Άτομα που εξακολουθούν να διστάζουν να κάνουν το εμβόλιο για τη νόσο COVID-19, μπορεί να αισθάνονται έτσι εξαιτίας κάποιου τραυματικού γεγονότος που βίωσαν κατά την παιδική τους ηλικία, το οποίο υπονομεύει κατά συνέπεια την εμπιστοσύνη τους σε οτιδήποτε βρίσκεται έξω από τον έλεγχό τους. Τα τραύματα αυτά, μπορεί να περιλαμβάνουν ενδοοικογενειακή βία, κατάχρηση ουσιών στο σπίτι και έντονη παραμέληση. Τουλάχιστον σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο διαδικτυακό περιοδικό BMJ Open, Prof.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα της μελέτης Mark A. Bellis, PhD, στο Πανεπιστήμιο Bangor του Ηνωμένου Βασίλειου, παρόλο που η παρούσα μελέτη υποδηλώνει ότι τα υψηλότερα επίπεδα παιδικών τραυμάτων συνδέονται με αυξημένο δισταγμό απέναντι στον εμβολιασμό, δεν είναι σε καμία περίπτωση το τραύμα ο μοναδικός λόγος που πολλοί άνθρωποι αρνούνται να εμβολιαστούν. Παρόλα αυτά, όπως εξήγησε, η σύνδεση μεταξύ τραύματος και άρνησης για εμβολιασμό, αποτελεί ένα σημαντικό εργαλείο στα χέρια των γιατρών, οι οποίοι κατανοώντας την πηγή αυτής της άρνησης θα μπορέσουν, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των ασθενών τους, να τους πείσουν για τη σημαντικότητα του εμβολιασμού. (Αυτοί είναι οι πιο κοινοί μύθοι γύρω από το εμβόλιο του κορωνοϊού)

Τα παιδικά τραύματα συνδέονται με την άρνηση απέναντι στον εμβολιασμό;

Οι συγγραφείς της μελέτης χρησιμοποίησαν τις απαντήσεις που έδωσαν σε τηλεφωνική έρευνα στο Ηνωμένο Βασίλειο 6.763 άτομα, από τα οποία τα 2.285 πληρούσαν όλα τα κριτήρια της έρευνας και απάντησαν σε όλες τις ερωτήσεις και συμπεριλήφθηκαν στην τελική ανάλυση.

Η έρευνα ζήτησε από τους συμμετέχοντες να αναφέρουν έως εννέα παιδικές τραυματικές εμπειρίες που βίωσαν πριν από την ηλικία των 18 ετών, όπως:

• Χωρισμός γονέων
• Σωματική, λεκτική και σεξουαλική κακοποίηση
• Έκθεση στην ενδοοικογενειακή βία
• Έκθεση στην κατάχρηση ουσιών
• Γονέας με ψυχική ασθένεια
• Γονέας στη φυλακή

Παράλληλα, λήφθηκαν υπόψη και άλλα προσωπικά στοιχεία και μακροπρόθεσμες πληροφορίες που αφορούσαν την υγεία των συμμετεχόντων.

Περίπου οι μισοί από τους ερωτηθέντες ανέφεραν ότι δεν είχαν βιώσει κάποιο παιδικό τραύμα. Από τα άτομα που ανέφεραν παιδικά τραύματα, ένας στους πέντε είχε βιώσει έναν τύπο τραύματος, το 17% δύο έως τρεις τύπους και το 10% τέσσερις ή περισσότερους. Σύμφωνα με τους συγγραφείς της μελέτης, ο επιπολασμός αυτών των παιδικών εμπειριών ήταν συνεπής με άλλες έρευνες που πραγματοποιήθηκαν στον γενικό πληθυσμού.

Παράλληλα, οι ερευνητές διερεύνησαν τα επίπεδα της εμπιστοσύνης των συμμετεχόντων στους διάφορους υγειονομικούς κανονισμούς και διαπιστώθηκε ότι:

• Τα άτομα με τα περισσότερα παιδικά τραύματα είχαν λιγότερη εμπιστοσύνη στις κρατικές οδηγίες και τις πληροφορίες που δίνονται σχετικά με την COVID-19.
• Τα άτομα με τα περισσότερα παιδικά τραύματα ήταν πιθανότερο να εναντιώνονται και να θεωρούν άδικους τους περιορισμούς που επιβάλλει η κυβέρνηση για αναχαίτηση της πανδημίας.
• Τα άτομα με τέσσερις ή περισσότερες τραυματικές παιδικές εμπειρίες είχαν διπλάσιες πιθανότητες να αναφέρουν ότι αισθάνονται αδικία από τους περιορισμούς και ότι οι κανόνες που επιβάλλονται, όπως η χρήση μάσκα και οι κοινωνικές αποστάσεις, πρέπει άμεσα να σταματήσουν.
• Τα άτομα με τέσσερις ή περισσότερους τύπους τραύματος είχαν σχεδόν διπλάσιες πιθανότητες να αγνοήσουν τους περιορισμούς της πανδημίας, συγκριτικά με όσους δεν είχαν κανένα παιδικό τραύμα.

Σύμφωνα με τον Consuelo Cagande, MD, διευθυντή προγράμματος στο Παιδιατρικό Νοσοκομείο της Φιλαδέλφειας, οι προηγούμενες τραυματικές εμπειρίες προδιαθέτουν συμπεριφορές αποφυγής σε οτιδήποτε υπενθυμίζει την ύπαρξη αυτού του τραύματος, διότι η αποφυγή προστατεύει αυτά τα άτομα από το να ξανανιώσουν τα αρνητικά συναισθήματα που βιώσαν στο παρελθόν. Οπότε, η εμπιστοσύνη τους μειώνεται και κατά συνέπεια ο δισταγμός τους σε οτιδήποτε βρίσκεται πέραν από τον έλεγχό τους αυξάνεται.