Τα παιδιά σας τσακώνονται συνεχώς; Τι μπορείτε να κάνετε γι΄αυτό;

Γιατί τα παιδιά τσακώνονται;

Πολλοί γονείς λένε ότι το χειρότερο μέρος του να έχεις δύο παιδιά είναι η μεγάλη ένταση που δημιουργείται στο σπίτι. Όχι οι δυνατές φωνές, τα άγρια παιχνίδια ή τα παιχνίδια που βροντοφωνάζουν, αλλά ο ιδιαίτερος, εξοργιστικός ήχος των παιδιών που τσακώνονται. Αν παίζουν μαζί, πολύ σύντομα κάποιο παιδί θα νιώσει να αδικείται. Αν παίζουν χώρια, το ένα θέλει να συμμετάσχει και το άλλο όχι – και είναι και τα δύο πολύ πρόθυμα να το επικοινωνήσουν αυτό σε μέγιστη ένταση.

Ακόμα και όταν είναι και τα δύο μαζί σας – στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στο μαγαζί – υπάρχει ένας υπόκωφος τόνος βαθμολόγησης και παραπόνων που σας κρατά σε εγρήγορση, περιμένοντας ένα ξέσπασμα. Δεν θα έπρεπε να κάνετε κάτι περισσότερο, ή κάτι διαφορετικό, για να διατηρήσετε την ειρήνη στο σπίτι σας;

Στην πραγματικότητα, μπορεί να έχετε περισσότερη ειρήνη αν κάνετε λιγότερα. Το να παριστάνετε τον δικαστή και τον ένορκο στους καβγάδες των παιδιών είναι μια κατάσταση που δεν οδηγεί σε νίκη: Ακόμα κι αν γίνετε μάρτυρες μιας επιθετικής πράξης ή ακούσετε μια προσβολή, δεν μπορείτε ποτέ να ξέρετε ποια λεπτή αδελφική αδικία την προκάλεσε. Ούτε το να είστε “δίκαιοι” βοηθάει πάντα. Όσο περισσότερο μοιράζετε τις κοτομπουκές στο μπολ του κάθε παιδιού, μοιράζετε προσεκτικά τον αριθμό των δώρων που παίρνουν και καταγράφετε σε πίνακες τη συχνότητα και την πληρότητα των επαίνων με τους οποίους τα γεμίζετε, τόσο περισσότερο θα ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να μετρήσουν την απόδοσή σας σε έναν ισολογισμό – και να βρουν λάθη.

Είναι γεγονός ότι θα έχετε στιγμές που θα πρέπει να ζυγίζετε διαφορετικά τις ανάγκες κάθε παιδιού. Όταν το ένα παιδί είναι άρρωστο ή έχει γενέθλια, το να του δώσετε την έξτρα προσοχή που του αναλογεί δεν θα πρέπει να κάνει το αδελφάκι του να νιώθει ότι το στερείται από εκείνο. Δεν μπορείτε να ελέγξετε το τέρας με τα πράσινα μάτια (που ζει σε κάθε οικογένεια) με το να μοιράζετε προσεκτικά την προσοχή σας. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να προσπαθήσετε να δώσετε στα παιδιά σας την αίσθηση ότι δεν χρειάζεται να το μοιράζονται, επειδή υπάρχει υπεραρκετή αγάπη χωρίς όρια για όλους.

Όσο κι αν θέλετε τα παιδιά σας να αγαπούν το ένα το άλλο, δεν μπορείτε να το επιβάλλετε. Τα συναισθήματά τους είναι δική τους υπόθεση – το μόνο πράγμα στο οποίο μπορείτε να προσπαθήσετε να ασκήσετε κάποιο έλεγχο είναι η συμπεριφορά τους. Ξεκινήστε ξεκαθαρίζοντάς τους ότι, ανεξάρτητα από το πώς αισθάνονται ο ένας για τον άλλον, πρέπει να ανέχονται και να φέρονται αξιοπρεπώς ο ένας στον άλλον. Ο εκφοβισμός, τα σκληρά πειράγματα και οι κακές λέξεις δεν επιτρέπονται – ανεξάρτητα από το ποιος το ξεκίνησε ή τι έκανε το άλλο παιδί.

Μην απαγορεύετε όμως μόνο τις αρνητικές συμπεριφορές. Προσφέρετε τους κάποιες θετικές εναλλακτικές: τρόπους επίλυσης των προβλημάτων. Αν θέλουν και τα δύο το ίδιο παιχνίδι, μην τους λέτε τι να κάνουν – ρωτήστε τα. Στο τέλος, ελπίζουμε ότι θα καταλήξουν στην ιδέα να το εναλλάσσουν.

Αν και είναι πολύ κοντά στην ηλικία τους, προσπαθήστε να μην αναγκάζετε τα παιδιά σας να κάνουν παρέα το ένα με το άλλο. Αν τα αφήσετε να ακολουθήσουν τα δικά τους ενδιαφέροντα και τους επιτρέψετε να έχουν ξεχωριστούς φίλους στο σπίτι και στο σχολείο, μπορεί κάλλιστα να αναπτυχθεί μια αμοιβαία αλληλεγγύη που θα σας εκπλήξει.

Πάνω απ’ όλα, σεβαστείτε την αξιοπρέπεια του κάθε παιδιού. Το να αγαπάτε το καθένα ως άτομο σημαίνει ότι δεν πρέπει ποτέ να κάνετε κανένα να φαίνεται ή να αισθάνεται μικρό – στον εαυτό του, στο αδελφάκι του ή στους ξένους. Και, φυσικά, ποτέ, μα ποτέ μην τα συγκρίνετε, πολύ περισσότερο μην κρατάτε το ένα ως παράδειγμα για το άλλο.

Δείτε ακόμη: