Γιατί δυσκολεύονται οι γονείς να μιλήσουν για την ψυχική ασθένεια του παιδιού τους;

Όταν ένα παιδί διαγιγνώσκεται με ψυχική ασθένεια, αυτό μπορεί να συγκλονίσει την οικογένεια. Από τη μία πλευρά, πολλοί γονείς αισθάνονται ότι επιτέλους έχουν απαντήσεις για συμπεριφορές που προκαλούν σύγχυση και συχνά τρομάζουν. Από την άλλη πλευρά, η εύρεση της καλύτερης θεραπείας και η κατανόηση των λεπτομερειών της διάγνωσης και του τρόπου καλύτερης υποστήριξης του παιδιού στο σπίτι είναι χρονοβόρα και κάθε κομμάτι είναι ένα δύσκολο έργο. Η φροντίδα ενός παιδιού με ψυχική ασθένεια σε καθημερινή βάση, ενώ παράλληλα εξισορροπεί τις ανάγκες των άλλων παιδιών, της εργασίας και τις διάφορες ανάγκες της οικογένειας, αφήνει ελάχιστο, αν όχι καθόλου, χρόνο για αυτοφροντίδα. Εν ολίγοις, είναι εξαντλητικό.

Ενώ πολλοί επαγγελματίες ψυχικής υγείας συνιστούν τη δημιουργία δικτύων υποστήριξης, ώστε οι γονείς να έχουν φίλους, συγγενείς ή άλλους γονείς που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα ως πηγές για να συνδεθούν και να στηριχθούν στο πλαίσιο της θεραπευτικής διαδικασίας, μπορεί να είναι πολύ δύσκολο για τους γονείς να μοιραστούν αυτές τις πληροφορίες με άλλους γονείς.

Οι γονείς παιδιών με ψυχικές ασθένειες μπορεί να αισθάνονται απομονωμένοι, καθώς συχνά είναι δύσκολο να βρουν άλλους γονείς ή φίλους που πραγματικά καταλαβαίνουν τι περνούν. Ωστόσο, η κοινωνική υποστήριξη των γονέων παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία θεραπείας, επειδή οι γονείς χρειάζονται ανθρώπους που να τους συμπάσχουν και να δείχνουν συμπόνια κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου.

Σε μια προσπάθεια να γίνει μια ουσιαστική αλλαγή και να δημιουργηθεί μια κοινότητα κατανόησης γύρω από την ψυχική υγεία των παιδιών, βοηθά να διερευνήσουμε μερικούς από τους λόγους για τους οποίους οι γονείς δεν μιλούν και δεν αναζητούν υποστήριξη από την οικογένεια και τους φίλους.

Ποιοι είναι οι λόγοι που οι γονείς δεν μιλούν για την ψυχική ασθένεια του παιδιού τους;

1. Το στίγμα

Το στίγμα συνδέεται τόσο με τις διαταραχές της ψυχικής υγείας και ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια τόσο στην αναζήτηση θεραπείας όσο και στη συζήτηση της ψυχικής ασθένειας με άλλους. Το στίγμα συχνά εκδηλώνεται ως κοινωνική αποστασιοποίηση, με την οποία οι άνθρωποι που παλεύουν με ψυχικές ασθένειες συχνά απομονώνονται από τους άλλους.

Τα αρνητικά στερεότυπα για τα άτομα με ψυχική ασθένεια συχνά περιλαμβάνουν την αντίληψη ότι τα άτομα με ψυχική ασθένεια είναι επικίνδυνα. Το συγκεκριμένο στερεότυπο τροφοδοτείται από ιστορίες σχολικών εκτελεστών και άλλων βίαιων αρπακτικών που συχνά αναφέρονται ως “ψυχικά ασθενείς” χωρίς το κατάλληλο πλαίσιο.

Οι γονείς μερικές φορές αποσιωπούν τη διάγνωση του παιδιού τους για να αποφύγουν να βλέπουν το παιδί τους μέσα από αυτόν τον αρνητικό φακό από άλλα παιδιά, άλλους γονείς, ακόμη και από τους ίδιους τους δασκάλους του σχολείου.

2. Η εκπαίδευση των άλλων μοιάζει συντριπτική

Οι γονείς των παιδιών με ψυχικές ασθένειες ξοδεύουν σημαντικό χρόνο εμβαθύνοντας στην έρευνα της συγκεκριμένης διάγνωσης, των διαθέσιμων θεραπευτικών επιλογών και των αλλαγών που μπορούν να κάνουν μέσα στο σπίτι τους για να βοηθήσουν τα παιδιά τους να διαχειριστούν τα συμπτώματά τους. Οι πιθανότητες είναι ότι έχουν συναντηθεί ή έχουν τηλεφωνήσει σε περισσότερους από έναν επαγγελματίες ψυχικής υγείας και συνεργάζονται με το σχολείο για να θέσουν σε εφαρμογή προσαρμογές στην τάξη για το παιδί. Πρόκειται για πολλή δουλειά. Οι γονείς γίνονται γρήγορα “ειδικοί” για τα δικά τους παιδιά. Δεν υπάρχει χρόνος ξεκούρασης όταν τα παιδιά παλεύουν με την ψυχική τους υγεία.

Η σκέψη της εκπαίδευσης των άλλων σχετικά με τη διάγνωση, τη θεραπεία και την πρόγνωση του παιδιού μπορεί να αισθάνεται συντριπτική. Σε μια προσπάθεια να καταλάβουν τι περνάει ο γονιός, οι αγαπημένοι μπορεί να κάνουν πολλές ερωτήσεις ή να κάνουν τη δική τους “έρευνα” για το θέμα και να μοιραστούν τις απόψεις τους για τη θεραπεία. Αυτό μπορεί γρήγορα να γίνει ένα πρόσθετο άγχους που πρέπει να διαχειριστεί.

3. Φοβούνται την κρίση

Οι άνθρωποι βιάζονται να επιρρίψουν ευθύνες όταν πρόκειται για ψυχική ασθένεια του παιδιού. Αντί να ακούν και να μαθαίνουν, οι άνθρωποι έχουν την τάση να αξιολογούν αυτά που γνωρίζουν για τους γονείς, την κατάσταση διαβίωσης του παιδιού ή άλλους προσωπικούς παράγοντες. Αυτό αυξάνει την κοινωνική αποστασιοποίηση που βιώνουν οι γονείς όταν μιλούν ανοιχτά για την ψυχική ασθένεια του παιδιού τους.

4. Είναι δύσκολο να χτιστεί η εμπιστοσύνη

Δεδομένου του στίγματος που συνδέεται με την ψυχική ασθένεια και του επακόλουθου φόβου της κρίσης, μπορεί να είναι δύσκολο να χτίσει κανείς εμπιστοσύνη όταν αναζητά κοινωνική υποστήριξη. «Θα διαδοθούν φήμες; Θα κρίνουν οι γονείς το παιδί μου κάθε φορά που κάνει ένα λάθος; Θα μιλούν άλλοι γονείς πίσω από την πλάτη μας και θα απομακρύνουν το παιδί τους από το δικό μας;»

Οι γονείς παιδιών με ψυχική ασθένεια χρειάζονται φιλία και υποστήριξη. Είναι φυσικό να αισθάνεστε αβέβαιοι για το τι να πείτε ή πώς να απαντήσετε αν ένας φίλος σας εκμυστηρευτεί, αλλά το να ακούτε είναι πάντα το καλύτερο πρώτο βήμα. Αφιερώστε χρόνο για να ακούσετε και να μεταδώσετε ενσυναίσθηση. Δεν υπάρχει τέλεια απάντηση, αλλά η επίδειξη υποστήριξης και η προσφορά βοήθειας με οποιονδήποτε τρόπο δείχνει στο φίλο σας ότι είστε εκεί και ότι μπορεί να σας εμπιστευτεί όποτε το χρειαστεί.