Αν είστε άνω των 40 ετών και διαβάζετε αυτή τη δημοσίευση, πιθανόν να έχετε αρχίσει να βιώνετε – έστω και ανεπαίσθητα – τα συμπτώματα της γνωστικής παρακμής. Αυτό που προκαλεί έκπληξη σε αυτή τη φράση, ίσως, είναι το πόσο σύντομα στη ζωή σας αρχίζει η παρακμή. Μην ανησυχείτε πάρα πολύ: Οι ερευνητές είναι απασχολημένοι με την αναζήτηση θεραπειών με τη μορφή χαπιών που θα ανατρέψουν την αδυσώπητη φθορά αυτών των περίπλοκων κυττάρων από τα οποία είμαστε όλοι φτιαγμένοι. Εν τω μεταξύ, όλοι γνωρίζουμε ότι η άσκηση, η μεσογειακή διατροφή και τα σταυρόλεξα θα βοηθήσουν στην αποτροπή ή στην επιβράδυνση της παρακμής που σχετίζεται με την ηλικία.

Αλλά αποδεικνύεται ότι η άφθονη άσκηση και η σωστή διατροφή δεν είναι τα πιο ισχυρά μαγικά όταν πρόκειται για την καταπολέμηση της άνοιας. Είναι σημαντικά, και φυσικά βοηθούν σε όλα τα υπόλοιπα, αλλά για τη νοητική παρακμή, υπάρχει μια δραστηριότητα που είναι πιο σημαντική, σύμφωνα με μια νέα μελέτη. Και είναι ίσως εκπληκτική.

Αυτό που με συναρπάζει σε αυτή την έρευνα είναι ότι δεν αφορά τόσο το υποκείμενο όσο το άτομο που το ακούει. Αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι, έτσι δεν είναι; Να βρεις κάποιον να ακούσει όλα αυτά τα γερασμένα μυαλά. Τις περισσότερες φορές, οι ερευνητές είναι απασχολημένοι με το να ανακαλύπτουν τις προσωπικές συνήθειες, τις δίαιτες και τα φάρμακα που θα παρατείνουν τη ζωή, χωρίς να κοιτάζουν γύρω από το υποκείμενο για να δουν πώς οι άλλοι άνθρωποι θα μπορούσαν να προσθέσουν ή να αφαιρέσουν από τη ζωή τους.

Αν η πανδημία μάς δίδαξε κάτι για την ανθρωπότητα, αυτό είναι σίγουρα ότι οι άνθρωποι υποφέρουν στην απομόνωση. Φυσικά, υπάρχουν εξαιρέσεις, όπως ορισμένοι εσωστρεφείς που ευδοκιμούν στη μοναξιά, αλλά οι περισσότεροι από εμάς, συμπεριλαμβανομένων των περισσότερων εσωστρεφών, τα καταφέρνουμε καλύτερα όταν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι γύρω μας σε καίριες στιγμές για να μοιραστούμε τις νίκες και τις ήττες μας, τις ξεκαρδιστικές και τις τραγικές μας στιγμές.

Οι άνθρωποι είναι ένα συντροφικό είδος. Συνήθως δεν σκεφτόμαστε έτσι για τους εαυτούς μας. Η αλληλεξάρτησή μας μάς κάνει να νιώθουμε άβολα, κατά κάποιο τρόπο, και ξοδεύουμε πολύ χρόνο προσπαθώντας να εμφυσήσουμε την ατομική ευθύνη, ειδικά στα παιδιά μας καθώς μεγαλώνουν, αν είμαστε καλοί γονείς.  Παρ’ όλα αυτά, είμαστε ένα ομαδικό είδος και η ζωή στην απομόνωση είναι δύσκολη για εμάς. Η τηλεδιάσκεψη δεν κάνει αρκετά για να μας προσφέρει μια αίσθηση σύνδεσης, αλλά είναι καλύτερη από το τίποτα. Έτσι, ακόμη και όταν η πανδημία αρχίζει επιτέλους να τελειώνει και όλη η συζήτηση γίνεται για το υβριδικό μας μέλλον, ας θυμηθούμε κάτι ουσιαστικό: Καμία από τις τεχνολογικές αναστολές που έχουμε αναπτύξει μέχρι στιγμής δεν αντικαθιστά την προσωπική συνομιλία με έναν άλλο άνθρωπο.

Οι άνθρωποι θέλουν να τους βλέπουν και να νιώθουν ότι τους ακούνε. Θέλουν να αναγνωρίζεται η ύπαρξή τους. Θέλουν να αισθάνονται συνδεδεμένοι με τους άλλους. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια επείγουσα ανθρώπινη ανάγκη – μια ανάγκη που, αν μείνει ανικανοποίητη, οδηγεί σε ταχύτερη ψυχική παρακμή. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η εικονική επικοινωνία δεν πρέπει ποτέ να προσπαθεί να αντικαταστήσει πλήρως τις προσωπικές επαφές. Και είναι ο λόγος για τον οποίο η δημόσια ομιλία σε μεγάλους χώρους συνεδριάσεων με πολλή αλληλεπίδραση με το ακροατήριο είναι μια τόσο ζωτική μορφή ανθρώπινης δραστηριότητας. Ο ομιλητής μπορεί να κάνει το ακροατήριο να νιώσει ότι το αναγνωρίζουν, το βλέπουν και το ακούνε, αν είναι πρόθυμος να κάνει τη δουλειά. Και το όρθιο χειροκρότημα που το κοινό που έχει βιώσει τη σύνδεση ανταποδίδει στον ομιλητή στο τέλος της ομιλίας είναι ένας όμορφος τρόπος για να ενσαρκωθεί αυτή η πραγματική σύνδεση.

Αν είστε ομιλητής, λοιπόν, κάντε υπομονή. Η δουλειά σας είναι σημαντική, το κοινό σας χρειάζεται και οι προσωπικές συναντήσεις θα επιστρέψουν. Εν τω μεταξύ, αν γνωρίζετε κάποιον που χρειάζεται ένα αυτί ακρόασης, προσφέρετέ το. Μπορεί να σώσετε μια ζωή.