6 τρόποι για να μεγαλώσετε ένα παιδί με θάρρος

Δύναμη, επιμονή, ανθεκτικότητα – αυτές είναι οι λέξεις που ακούγονται τελευταία στον τομέα της ανατροφής των παιδιών. Οι γονείς έχουν κατηγορηθεί για την παραγωγή μιας γενιάς παιδιών που είναι κακομαθημένα, δικαιωματικά και κακώς προετοιμασμένα να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα της ενηλικίωσης. Είναι αυτό πραγματικά αλήθεια; Διδάσκετε στα παιδιά σας να πιστεύουν ότι η ζωή είναι γεμάτη ανταμοιβές και γεμάτη απογοητεύσεις;

Πολλοί ειδικοί σε θέματα γονέων λένε ναι. Οι γονείς πρέπει να κάνουν ένα βήμα πίσω και να αφήνουν τα παιδιά να κάνουν τα πράγματα μόνα τους. Το θέμα είναι να γίνουν ανεξάρτητα, να αναπτύξουν ανθεκτικότητα, να κάνουν επιλογές. Αν ένα παιδί μπαίνει στον κόσμο των ενηλίκων χωρίς καμία από αυτές τις δεξιότητες, είναι σαν να βάζετε ένα βρέφος σε μια παιδική χαρά για μεγάλα παιδιά και περιμένετε να παίξει.

Δεν αναφερόμαστε στο να βάζετε τα παιδιά σε κίνδυνο, αλλά για το να αντισταθείτε στην παρόρμηση να εξομαλύνετε κάθε κακοτεχνία στο μονοπάτι της ζωής τους. Η προσπάθεια και η αποτυχία, ακόμη και η πτώση, διδάσκουν ένα σημαντικό μάθημα ζωής.

Πώς να μεγαλώνετε ένα παιδί με θάρρος;

1. Δοκιμάστε να είστε ήσυχοι

Πόση εμπειρία μπορεί να αποκτήσει ένα παιδί, άλλωστε, αν η μαμά φωνάζει συνέχεια: “Μην χοροπηδάς πολύ ψηλά”, “Μην το βάζεις αυτό στο στόμα σου”, “Μην το κάνεις αυτό, είναι επικίνδυνο”. Όταν μπορείτε, κι είναι ασφαλές, προσπαθήστε να μην πείτε τίποτα και απλά παρακολουθήστε.

2. Παρατηρήστε τις αντιδράσεις σας

Δώστε προσοχή στο τι πυροδοτεί την τάση σας να κάνετε πράγματα για τα παιδιά σας. Προέρχεται από τον δικό σας φόβο, το άγχος ή τις ενοχές σας; Ο φόβος ότι τα παιδιά σας δεν θα ανταποκριθούν, ο φόβος ότι μπορεί να έχουν μια τραυματική αποτυχία όπως είχατε κάποτε εσείς; Άγχος ότι οι άλλοι γονείς μπορεί να κρίνουν εσάς ή τα παιδιά σας;

Το να εμπιστευτείτε το παιδί σας να καλέσει έναν νέο φίλο ή να του αναθέσετε την ευθύνη της πρώτης του έκθεσης βιβλίου, χωρίς τη βοήθεια της μαμάς και του μπαμπά, είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να του διδάξετε τη σχέση μεταξύ προσπάθειας και ανταμοιβής. Μπορεί επίσης να έχετε την πολύ ικανοποιητική εμπειρία να δείτε πόσο ικανό έχει γίνει το παιδί σας.

3. Αφήστε τα να αγωνιστούν

Αντισταθείτε στην παρόρμηση να σηκώσετε το παιδί σας μετά από μια μικρή πτώση, για να εξομαλύνετε κάθε απογοήτευση. Δώστε τους χρόνο να βρουν τις δικές τους λύσεις. Εννέα φορές στις 10, όταν δεν υπάρχει κάποιος ενήλικας που θα καθορίσει ποιανού είναι η σειρά στην κούνια, τα παιδιά θα βρουν μόνα τους την λύση.

4. Ενθαρρύνετέ τα, ακόμη και αν το κάνουν “λάθος”

Αλλά όταν τα παιδιά σας δείχνουν ενδιαφέρον να φάνε μόνα τους, να μπουν στο κάθισμα του αυτοκινήτου χωρίς βοήθεια, να ντυθούν ή ακόμα και να φτιάξουν τοστ, δώστε τους την ευκαιρία να δοκιμάσουν, να κάνουν λάθος και να ξαναπροσπαθήσουν. Θα προχωρήσετε πολύ στο να θέσετε τις απαραίτητες βάσεις για την ανατροφή ενός ικανού και υπεύθυνου νέου ανθρώπου.

5. Αφήστε χώρο για συναισθήματα

Τη μια στιγμή προσπαθείτε να προστατεύσετε τα παιδιά από το να πληγωθούν. Το επόμενο λεπτό, όταν πληγωθούν, τους λέτε να είναι σκληρά και να μην κλαίνε. Τα παιδιά παίρνουν ανάμεικτα μηνύματα.

Κι άλλα συναισθήματα καταπνίγονται. Η έκφραση συναισθημάτων είναι εξίσου σημαντική για την ανάπτυξη με το χοροπηδητό. Στα παιδιά πρέπει να δίνεται χώρος για να ξεσπάσουν, ακόμη και να λένε “σε μισώ” μερικές φορές. Δεν είναι χρήσιμο να υπερπροστατεύετε το παιδί σας από τις συναισθηματικές αναταραχές ή να δίνετε το μήνυμα ότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι κακά. Την επόμενη φορά που θα έχετε την ανάγκη να παρηγορήσετε το παιδί σας όταν κλαίει από απογοήτευση ή να το κάνετε να σταματήσει όταν φωνάζει από θυμό, σκεφτείτε για ένα λεπτό πώς θα νιώθατε αν ήσασταν πραγματικά αναστατωμένοι και κάποιος σας έλεγε να ηρεμήσετε.

6. Εμπιστευτείτε τον εαυτό σας να βρει την ισορροπία

Αν παλεύετε μεταξύ του να κάνετε πάρα πολλά για το παιδί σας και του να είστε εντελώς απρόσεκτοι, να θυμάστε ότι δεν είναι όλα ή τίποτα. Θα έρθουν πολλές φορές που είναι σκόπιμο να βοηθήσετε και να υποστηρίξετε τα παιδιά σας κοινωνικά και συναισθηματικά. Γνωρίζετε το παιδί σας καλύτερα από τον καθένα και δεν είναι κάθε βοήθεια απαραίτητη.