Με αφορμή την παγκόσμια μέρα εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών στις 25 Νοέμβρη, η lacta δημοσίευσε ένα βίντεο με τίτλο « Μη με αφήσεις ποτέ» , όπου δείχνει καταστάσεις που βιώνουν πολλές γυναίκες στις μέρες μας. Το βίντεο τελειώνει λέγοντας:

«Μέχρι σήμερα ,το 2021, 13 γυναίκες έχουν δολοφονηθεί και χιλιάδες έχουν κακοποιηθεί από εκείνους που υποτίθεται πως τις «αγαπούσαν». Η αληθινή αγάπη είναι δικαίωμα σου κι εμείς είμαστε δίπλα σου για να το υπερασπιστούμε».

Ενώ αυτές οι περιπτώσεις είναι πράγματι φρικτές και αξίζουν την πλήρη προσοχή μας και τα θύματα την πλήρη υποστήριξή μας, είναι σημαντικό να μην θεωρούμε τη βία κατά των γυναικών ως ένα ακραίο περιστατικό ή μια τυχαία κακή πράξη που, κατά καιρούς, γίνεται πρωτοσέλιδο.

Για όσους εργάζονται ως επαγγελματίες ψυχικής υγείας και γίνονται μάρτυρες των ιστοριών που μοιράζονται μαζί τους οι ασθενείς τους σε καθημερινή βάση, είναι προφανές ότι η βία κατά των γυναικών είναι, δυστυχώς, πολύ συνηθισμένο φαινόμενο.

Η πραγματικότητα είναι ότι για εκατομμύρια γυναίκες, σε όλο τον κόσμο, η βία αποτελεί καθημερινό μέρος της ζωής τους. Ο βιασμός, ο ξυλοδαρμός και άλλες μορφές σεξουαλικής και ενδοοικογενειακής βίας είναι τόσο συνηθισμένο μέρος της ζωής των γυναικών που δεν μπορούν να θεωρηθούν ασυνήθιστες ή έξω από αυτό που θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει μια συνηθισμένη εμπειρία. Τέτοιες πράξεις είναι πιο πιθανό να διαπράττονται από κάποιον γνωστό στη γυναίκα. Ένα παράδειγμα μιας από τις πιο συνηθισμένες μορφές βίας κατά των γυναικών παγκοσμίως είναι η βία από τους συντρόφους , δηλαδή η σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική κακοποίηση των γυναικών που διαπράττεται από τους συντρόφους τους.

Η έμφυλη και η ενδοοικογενειακή βία συγκαταλέγονται στις δέκα πρώτες παγκόσμιες αιτίες απώλειας χρόνων ζωής λόγω πρόωρης θνησιμότητας και αναπηρίας. Οι συνέπειες της έκφυλης βίας είναι εκτεταμένες, ύπουλα καταστροφικές και έχουν εκτεταμένο αρνητικό κοινωνικοοικονομικό αντίκτυπο.

Ποιες ειναι οι συνέπειες της ενδοοικογενειακής ή έμφυλης βίας;

Ορισμένες από τις σωματικές επιπτώσεις περιλαμβάνουν χρόνιους πόνους, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και προσβολή από σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα (συμπεριλαμβανομένου του HIV). Οι συνήθεις ψυχολογικές συνέπειες περιλαμβάνουν κατάθλιψη, αυτοκτονικές τάσεις και διαταραχή μετατραυματικού στρες.

Από την άποψη των ειδικών της ιατρικής περίθαλψης, η ευρεία επικράτηση αυτής της βίας στις κοινότητές μας συνδέεται με χειρότερα αποτελέσματα στην υγεία αυτών των γυναικών και συχνότερη χρήση ιατρικής περίθαλψης σε σύγκριση με τις γυναίκες που δεν έχουν υποστεί κακοποίηση.

Συχνά αναρωτιέμαι γιατί δεν βλέπουμε μεγαλύτερη κοινωνική ώθηση ή μια διαρκή κοινοτική προσπάθεια να “αντισταθούμε”, να “εξαλείψουμε” ή να έχουμε “μηδενική ανοχή” απέναντι στη βία κατά των γυναικών. Τέτοιες προσπάθειες δεν φαίνεται να έχουν τον ίδιο ζήλο ή την ίδια παγιωμένη κοινοτική προσπάθεια που μπορεί να δει κανείς για μια εκστρατεία “καταπολέμησης του καρκίνου του μαστού” ή “πρόληψης των καρδιακών παθήσεων”.

Αναρωτιέμαι αν αυτό έχει να κάνει με μια συλλογική αμνησία που εμείς, ως κοινωνία, έχουμε την τάση να αναπτύσσουμε όταν σκεφτόμαστε τη βία κατά των γυναικών. Για να παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Judith Herman του 1992, Trauma and Recovery:

“Η συνήθης αντίδραση στις φρικαλεότητες είναι να τις εξορίσουμε από τη συνείδηση. Ορισμένες παραβιάσεις του κοινωνικού συμβολαίου είναι πολύ τρομερές για να εκφραστούν φωναχτά: αυτή είναι η έννοια της λέξης ανομολόγητη. Οι αγριότητες, ωστόσο, αρνούνται να θαφτούν. Εξίσου ισχυρή με την επιθυμία άρνησης των κτηνωδιών είναι η πεποίθηση ότι η άρνηση δεν λειτουργεί…η ανάμνηση και η εξιστόρηση της αλήθειας για τα τρομερά γεγονότα είναι προϋποθέσεις τόσο για την αποκατάσταση της κοινωνικής τάξης όσο και για τη θεραπεία των μεμονωμένων θυμάτων”.

Τα πρωτοσέλιδα των ειδήσεων αναδεικνύουν μόνο την κορυφή ενός τεράστιου προβλήματος. Η βία κατά των γυναικών είναι ένα σοβαρό πρόβλημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημόσιας υγείας που αφορά όλους τους τομείς της κοινωνίας μας και, ως εκ τούτου, θα πρέπει να αφορά και όλους εμάς.