Ενώ τα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας στους νέους έχουν μειωθεί, μεγάλος αριθμός παιδιών και εφήβων εξακολουθεί να συμμετέχει σε οργανωμένα αθλήματα. Επιπλέον, η προπόνηση των παιδιών γίνεται όλο και πιο έντονη και οι νέοι συχνά εξειδικεύονται σε συγκεκριμένα αθλήματα από μικρότερες ηλικίες. Υπάρχουν αντίστοιχα υψηλά ποσοστά τραυματισμών σε αυτά τα παιδιά, συμπεριλαμβανομένων των τραυματισμών από υπερβολική χρήση, και ορισμένα παιδιά παρουσιάζουν εξουθένωση. Τα παιδιά δεν είναι, ωστόσο, “μικροί ενήλικες” – τείνουν να παρουσιάζουν διαφορετικούς τραυματισμούς από εκείνους που συνήθως παρατηρούνται στους ενήλικες.
Όπως αναφέρουν ο DiFiori και οι συνεργάτες του, “η χρονολογική ηλικία δεν είναι ένας καλός δείκτης στον οποίο θα βασιστούν τα μοντέλα ανάπτυξης του αθλητισμού, επειδή οι κινητικές, γνωστικές και κοινωνικές δεξιότητες εξελίσσονται με διαφορετικούς ρυθμούς, ανεξάρτητα από την ηλικία”. Υπάρχει ένας αριθμός “ηλικιών” που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά την εργασία με τα παιδιά, συμπεριλαμβανομένων των:
Είναι επίσης χρήσιμο να παρακολουθείται η ανάπτυξη ενός παιδιού. Αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει τακτικές (π.χ. ανά τρίμηνο) μετρήσεις ύψους σε όρθια και σκυφτή θέση, καθώς και μέτρηση της έκτασης των χεριών του. Αυτή η παρακολούθηση μπορεί να βοηθήσει στον εντοπισμό του ύψους της μέγιστης ταχύτητας (δηλ. τη στιγμή που το παιδί αναπτύσσεται ταχύτερα).
Οι τραυματισμοί που παρατηρούνται στα παιδιά είναι συχνά διαφορετικοί από εκείνους που παρατηρούνται στους ενήλικες για διάφορους λόγους, όπως:
Κατά τη διάρκεια περιόδων ταχείας ανάπτυξης στα παιδιά, το οστό μακραίνει πριν οι μύες και οι τένοντες προλάβουν να τεντωθούν και να αναπτύξουν την απαραίτητη δύναμη και συντονισμό για να ελέγξουν αυτό το νέο μακρύτερο οστό. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε “αμηχανία” στα πρότυπα κίνησης ενός παιδιού.
Τραυματικές κακώσεις οδηγούν σε κατάγματα του οστού ή της πλάκας ανάπτυξης, όπως:
Τα μυοτενόντια αποσπατικά κατάγματα αντιμετωπίζονται συντηρητικά (δηλαδή όπως και μια ρήξη μυός βαθμού ΙΙΙ)
Τα συνδεσμικά αποσπατικά κατάγματα των συνδέσμων αντιμετωπίζονται συχνά με χειρουργική επέμβαση, οπότε το παιδί θα πρέπει να αξιολογηθεί από ειδικό
Πρέπει να ακινητοποιούνται
Τείνουν να επουλώνονται γρήγορα (3 εβδομάδες).
Συνήθως απαιτούν συντηρητική διαχείριση / διαχείριση φορτίου, ιδίως σε παιδιά που παρουσιάζουν νόσο Osgood-Schlatter και νόσο Sever
Εάν τα επίπεδα πόνου είναι υψηλά και το παιδί δυσκολεύεται να σηκώσει βάρος, μπορεί να χρειαστούν πατερίτσες για ένα διάστημα (1 έως 2 εβδομάδες)
Η επιβάρυνση επανέρχεται σταδιακά
Μπορεί να υιοθετηθεί μια προσέγγιση διαβαθμισμένης έκθεσης στη φόρτιση, έτσι ώστε το σύστημα να αρχίσει να προσαρμόζεται και να αναπτύσσει ανοχή στη φόρτιση.
Το παιδί πρέπει να παραπεμφθεί σε ειδικό, ο οποίος μπορεί να καθορίσει εάν απαιτείται ακινητοποίηση ή χειρουργική επέμβαση.
Οι αλλεργίες μπορεί να είναι ένα προβληματικό και ανησυχητικό ζήτημα για πολλούς γονείς, ειδικά όταν…
Η πρωτεΐνη παίζει πολλούς σημαντικούς ρόλους στην ανθρώπινη υγεία και ως εκ τούτου, η κατανάλωση…
Τα τελευταία χρόνια, η συζήτηση γύρω από το σωματικό βάρος έχει γίνει τόσο για την…
Η διάσειση είναι ένας τύπος τραυματικής εγκεφαλικής βλάβης που δεν πρέπει να λαμβάνεται αψήφιστα, ιδίως…
Το σαπούνι από κατσικίσιο γάλα συγκέντρωσε πρόσφατα την προσοχή ως φυσικό θαύμα για την περιποίηση…
Ο καρκίνος του προστάτη είναι ένας από τους πιο κοινούς τύπους καρκίνου μεταξύ των ανδρών.…