Οι κορυφαίοι ελεύθεροι δύτες στον κόσμο, μπορούν να κρατήσουν την αναπνοή τους για μερικά λεπτά κάθε φορά, χωρίς τη βοήθεια εξοπλισμού κατάδυσης. Ο επιστήμονας του UO, Andy Lovering, μελετά αυτούς τους αθλητές, για να κατανοήσει τα όρια της ανθρώπινης φυσιολογίας. Οι γνώσεις που έρχονται στην επιφάνεια σε κάθε μελέτη, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε καλύτερες θεραπείες για τις ασθένειες των πνευμόνων. (Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια: 4 συμβουλές για καλύτερο ύπνο!)

Ο τρόπος που κρατούν την αναπνοή τους οι δύτες μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη νέων θεραπειών για την αντιμετώπιση πνευμονικών παθήσεων;

Τα άτομα με χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, προσπαθούν εναγωνίως να εξασφαλίσουν αρκετό οξυγόνο. Σε απόκριση, τα αρτηρίδια – μικροσκοπικοί κλάδοι των αρτηριών – που φέρνουν αίμα στους πνεύμονες, συστέλλονται, οδηγώντας σε πνευμονική αρτηριακή πίεση και καταπόνηση της καρδιάς.

Οι ελεύθεροι δύτες, από την άλλη πλευρά, θέτουν εσκεμμένα τον εαυτό τους σε κατάσταση στέρησης οξυγόνου. Κατά τη διάρκεια μεγάλων καταδύσεων, τα επίπεδα του οξυγόνου στο αίμα, πέφτουν σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα. Αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει βλάβη οργάνων. Αλλά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο στους εκπαιδευμένους δύτες.

Σε μελέτες Κροατών δυτών, η ομάδα του Lovering εντόπισε μερικές χαρακτηριστικές προσαρμογές. Μαζί, αυτές οι προσαρμογές μπορούν να βοηθούν τους δύτες να διατηρούν την καρδιά και τους πνεύμονές τους αποτελεσματικούς σε λειτουργία, υπό συνθήκες εξαιρετικά χαμηλού οξυγόνου. (3+1 θεραπείες πρώτης γραμμής για τη χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια)

Στη μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Experimental Physiology, οι ερευνητές τοποθέτησαν, τόσο εκπαιδευμένους δύτες, όσο και υγιή άτομα που δεν ήταν δύτες, σε περιβάλλον χαμηλού οξυγόνου, για 20 έως 30 λεπτά. Σύμφωνα με τον Tyler Kelly, μεταπτυχιακός φοιτητής στο εργαστήριο του Lovering που ηγήθηκε της μελέτης, η φυσιολογική απόκριση στο χαμηλό οξυγόνο είναι η συστολή των αρτηριτίδων των πνευμόνων, αυξάνοντας την πνευμονική αρτηριακή πίεση. Ωστόσο, η μελέτη διαπίστωσε ότι οι δύτες, είχαν ελάχιστη τέτοια ανταπόκριση, εάν υπήρχε. Τα αρτηρίδια των πνευμόνων τους δεν παρουσίαζαν έντονη συστολή ως απόκριση στο χαμηλό οξυγόνο, μειώνοντας την πίεση στην καρδιά. Σύμφωνα με τον Lovering, αυτή είναι μια πραγματικά μοναδική προσαρμογή.

Οι δύτες ήταν επίσης πιο πιθανόν να έχουν ένα ωοειδές τμήμα, μια τρύπα που δημιουργεί μια δίοδο μεταξύ της αριστερής και της δεξιάς πλευράς των άνω κοιλοτήτων της καρδιάς. Αυτή η τρύπα υπάρχει σε όλα τα μωρά στη μήτρα της μητέρας τους, επιτρέποντας στο αίμα να παρακάμψει τους αναπτυσσόμενους πνεύμονες. Συνήθως κλείνει αμέσως μετά τη γέννηση, μόλις οι πνεύμονες ξεκινήσουν να λειτουργούν. Αλλά σε ένα μικρό αριθμό ατόμων, παραμένει μερικώς ανοιχτή. (Πώς να ζείτε υγιεινά με την χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ);)

Στους δύτες, αυτή η τρύπα, θα μπορούσε να λειτουργεί σαν ανακουφιστική βαλβίδα, βοηθώντας στη μείωση της πίεσης στη δεξιά πλευρά της καρδιάς, υπό συνθήκες χαμηλού οξυγόνου, σημείωσε ο Lovering. 

Οι δύτες συχνά χτίζουν την αναπνευστική αντοχή τους μέσω προπόνησης στην ξηρά. Ουσιαστικά ασκούνται στο να κρατούν την αναπνοή τους για όλο και μεγαλύτερες χρονικές περιόδους, έξω από το νερό. Σε μετέπειτα μελέτη, ο Lovering θέλει να ελέγξει το κατά πόσο αυτές οι φυσιολογικές αλλαγές θα μπορούσαν να εμφανιστούν σε απλούς ανθρώπους, μέσω του προγράμματος εκπαίδευσης κατάδυσης που ακολουθούν οι δύτες. Αν κάτι τέτοιο συμβεί, αυτά τα προγράμματα θα μπορούσα να φανούν πολύ χρήσιμα στη θεραπεία των ατόμων με χρόνια πνευμονοπάθεια, μειώνοντας την απόκριση του σώματος στο χαμηλό οξυγόνο και ελαχιστοποιώντας την πίεση στην καρδιά και τους πνεύμονες. (Κορεσμός οξυγόνου: Ποια είναι τα φυσιολογικά και ποια τα χαμηλά επίπεδα οξυγόνου στο αίμα;)