Η έρευνα έχει αποδείξει πως μια διατροφή πλούσια σε τροφές φυτικής προέλευσης μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο ανάπτυξης πολλών ειδών καρκίνου, ιδιαίτερα αυτών που σχετίζονται με το γαστρεντερικό σύστημα. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει δοθεί μεγάλη προσοχή στα φλαβονοειδή ως μέρος της διατροφής ενός ανθρώπου, λόγω των αντικαρκινικών ιδιοτήτων που αυτά παρουσιάζουν.

Σε μια πρόσφατη μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nutrients, οι ερευνητές ανακάλυψαν μια αντίστροφη συσχέτιση μεταξύ της διατροφικής πρόσληψης ορισμένων φλαβονοειδών και του καρκίνου του παχέος εντέρου. Ανακάλυψαν επίσης πως τα φλαβονοειδή μπορεί να είναι μεσολαβητές για τη σχέση μεταξύ της εντερικής μικροχλωρίδας, της εντερικής διαπερατότητας και του καρκίνου του παχέος εντέρου.

Τι είναι τα φλαβονοειδή;

Τα φλαβονοειδή είναι μια ομάδα πολυφαινολών που βρίσκονται φυσικά σε τρόφιμα και ροφήματα φυτικής προέλευσης, όπως φρούτα, λαχανικά, τσάι, κρασί και φυσικοί χυμοί. Υπάρχουν 6 υποκατηγορίες φλαβονοειδών: οι ισοφλαβόνες, οι φλαβανόλες, οι φλαβόνες, οι ανθοκυανιδίνες, οι φλαβανόνες και οι φλαβονόλες.

Τα φλαβονοειδή δρουν σε μονοπάτια που περιλαμβάνουν τον κυτταρικό μετασχηματισμό, πολλαπλασιασμό και απόπτωση. Πολλά οφέλη για την υγεία του ανθρώπου έχουν αποδοθεί στα φλαβονοειδή, αλλά τα τελευταία χρόνια αρκετές μελέτες έχουν αναφέρει μια αντίστροφη συσχέτιση μεταξύ της κατανάλωσης αυτών και του κινδύνου ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου.

Πώς σχετίζεται η διατροφική πρόσληψη φλαβονοειδών με τον καρκίνο του παχέος εντέρου;

Στην προαναφερθείσα μελέτη, χρησιμοποιήθηκαν δεδομένα από άτομα ηλικίας 20-85 ετών, που είχαν προγραμματίσει κολονοσκόπηση, για την ανάλυση της σχέσης μεταξύ της πρόσληψης φλαβονοειδών και του κινδύνου ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου.

Από τη μελέτη εξαιρέθηκαν άτομα με ανοσοανεπάρκεια, προηγούμενο ιστορικό καρκίνου, ηπατική, καρδιακή ή νεφρική ανεπάρκεια και άτομα που είχαν κάνει πρόσφατα κολονοσκόπηση ή αλλαγές στη διατροφή τους. Συμπεριλήφθηκαν όμως, 100 περιστατικά ατόμων με καρκίνο του παχέος εντέρου και 200 άτομα ως ομάδα ελέγχου, από τους οποίους οι 100 είχαν εντερικό αδένωμα, ενώ οι υπόλοιποι 100 δεν είχαν καρκίνο του παχέος εντέρου ούτε εντερικό αδένωμα. Εν τέλει, το μεγαλύτερο ποσοστό των συμμετεχόντων (62%) ήταν άνδρες, ενώ ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα 67 έτη.

Αρχικά, δόθηκαν ερωτηματολόγια σε όλους τους συμμετέχοντες για τη συλλογή δεδομένων περί εκπαίδευσης, επαγγέλματος, ανθρωπομετρικών χαρακτηριστικών, συνηθειών του τρόπου ζωής και διατροφής αυτών. Όσον αφορά τη διατροφή, οι συμμετέχοντες υπέδειξαν τη μέση εβδομαδιαία συχνότητα κατανάλωσης κάθε διαιτητικού στοιχείου και υπολογίστηκε η μέση ημερήσια πρόσληψη φλαβονοειδών για τον κάθε συμμετέχοντα.

Τέλος, λήφθηκαν δείγματα αίματος πριν την κολονοσκόπηση, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για μεταγονιδιωματικές αναλύσεις.

Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν πως η ολική πρόσληψη φλαβονοειδών δεν σχετιζόταν με τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του παχέος εντέρου, όμως υπήρξε συγκεκριμένα σημαντική αντίστροφη συσχέτιση μεταξύ της πρόσληψης φλαβανονών και ανθοκυανιδινών και του κινδύνου ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου. Οι συσχετίσεις αυτές παρέμειναν σταθερές σε επίπεδο ηλικίας, φύλου και κατάστασης κατανάλωσης αλκοόλ.

Επιπλέον, παρατηρήθηκε πως οι συμμετέχοντες με την υψηλότερη πρόσληψη ανθοκυανιδινών και φλαβανονών είχαν διαφορές στον επιπολασμό και την αφθονία των λειτουργικών ταξινομικών μονάδων (OTUs) στα γένη Staphylococcus, Brevundimonas, Pelomonas, Escherischia–Shigella, Flavobacterium και Legionella στο έντερο. Συγκεκριμένα, υπήρξε θετική συσχέτιση με τα OTUs του γένους Brevundimonas και αντίστροφη συσχέτιση με αυτά του γένους Flavobacterium, Legionella και Escherischia–Shigella.

Συμπερασματικά, τα παραπάνω ευρήματα υποδεικνύουν πως η αυξημένη διατροφική πρόσληψη φλαβανονών και ανθοκυανιδινών μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου και να επηρεάσει τη σύνθεση της βακτηριακής μικροχλωρίδας του εντέρου.