κρύο νερό ως δυνητικά αποτελεσματική, φυσική παρέμβαση για την ενίσχυση των αποτελεσμάτων της ανάρρωσης από κοινές μετεγχειρητικές επιπλοκές.

Η απόσπαση της προσοχής αποτελεί φάρμακο για τον πόνο;

Μερικές φορές τα πράγματα που αποσπούν την προσοχή από τον πόνο, ιδίως εκείνα που περιλαμβάνουν μια φυσική αλλαγή όπως η θερμοκρασία ή η πίεση, μπορούν να επαναφέρουν την ερμηνεία του οργανισμού για τον πόνο αυτό. Έτσι, αυτή η περίπτωση δεν είναι εντελώς ασυνήθιστη. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η κινητικότητα του ασθενούς βελτιώθηκε μετά την εξάλειψη του πόνου. Η κινητικότητά του θα ήταν καλύτερη. Οι άνθρωποι που πονάνε δεν κινούνται τόσο πολύ και είναι πολύ πιο επιφυλακτικοί επειδή φοβούνται ότι αν κινηθούν πολύ θα επανέλθει ο πόνος τους. Πολλοί άνθρωποι πραγματικά υποτιμούν πόσο μεγάλο περιορισμό προκαλεί ο πόνος και η απώλεια λειτουργικότητας που σχετίζεται με τον πόνο. Αυτή η δημοσιευμένη αναφορά περίπτωσης, είναι σημαντική επειδή υπογραμμίζει εκ νέου πόσοι παράγοντες παίζουν ρόλο στον πόνο και ειδικά με το κλίμα που επικρατεί σήμερα γύρω από τα οπιοειδή, είναι πάντα καλό να ακούμε για τρόπους αντιμετώπισης του πόνου χωρίς φάρμακα, ιδιαίτερα ελεγχόμενες ουσίες.

Εδώ μπορείτε να μάθετε πότε επιτρέπεται το κολύμπι μετά τη χειρουργική επέμβαση!